Wednesday 28 February 2007


Στριφογυρίστε το δάχτυλό σας στον αέρα (με κλειστά μάτια) κ αφήστε το να προσγειωθεί σε κάποιο μέρος της Γης... Πού έπεσε;

Thursday 22 February 2007

No Fear...(?) No.2


Όλα (ή σχεδόν!) όσα ΔΕΝ φοβάμαι:

1. Τα περισσότερα ζωάκια (ειδικά τα σκυλιά με την καμία!).
2. Να «μπαίνω στα παπούτσια των άλλων».
3. Να είμαι γενναιόδωρη.
4. Νέους χώρους, καταστάσεις και ανθρώπους.
5. Τις συγκρούσεις/κρίσεις.
6. Τις -εκ διαμέτρου αντίθετες από τις δικές μου- απόψεις των άλλων.
7. Τα δύσκολα παιδιά.
8. Ότι μπορεί να βαρεθώ.
9. Να ζητάω βοήθεια όταν τη χρειάζομαι.
10. Τα θρίλερ.
11. Τις μειονότητες.
12. Το μπάνιο στη θάλασσα γυμνή.
13. Τη θάλασσα γενικώς.
14. Τους σεισμούς.
15. Να ζητάω συγγνώμη.
16. Τη γρήγορη οδήγηση (με εμένα οδηγό).
17. Τα extreme sports. (τα μη extreme τα φοβάμαι! –βλέπε κουτουλιές με τη μπάλα του μπάσκετ…)
18. Μη πληγωθώ (όλα μες στη ζωή είναι).
19. Τα δάκρυα και το γέλιο δημοσίως.
20. Την κριτική.

Wednesday 21 February 2007

Τι 5, τι 10, τι 15...


Παίρνω τη σκυτάλη από τον caesar και...

Θα γράψω λίγα πράγματα για μένα που δε θα σκεφτόσασταν να με ρωτήσετε. Για τα υπόλοιπα, είμαι ανοιχτό βιβλίο...

* δεν μπουσούλησα ποτέ σαν τα υπόλοιπα νήπια.

* κουτούλησα -και έσπασα- ολόκληρη τζαμαρία μπαλκονόπορτας.

* ο Ελύτης με κάνει να κλαίω.

* οι τσούχτρες και τα κουνούπια μ'αγαπάνε.

* παραλίγο να δω πάω στα κυπαρίσσια 4 φορές (από ομφάλιο λώρο, από αυτοκίνητο, από καραμέλα που έκατσε στο λαιμό & από αναρρίχηση σε βράχο).

* από τις "4 Εποχές" του Βιβάλντι μ'αρέσει το "Καλοκαίρι".

* έχω οδηγήσει Lamborghini.

* όταν πήγα στην Ιταλία μίλησα αρχικά αγγλικά και μου απαντήσανε στα ιταλικά και ύστερα που μίλησα ιταλικά μου απαντήσανε στα αγγλικά...

* κοιμάμαι σε εμβρυακή στάση και συνήθως στην αριστερή πλευρά.

* με το μισό μου σόι δε μιλάω αν και αγαπιόμαστε πάρα πολύ (μιλάμε άλλη γλώσσα). Όταν βλεπόμαστε πάντως επικοινωνούμε με τη γλώσσα του σώματος, σήματα Μορς, ότι κάτσει...

* έχω χάσει συνέντευξη για δουλειά που ήθελα πολύ, εξαιτίας hangover...

* είχα βρει το ΙΔΑΝΙΚΟ μοντέλο να ποζάρει για να το ζωγραφίσω, αλλά δυστυχώς το έχασα πριν προλάβω να κάνω το πείραμά μου..

* όταν ήμουν μικρούλα ήθελα να γίνω ζωγράφος, κτηνίατρος, ψυχολόγος, ιατροδικαστής, "κοράκι" και συγγραφέας... Όταν όλοι ανατρίχιαζαν με το "ιατροδικαστής" τους έλεγα "Ε, κάποιος δε πρέπει να το κάνει κι αυτό;..." (για το "κοράκι" δε μίλησα σε κανέναν, το είχα στο μυαλό μου ως part-time απασχόληση τα καλοκαίρια για χαρτζιλίκι..)

* η απάντησή μου όταν με ρωτάγανε αν έχω αδέρφια ήταν πάντα "Όχι, αλλά έχω σκύλο!"

* πρότυπο ζωής ήταν, είναι και θα είναι ο Γκάρφιλντ!


Λοιπόν, το ξέρω ότι σαν τον hracker, δεν τήρησα τον κανονισμό με τα 5 πράγματα, αλλά δε βαριέσαι.. Δίνω τη σκυτάλη στους:
- Στοχαστή
- Τριαντ-άρη
- Αρίστη
- Αρχιτεμπέλα
- deadendmind

Monday 19 February 2007


Είναι καλύτερο ν' αγαπάς έναν άνθρωπο που δεν αξίζει την αγάπη σου απ' το να μισείς κάποιον που αξίζει το μίσος σου;;



Ή μήπως να επιβάλλεις στον εαυτό σου την αδιαφορία;

Saturday 17 February 2007

No Fear... (?)


Με φοβίζουν όλα αυτά (…και ακόμα περισσότερα…) :

1. Να λέω «σ’ αγαπώ» σε συγγενείς.
2. Να τραγουδάω δημόσια.
3. Οι κάμερες και οι φωτογραφικές μηχανές.
4. Μη τυφλωθώ.
5. Ο σωματικός πόνος.
6. Η πρώτη εντύπωση.
7. Τα έντομα με κεντρί.
8. Τα παιδάκια όταν οδηγώ, γιατί πετάγονται εκεί που δε το περιμένεις.
9. Η τρίτη ηλικία.
10. Ο θάνατος των ανθρώπων που αγαπώ.
11. Μερικοί ταξιτζήδες.
12. Η γρήγορη οδήγηση (των άλλων).
13. Ο χρόνος που περνά χωρίς να κάνω κάτι εποικοδομητικό.
14. Η κακία και η βλακεία των ανθρώπων.
15. Να είμαι κοντά στο να συμβιβαστώ.
16. Ότι οι άλλοι δεν με ξέρουν.
17. Μη σβηστούν οι αναμνήσεις μου.
18. Μη παραμελήσω τις ελπίδες μου.
19. Μη χαθώ «μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου».
20. Μη κάνω λάθη στη δουλειά μου.

Thursday 8 February 2007

Απάντηση στο "Πότε μεγάλωσες ρε;" του Στοχαστή


Τι λες βρε Δημήτρη, εσύ είσαι νιάτο
και μάλιστα πιο ξύπνιο από κάθε γάτο!
Δε θες να ζεις σαν κατακα(η)μένο αντίγραφο
της σύγχρονης ζωής που τίποτα δεν φτιάχνει όμορφο;
Με γεια σου με χαρά σου και ‘γειά σ’την λεβεντιά σου
για τις επιλογές που κάνεις (κι ας πας να μας ξεκάνεις)
-στο άγχος και στη πίκρα σου δώσε πασαπόρτι
γιατί δε γίνεται να χαμογελάς πια με το ζόρι!

Wednesday 7 February 2007

Ένα πολύ-πολύ αληθοφανές όνειρο


Ταξίδι με τον παιδικό μου φίλο Ν. στην Κίνα… Βγαίνοντας απ’ το αεροδρόμιο (ή σταθμό τρένου; δε μπορώ να ξεχωρίσω) ο Ν. είχε τη μορφή του «ψηλού» εκ των 2 κακών απ’ το «Παρά Πέντε». Βλέποντας το τοπίο μπροστά μας, την επαρχιακή Κίνα με τα κλασικά ταξί-καρότσια και τη φτώχια σε όλο της το μεγαλείο, σκουπίδια στο δρόμο λες και μόλις είχε τελειώσει μια λαϊκή αγορά, το μάτι μου πέφτει σε ένα νεαρό, με τη γνωστή ξανθή κόμη, αλλά με (πρωτοφανή!) κουρελιασμένα ρούχα –κλασικά πράσινα όμως…- ξυπόλητο και με στραβά πόδια, ταλαιπωρημένα, να… πουλάει χαρτομάντιλα. Ήταν εκείνος!! Ο ...!!!!! Κάπως, κάποια στιγμή -δε θυμάμαι λεπτομέρειες- τον πήρα μαζί και τον τάισα, τον πότισα, τον έπλυνα.. Μιλήσαμε(όχι πολύ), ένιωσα όσο πιο άσχημα θα μπορούσα να νιώσω για την κατάστασή του, σαν να πέθαινε μια αγάπη μπροστά στα μάτια μου, κι ας νόμιζα πως είχε τελειώσει από καιρό, αναστήθηκε για να πεθάνει –ξανά- μπροστά μου κ να με βασανίσει! Κάναμε έρωτα, μετά ήρθαν οι Κινεζικές Αρχές και τον πήραν μακριά, τον κλείσανε σε κάτι σαν φυλακή, ίδρυμα… που έμοιαζε με μοναστήρι. Το σκηνικό, λιβάδι από τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» με αυτό το εντυπωσιακό κάστρο, ωραιότατο. Ύστερα γύρισα Ελλάδα, και μια μέρα την ώρα που έκανα ντους χτύπησε το κινητό, μετά είδα την κλήση και το νούμερο είχε ατελείωτα ψηφία - η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν «Κίνα!». Τελικά δεν ήταν αυτός, αλλά ένα άλλο άκυρο νούμερο μιας φίλης. Δε μπορώ να πω, ήταν μια απογοήτευση στην αρχή, και μια ανησυχία για το πού βρίσκεται και πώς είναι, αλλά μετά σκέφτηκα «Αυτό έχει τελειώσει. Πάει πια.» και εδώ ξύπνησα.

Tuesday 6 February 2007

I'm an anxious warrior
who can't beat the anger
of his own sentiment.
So what shall I do,
what shall I say now
that all my dreams are shattered
and no one is here to be bothered.
Beware of my furious inspiration,
it's a shame not to see my genuine manipulation
of the poor and ignorant aristocrats
of the mind
so as to give their richness
to the sick and tired manhood
like a second Robin Hood.

Monday 5 February 2007


Όπου η φαντασία σε ταξιδεύει
και το άγχος σου σε κυριεύει,
μη διστάσεις να χαθείς,
σε νέα μέρη να βρεθείς,
γιατί, ξέρεις, η ομορφιά
βρίσκεται κάπως μακριά…

Η ψυχή σου μαγικό ραβδί, που πραγματοποιεί
όσες ευχές κι αν έχεις ονειρευθεί
αφού δεν έχει σημασία ο τρόπος
ο τόπος ή ο χρόνος
φτάνει να ελπίζεις έτσι δυνατά
όλα όσα μπορείς να κάνεις, μόνο αυτά…

Δείξε μας ποιος είσαι συ,
παίξε μας με ρυθμό μια μουσική
που θα εκφράζει το δικό σου πόνο
φανταστικό μα σαν εσένα μόνο,
διάλεξε μια διαδρομή ζωής
για να λες πως είσαι ένας «ευτυχισμένος στοχαστής»!

Σε σένα, που με στηρίζεις,
με πνεύματα κι οράματα γεμίζεις
κάθε λέξη και ποιητική γραμμή,
κάθε σκέψη δυνατά μοναδική,
εύχομαι κι εγώ με τη σειρά μου
να δεις όσα δεν μπόρεσε η αφελής ματιά μου…

Άι σιχτίρι πια


Ρώτα για να μάθεις επιτέλους. Γιατί με κουράζεις; Νομίζεις εγώ δεν έχω έγνοιες; Δεν γίνεται ν' ασχολούμαι όλη μέρα με σένα και τα προβλήματά σου. Πήγαινε αλλού, φύγε, ψάξε, ερεύνησε.