Monday 31 December 2007

Tears in rain...

Κάτι όχι και τόσο αισιόδοξο για την αλλαγή του χρόνου. Οι αναμνήσεις μας χάνονται με το πέρασμα του χρόνου όπως τα δάκρυα στη βροχή... Το περιστέρι στο τέλος όμως δίνει πιο θετικό μήνυμα...ίσως.

Sunday 23 December 2007

Κλείσε τα μάτια...

Wednesday 5 December 2007

Γνησιότητα

Σου προτείνω μια στάση μέσα στον κόσμο, που θα ήταν ίσως δυνατό να την ονομάσει κανείς ηθική της γνησιότητας. Έχεις ανάγκη, στη ζωή σου, από μιαν αξία ανώτερη από τις άλλες, μιαν αξία γνώμονα, μιαν αξία πυξίδα, στην οποία να αναφέρεται κάθε σου εκδήλωση, απόφαση, κρίση, πράξη. Η αξία αυτή, η πιο ωραία σου λέξη, σου προτείνω να είναι η γνησιότητα.

Να είσαι γνήσιος, αληθινός, ακέραιος, ίσιος, σε ό,τι αισθάνεσαι, λες και πράττεις, στον έρωτα, στη φιλία, στην κοινωνική σου δράση – απέναντι σε φίλους κι εχθρούς και, πρώτα πρώτα, απέναντι στον εαυτό σου. Να βαθμολογείς τους ανθρώπους ανάλογα με την ειλικρίνειά τους. Να περιφρονείς ό,τι είναι υποκρισία, κρυψίνοια, διπροσωπία, πανουργία – να τα μισήσεις και να τα απορρίψεις, μια και καλή. Να μην παίζεις με τη ζωή, τα αισθήματα, την πίστη ενός άλλου ανθρώπου∙ να μην καταδέχεσαι να απατήσεις. Να νιώθεις πως απατώντας, κλέβοντας στο παιχνίδι της ζωής, θίγεις κυρίως εσένα, ρίχνεις την προσωπικότητά σου και δεν είσαι πια ικανός να εκτιμήσεις τον εαυτό σου. Να σέβεσαι τον άλλον, να προσπαθείς να τον καταλάβεις∙ να τον βοηθάς, αν αυτό περνά από το χέρι σου. Συχνά, η ζωή μας έχει ν’ αντιμετωπίσει δύσκολα διλήμματα που, μονάχα με πολλή αμοιβαία κατανόηση και βοήθεια, μπορούμε να τα λύσουμε και να τα ξεπεράσουμε. Να μην απαρνιέσαι τα δικαιώματά σου στη ζωή, μα να μη ξεχνάς και τα δικαιώματα του άλλου που βρέθηκε μπερδεμένος μαζί σου. Θα δεις, με τον καιρό, ότι πάντα έχουν κι οι δικές του πράξεις κάποια ψυχολογική δικαίωση. Κι ακόμα, θα σου έλεγα να μη διστάζεις ποτέ να παραδέχεσαι, εκ των προτέρων, ότι κάθε άνθρωπος που σου τυχαίνει στο δρόμο σου είναι τίμιος και ειλικρινής σαν κι εσένα, εκτός μονάχα αν σου δοθούν συγκεκριμένες αποδείξεις για το αντίθετο. Να εμπιστεύεσαι, να είσαι γενναιόδωρος στα αισθήματά σου, να μη λυπάσαι να χαρίζεις το περίσσεμα της καρδιάς σου σ’ όποιον το χρειάζεται. Αν σε γελάσουν, αν σε απογοητέψουν, φύγε και προσπάθησε να μην το συλλογίζεσαι πια. Γύρισε το φύλλο, ξανάρχισε από την αρχή. Ποτέ μην απελπίζεσαι. Ο κόσμος είναι μεγάλος, η ζωή αστείρευτη κι ο άνθρωπος, κατά βάθος, καλός. Κάποιος, κάπου αλλού, σε προσμένει για να σε πιστέψει σαν θεό.

Γιώργος Θεοτοκάς,
«Προβλήματα του καιρού μας»,
Αθήνα, 1956