Sunday 17 February 2008

Φωτογραφία τραβηγμένη με το κινητό μου.
Βγαίνοντας από το ασανσέρ σταμάτάμε με τη φίλη μου τη κουβέντα και στεκόμαστε χαζεύοντας τη "κούκλα" εδώ. Μετά τα σκαλάκια όπως φαντάζεστε υπήρχε πατάκι, εξώπορτα και πάλι πατάκι έξω από την πολυκατοικία.
Ανοιχτή η εξώπορτα, κόσμος πουθενά. Μια φωνή, μια φασαρία, τίποτα.
Στο γλυκό τριποδάκι ξεκουραζόταν αυτή η ομορφιά, που αν είχε τη τύχη να δει η άλλη Μεξικάνα φίλη που κάνει δυο χρόνια ηλεκτρική, θα είχε πάθει πλάκα! Με τη μούρη προς το ασανσέρ, μας αντίκρυσε κατευθείαν με ένα τρόπο επιβλητικό. Μόνο μουσικογνώστριες δε θα μπορούσα να μας αποκαλέσω, αλλά η κομψότητα του θεάματος ήταν μοναδική. Ίσως και το ότι δεν ακουγόταν απολύτως τίποτα στο χώρο να έκανε τη στιγμή πιο... ιερή.
Αφού έβγαλα τη φωτογραφία και βγήκαμε έξω είδαμε ένα αλαρμισμένο αυτοκίνητο με δυο παλικάρια να κουβαλάνε κούτες και βαλίτσες προσπαθώντας να τα στριμώξουν μέσα. Θα ερχόταν και η σειρά της "κούκλας"...
Η συνέχεια δική σας.

Saturday 16 February 2008

frozen image


Μια αδιόρατη θαμπάδα του νου με τραγούδια πνίγω
ξανασβήνω τον πόνο με βία που σ' εκμηδενίζει
και μια μέρα θα οδηγήσω σε μέρη που δεν έχω δει
για να ζήσω το φόβο της βεβαιότητας
ότι έκανα λάθος πάλι.

Saturday 9 February 2008

Γαβ!!

Γαβ γαβ !
Ήθελα να σας πω ότι η Nakupenda δε χάθηκε από προσώπου γης, απλά είναι στο τελευταίο έτος της σχολής της και πήζει στο διάβασμα! Δεν έχει χρόνο να βλέπει τηλεόραση (όπως εγώ! χιχι...) ούτε να γράφει στο blog.... Υπόσχεται με τη πρώτη ανάσα από τις υποχρεώσεις της να κάνει μια επίσκεψη σε όλους να πει ένα γειά! Προς το παρόν σάς δίνει πολλά *φιλιά* μέσω εμού. Ποιος θέλει πρώτος;

Λίζα.