Κάποτε ερχόμουν τακτικά εδώ... Όταν φύγω από την Αθήνα/Ελλάδα θα μου λείψει αρκετά :)Εδώ πέρα βρίσκω τα πάντα υπερβολικά θελκτικά στο μάτι και έχω την αίσθηση ότι παντού κρύβονται μυστικά. Νιώθω σαν στο σπίτι μου στην Πλάκα, όπως ποτέ δεν ένιωσα στο ηλίθιο προάστιο όπου ζω. Τώρα όμως είμαι σε θέση να παρατηρήσω το εξής. Τα σπάνια απογεύματα που περπατώ τα δρομάκια της Πλάκας, στην Αθήνα - την πόλη που με φιλοξενεί από τότε που γεννήθηκα, είναι πάντα γεμάτα σχήματα και μοτίβα, χρώματα, ήχους, μυρωδιές που νομίζω... δεν υπάρχουν πουθενά αλλού.
Ίσως τούτη η εντύπωσή μου να οφείλεται στις αμέτρητες φορές που η ψυχή μου, η ζωή μου γέμιζε από τη πρώτη μου αγάπη, όταν ερχόμασταν σ' αυτήν τη περιοχή που τώρα αποτελεί θησαυρό αναμνήσεων.
Σήμερα, εν έτει 2008, στις 30 του Μάη ο καιρός με αγγίζει δροσερός στη σκιά αλλά μες στην υγρασία κατά τ' άλλα, μου σπάει τα νεύρα. Παρόλα αυτά, έχοντας ξεφορτώσει τις ώρες μου από τις ασχολίες που πριν δεν επέτρεπαν στην ηρεμία της αγαπημένης μου εποχής να με πλησιάσει, αισθάνομαι έτοιμη να εκμηδενίσω όλα τα άσχημα που έχω ζήσει. Να σκοτώσω τα παράσιτα που έμεναν αγκιστρωμένα πάνω μου δυο χρόνια τώρα. Να ζήσω όπως πάντα ήθελα: απλά, αλλά μεγαλειωδώς ταυτόχρονα. Πώς γίνεται αυτό;Θέλω να ελπίζω πως είναι πιο εύκολο απ' όσο ακούγεται...
"Μέσα στο δάσος ή πάνω στα βουνά ο άνθρωπος νιώθει νέος, τον επισκέπτονται σκέψεις για την ομορφιά, την αλήθεια, την μεγαλοπρέπεια, τον Θεό…. Μέσα στην άγρια φύση βρίσκω πάντα κάτι πολύτιμο και σπάνιο που δεν πρόκειται να βρω μέσα στις πολιτείες και χωριά".Αυτά είναι λόγια του Ραλφ Γουάλντο Έμερσον, τον οποίο μελετήσαμε στη σχολή, και θεωρώ πως η φιλοσοφία και στάση ζωής του μού ταιριάζει πολύ. Δεν είμαι άνθρωπος της πόλης. Ναι, θέλω να έχω πολλούς φίλους και να βγαίνουμε κάθε τόσο και σε διαφορετικά μέρη, να εξερευνούμε όλα τα ερεθίσματα που μας προσφέρονται απλόχερα. Ναι, μ' αρέσει να οδηγώ το αυτοκινητάκι μου στην παραλιακή. Μ' αρέσουν τα ωραία εστιατόρια, τα περίεργα σούσι μπαρ ή τα μπάρμπεκιου και οι χαζοαμερικανιές-αλυσίδες με αστεία φορτωμένη διακόσμηση. Αλλά όλα αυτά τα "Μ' αρέσει" δε συγκρίνονται ούτε στο ελάχιστο με αυτά που νιώθω όταν έρχομαι σε επαφή με τη φύση. Τη θάλασσα. Το χώμα. Το πράσινο. Το γαλάζιο ουρανό με τα λευκά πουλιά να τον διασχίζουν. Με τίποτα.
"Αληθινός δείκτης του πολιτισμού δεν είναι το επίπεδο του πλούτου ή της μόρφωσης, το μέγεθος των πόλεων και ούτε η αφθονία των συγκομιδών, αλλά το ήθος των ανθρώπων που ανατρέφει η χώρα."Γι' αυτό κάποια μέρα, αφού ανακαλύψω αυτά που προσδοκώ σε άλλες πόλεις -και στο εξωτερικό- είμαι σχεδόν πεπεισμένη ότι θα καταλήξω σε ένα όμορφο, παραθαλάσσιο μέρος με πολλά χρώματα, όχι νέον και βαμμένα όπως τα μοντέρνα κτήρια των πόλεων. Θα είναι παραδοσιακά όμορφα, αρχετυπικά! Οι άνθρωποι δε θα είναι απαραίτητα λεφτάδες ούτε θα έχουν τελειώσει το Πανεπιστήμιο, αλλά αυτά που θα συζητάμε θα είναι κι εκείνα απλά και όμορφα. Και γι' αυτό ακριβώς θα είναι μεγαλειώδη. Δε θα χρειάζονται περαιτέρω ανάλυση, επεξηγήσεις και διερμηνείες, όπως είναι τα λόγια των ανθρώπων που συναντώ στην Αθήνα.
"Το μόνο αληθινό δώρο είναι μία δόση από εσένα."Που λέτε, την επομένη του πρόσφατου χωρισμού μου πήγα μια βόλτα στην Πλάκα, κι εκεί θυμήθηκα μερικές αυθεντικές κουβέντες που αντάλλαξα με τον πρώτο μου έρωτα, όταν διανύαμε αυτά τα στενά πολλές φορές τα καλοκαίρια όταν πηγαίναμε Λύκειο ακόμα, και στο πρώτο έτος της σχολής. Παρατηρούσαμε κάτι αστείες λεπτομέρειες σαν τη ταμπελίτσα στη διπλανή φωτογραφία και λέγαμε χαζομάρες που φυσικά τώρα δε θυμάμαι κατά λέξη. Όμως θυμάμαι τις πραγματικά σημαντικές εκφράσεις των συναισθημάτων μας, που αν σας τις έλεγα τώρα θα γελάγατε ένα μήνα. Δεν με πειράζει πάντως, αφού τέτοιες σκέψεις δεν είχα μοιραστεί με κανέναν σχεδόν πριν από κείνον, και σίγουρα με κανέναν έκτοτε. Γι' αυτό μάλλον δυσπιστώ απέναντι στις ανθρώπινες σχέσεις σήμερα. Πού να βρεις κάποιον να μοιραστείς τα πιο "χωμένα" σου μυστικά, την ουσία του εαυτού σου που φυλάγεται κάπου βαθιά μέσα σου και που μόνο εσύ γνωρίζεις;
Δεν είναι φόβος αυτό που τρέφω ως προς τους ανθρώπους, απλά αμφιβάλλω αν υπάρχουν πολλοί -και ιδιαίτερα στις πόλεις- που να καταλαβαίνουν αυτά που λέω. Που αισθάνονται όπως εγώ. Ή στο περίπου. Οι στόχοι όλων μοιάζουν προσανατολισμένοι τόσο μακριά από τους δικούς μου. Ποτέ δε συγκλίνω με κανέναν. Έχει όμως τόση σημασία τελικά; Δεν ξέρω..."Τελικά, βρίσκουμε στη ζωή, μόνο αυτά που επενδύσαμε σ' αυτήν."
