Come back...

If I keep holding out,... will the light shine through?
Under this broken roof,... it's only rain that I feel
I've been wishing out the days,... come back

I have been planning out,... all that I'd say to you
Since you slipped away,... know that I still remain true
I've been wishing out the days,...

Please say, that if you hadn't of gone now
I wouldn't have lost you another way
From wherever you are,... come back

And these days, they linger on
And in the night, as I'm waiting on
The real possibility I may meet you in my dream
I go to sleep

If I don't fall apart,.... will the memories stay clear?
So you had to go,..... and I had to remain here

But the strangest thing to date
So far away
And yet you feel so close
And I'm not gonna question it any other way

There must be an open door
For you to
Come back

And the days, they linger on
And every night, what I'm waiting for
Is the real possibility I may meet you in my dream

And sometimes you're there
And you're talking back to me
Come the morning I could swear you're next to me

And it's okay.

It's okay.
It's okay.

I'll be here
Come back
Come back

I'll be here
Come back
Come back

I'll be here
Come back

Le signorine da marito!

Le signorine da marito - Milly
Ανέβηκε από Rufus60

Ωχ!! Πιαστήκαμε στη....

Δεν ήξερα αν γίνεται και πως να εμφανίσω κατευθείαν αυτό το βίντεο κατευθείαν στο blog, οπότε σας παραπάμπω στο site του ΣΚΑΙ => http://www.skai.gr/master_avod.php?id=103422

Δε συμφωνώ με όλα όσα λέει ακριβώς, στην αρχή και ο τρόπος που τα λέει ο κο. Πάσχος μού φαινόταν αταίριαστος αλλά σε κάθε περίπτωση δεν απέχει και πολύ αυτό που περιγράφει με το πώς νιώθουμε οι συνομήλικοι φίλοι μου, οι έφηβοι μαθητές μου κι εγώ... Όταν βρίσκομαι με παλιούς συμμαθητές διαπιστώνω κάθε φορά το όδιο: μόλις τελειώσαμε τη σχολή αρκετοί, άλλοι κοντεύουν, και όλοι μα όλοι έχομυε την ίδια ανησυχία. Χωρίς να το εκφράζουμε καθαρά και ειλικρινά πάντα, έχουμε μια τάση φυγής (Αγγλία, Γαλλία, Αμερική...) και ζηλεύουμε όσους από τους 'παλιούς' κατάφεραν να φύγουν για σπουδές στο εξωτερικό. Όχι όπως το σκεφτόμασταν λίγα χρόνια πριν όμως, τότε που μας μάγευε το "εξωτικό" της υπόθεσης, η ανακάλυψη νέου πολιτισμού, γλώσσας, κόσμου, κλπ. - Τώρα κυριαρχεί η επιθυμία "να ξεφύγουμε". Από το σήμερα, το εδώ, όλα αυτά...
Μια θέση στο Δημόσιο μετά κόπων και βασάνων, ένα μέσο του μπαμπά, κανα-δυο διαμερίσματα που νοικιάζουμε και γινόμαστε λιγάκι εισοδηματίες, το λαχείο που είχαν κερδίσει τότε οι παππούδες, τα προσόντα μας -ξένες γλώσσες, πληροφορική, σεμινάρια, συνέδρια, κονέ με καθηγητές, υποτροφίες...- ΤΙ ακριβώς, τι από όλα αυτά βοηθάει; Τι μας εξασφαλίζει ποιοτική ζωή; Τι από όλα αυτά μας κάνει να αισθανόμαστε καλά με τους εαυτούς μας; Ότι δε ξεπέσαμε από τα ιδανικά μας; Ότι είμαστε ακόμα οι ίδιοι εκείνοι που ονειρευτήκαμε ένα δίκαιο κόσμο (έστω λίγο πιο δίκαιο), έναν κόσμο με έμπνευση (έστω λίγο περισσότερη έμπνευση) και τι ακριβώς είναι αυτό που μας δείχνει για τι αξίζει να ονειρευόμαστε; Να περιμένουμε; Να απαιτούμε; Να κυνηγάμε;

Πού να πάω;

Μια κολλητή άνεργη από τότε που τελείωσε τη σχολή της, πάνε 2-3 χρόνια, τη μια δεν έχει εμπειρία, είναι πολύ νέα, δεν έχει δουλέψει αρκετά για να έχει προϋπηρεσία, ε την άλλη θα της πουν ότι μεγάλωσε, και την εμπειρία δε τη μάζεψε κιόλας!! Η άλλη κολλητή τυχερότερη, με το που ορκίστηκε μπήκε σε δουλειά αμέσως, μέσω γνωστού της οικογένειάς της και με τρελές προοπτικές. Δε παίζει να τη διώξουν ποτέ. Η ξαδέρφη έφαγε τα νιάτα της σε ένα γραφείο, τώρα με την οικονομική κρίση της είπαν ότι θα γίνουν μειώσεις στους μισθούς, και αν συνεχιστεούν έτσι άσχημα τα πράγματα θα συγχωνευτεί η εταιρεία με άλλη μεγαλύτερη και θα τη διώξουν γιατί η θέση της καλύπτεται από άτομο της άλλης εταιρείας.

Τι να κρατήσω και τι να πετάξω;

Οι υπόλοιπες φίλες μου -άλλες επίτηδες άλλες όχι- καθυστερούν τη σχολή τους και δεν μπαίνουν στον κόπο να σκεφτούν τι θα γίνει μετά. Κάποιες ίσως να μην έχουν λόγο προβληματισμού, ίσως τις πάρει στη δουλειά του ένας γονιός, άλλες όμως ξέρω καλά ότι θα δυσκολευτούν, όπως εγώ, να βρουν μια άκρη.

Σε τι να πιστέψω;

Όχι άλλο κάρβουνο

Όπως και το περσινό καλοκαίρι με τις φωτιές... πιο πριν με τα τσουνάμι... πιο πριν με τους δίδυμους Πύργους... έτσι και τώρα νιώθω μουδιασμένη και τρέμω κυριολεκτικά, τα χέρια μου δε μπορούν να μείνουν ακίνητα, το κεφάλι μου γυρίζει, αισθάνομαι πως με έχει επηρεάσει όλο αυτό πολύ παραπάνω από όσο αντέχω.
Δε θέλω να βγω από το σπίτι μου. Όχι γιατί φοβάμαι, απλά δεν έχω διάθεση να κουνηθώ... Θέλω να ψάχνω στο ίντερνετ άρθρα και μαρτυρίες ανθρώπων που τα έζησαν αυτά από κοντά. Θέλω να δω φωτογραφίες του Αλέξη, να ξαναδιαβάσω ότι η Εθνική Βιβλιοθήκη κάηκε, να δω την οργή και των φίλων μου στο status τους στο Facebook... Δε το έχω χωνέψει ακόμα. Αλλά έχω δουλειές, υποχρεώσεις που με αναγκάζουν να βγω από το σπίτι. Δε θέλω να πάω, θέλω να μείνω εδώ, να θρηνήσω. Δεν είμαι έτοιμη να το αντιμετωπίσω όλο αυτό. Όμως πρέπει.

Χτες το βράδυ μετά το τελευταίο μου μάθημα πήγα σε ένα μεζεδοπωλείο που μάλλον ανήκε σ' ένα τοπ μόντελ, και την είδαμε στο διπλανό τραπέζει να μιλά στο κινητό της: "...για το κωλόπαιδο που έριξε τη μολότοφ στους αστυνομικούς... Ναι σου λέω... έχω άνθρωπο στην αστυνομία και μου το είπε..." Η μία φίλη μου, η δασκάλα, κι εκείνη τρομερά αναστατωμένη, δε μπορούσε να μη νευριάσει. Η γυναίκα εκείνη όμως, ήταν φανερά στον κόσμο της, δεν είχε νόημα να επέμβουμε, τι, να της αλλάζαμε γνώμη; Ήταν αργά για να φύγουμε, όμως δε νομίζω ότι θα ξαναπάμε σε αυτό το μαγαζί, ποτέ.
Συζητούσαμε για τους μαθητές μας, η φίλη μου έλεγε πως και τα 8χρονα που διδάσκει έχουν αναστατωθεί κι εκείνα, οι δικοί μου είναι πιο μεγάλοι, στην ηλικία του Αλέξη αρκετοί!! Θέλω να τους αγκαλιάσω γιατί τους λατρεύω σαν αδέρφια μου και λυπάμαι και αγχώνομαι αφού ξέρουν κι εκείνοι πως στη χώρα μας είναι όλα πιθανά... με την αρνητική έννοια. Ζουν σε μια χώρα όπου δεν μπορούν να μιλήσουν; Να διαμαρτυρηθούν; Να δείξουν τι πιστεύουν για τον τόπο τους; Γιατί θα φοβούνται μη τους πυροβολήσουν;;;;;

Ξέρω ότι είναι ακραίο αυτό, αλλά ειλικρινά δε θα είχα κανένα πρόβλημα αν αντί για τα καταστήματα, τα σπίτια και τα αυτοκίνητα αθώων ανθρώπων, οι αναρχικοί καίγανε τη Βουλή και τις βίλες των πολιτικών, τα αμάξια τους... Χτες έμαθα ότι έκαναν αύξηση 300 ευρώ στους Βουλευτές. Και στους συνταξιούχους 1 ευρώ. Χαχα, πότε τελειώνει η παράσταση; Θέλω να φύγω. Δε πειράζει που πλήρωσα εισιτήριο, το έργο δεν μ' αρέσει.

Οι φίλοι μου λένε καλύτερα να είχαμε Χούντα. Δε θα διέφερε και πολύ. Και δεν θα μας κλέβανε στο φούρνο όταν θα πηγαίναμε για ψωμί. Άραγε, και εκλογές να γίνουν, και τα πράγματα να αλλάξουν, είναι βέβαιο πως θα αλλάξουν προς το καλύτερο; Ίσως. Όπως στην Αμερική, πριν τις φετινές εκλογές, όλοι έλεγαν, "όποιος να' ναι! αρκεί να μην είναι πάλι ο Μπους"... Δε πάει πιο κάτω, δεν υπάρχει πιο κάτω όροφος στον πάτο που πιάσαμε, έτσι δεν είναι;

"Αν του πρέπουν του τάφου στολίδια στην ολόρθη του απάνω λαμπάδα με την άσβεστη φλόγα την ίδια την Ελλάδα" Κ. Παλαμάς_

my favourite song for 2008

Before I laid my eyes on you I didn't even think you existed;
now those buttons on your sweet little face have all gone away...
Memories surround me;
Socks and pillows cuddle me;
Where are you to find me? Who knows? - I've never known...