Say it's possible

I dedicate this to a good friend...


Thinking nothing of yourself
is very wrong since you
should not always
believe what you
say-
Hurting someone may be
true and at the same time
fake-
Kneeling to your
destiny is sound judgement
but-
good deeds won't be
returned.

Κάτι ακόμα!

Σκέφτομαι πως η ζωή των ανθρώπων -αν τη δεις από ψηλά, σαν κάποιος εξωγήινος- είναι γρήγορη, απλοϊκή κι ανούσια.








Η βαρετή καθημερινότητα, η ρουτίνα, η κούραση του έντονου ρυθμού ζωής στην πόλη ειδικά, με κάνει να αναρωτιέμαι αν οι φίλοι μου με συμπτώματα κατάθλιψης είναι τεμπέληδες ή αν εγώ είμαι ονειροπόλα και δε καταλαβαίνω γρι από τις αθλιότητες που συμβαίνουν γύρω... Ένας θαυμάσιος άνθρωπος μού είχε πει ότι έχω το σύνδρομο του μεσσία, και γι'αυτό δεν είναι δύσκολο να βρω νόημα σ'αυτά που κάνω. Δεν απαιτώ τίποτα παρόμοιο από τους φίλους μου, όμως δεν ασχολούνται ούτε καν με τους εαυτούς τους κι αυτό με ανησυχεί. Γιατί δε βρίσκουν ένα ενδιαφέρον στη ζωή τους και αφήνονται στο να βαριούνται; Γιατί μένουν κολλημένοι/ες στα ίδια και στα ίδια, αγκιστρωμένοι στο τίποτα; Και γκρινιάζουν κιόλας ότι η ζωή τούς αδικησε, η ζωή είναι πουτ***, η άτιμη, σκληρή, σκατένια ζωή ...
Δε διαφωνώ ότι μας προκαλεί, αλλά στεναχωριέμαι να βλέπω τους φίλους μου αδρανείς, μοιρλίζοντας και βουλιάζοντας στον καναπέ, μην έχοντας όρεξη για τίποτα.

Απ'την άλλη όμως, φαντάζομαι πως για τον καθένα μας χωριστά, η ζωή μας αποτελεί ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε, που μπορεί να γίνει κάτι σπουδαίο και σημαντικό. Είναι τα υλικά που δεν έχουμε ακόμα ανακατέψει και μαγειρέψει, μοιάζει με ένα κύμα δροσιάς σε μια ήδη κρύα μέρα... Τη σωστή στιγμή όμως, έστω και αργά! μπορούμε να τη γυρίσουμε ώστε να έχει ένα νόημα που δεν είχαμε ποτέ φανταστεί.

***

Αφιερώνω αυτό το πρόχειρα γραμμένο post σε κάποια που αγαπώ πολύ, καθώς και την απόφαση που -χωρίς να το γνωρίζει- με ενέπνευσε να πάρω.

Hurt

Προσπαθώντας να ξεφύγω από τον εαυτό μου
κουτουλάω όπου βρω.Όταν αρχίσω να βλέπω πού πηγαίνω
θα είμαι γεμάτη μελανιές.

Μια ερωτική σκυλοψιψινο-ιστορία

Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια μικρή γατούλα, πάντα ερωτευμένη. Οι γάτοι που αγαπούσε της φέρονταν όλοι καλά μέχρι που ερωτεύτηκε ένα ξανθό πρασινομάτη γάτο ύπουλο και πονηρό... Τον αγαπούσε για πολύ καιρό αλλά αυτός στο τέλος την κορόιδεψε. Ποτέ δεν είχε φανταστεί τη ζωή της χωρίς την αγάπη κάποιου γάτου. Με νυχιές και γρατσουνιές ήταν διατεθιμένη να κρατήσει τον έρωτα του επόμενου γάτου ζωντανό! Ήθελε η σχέση της να είναι αληθινή και ειλικρινής.

Μια μέρα η γάτα γνώρισε ένα σκύλο. Ο σκύλος φάνηκε να τη συμπαθεί κι έτσι έγιναν φίλοι. Μιλούσαν συχνά, μέρα με τη μέρα γνωρίζονταν όλο και καλύτερα και είδαν ότι έχουν πολλά να μάθουν ο ένας από τον άλλο, δεδομένης της διαφορετικής τους ιδιοσυγκρασίας και φύσης, ασφαλώς... Γρήγορα το αίσθημα μεταξύ τους φούντωσε! Σύντομα, το μόνο που ήθελαν ήταν να κουλουριάζονται στο γρασίδι και να τρίβουν τις μουσούδες τους... Όταν ήταν μαζί περνούσαν υπέροχα, αν και η γάτα ζήλευε καμιά φορά όταν ο σκύλος λιγουρευότανε σκυλίτσες στο πάρκο. Τη ρωτούσε συχνά αν τον αγαπάει κι εκείνη του έλεγε πάντα "ναι" αφού ήταν τόσο διαφορετικός και ξεχωριστός! Είχε καλοσύνη στα μάτια του και της άρεσε που τη γαργαλούσε με τα μακριά του μουστάκια :)
Σύντομα όμως αγχώθηκε η γάτα με το μέλλον αυτής της σχέσης και δεν άντεξε άλλο. Όσο κι αν τον αγαπούσε ήξερε ότι πάντα θα τη βασάνιζε η σκέψη πως μπορεί μια μέρα αυτός να προτιμήσει μια σκυλίτσα! Η ανασφάλειά της μεγάλη, και ο σκύλος μάλλον δεν κατάλαβε ότι μια γάτα έχει ανάγκη από συνεχή επιβεβαίωση. Δε της έφτανε να τη φιλάει, ήθελε ν' ακούει και πόσο πολύ του άρεσαν οι ροζ πατουσίτσες της και ήθελε να της λέει συνέχεια πόσο την αγαπάει και ότι όλες οι σκυλίτσες μαζί δε την έφταναν ούτε στο μικρό της το νυχάκι! Αντί γι' αυτό όμως, ο σκύλος της έκανε πλάκα μιλώντας για σκυλίτσες που ήξερε και που συναντούσε καμιά φορά στο πάρκο του. Έτσι όπως την κοιτούσε και την περιεργαζόταν με τα πέλματα και τη μουσούδα του εκείνη δεν ήξερε αν όντως την αγαπάει γι' αυτό που είναι ή απλά ασχολείται μαζί της επειδή εκείνη του το επιτρέπει! Οι γάτοι ήταν εκεί γι' αυτήν, μα δε την ένοιαζε. Ο έρωτάς της για το σκύλο την πονούσε αλλά το κράτησε κρυφό...

Σιγά σιγά επέβαλλε στον εαυτό της την ιδέα ότι οι σκύλοι είναι για τις σκυλίτσες και οι γάτες για τους γάτους. Έχοντας λοιπόν αυτό στο μυαλό της πορεύτηκε. Εκείνος δεν κατάλαβε γιατί η γάτα του τον αποφεύγει μιας κι εκείνη τον αγαπούσε πολύ για να του πει ότι δεν άντεχε άλλο να είναι μαζί του. Δε μπορούσε να του το νιαουρίσει. Άφησε τον χρόνο να κυλάει μέχρι που ο σκύλος τη ρώτησε "Τι τρέχει και δε μου κουνάς την ουρά σου πια; Έχεις να μου νιαουρίσεις πολλές μέρες. Εγώ σου γαβγίζω από την αυλή μου και περιμένω να σε δω να περνάς το φράχτη να βρεθούμε αλλά εσύ τίποτα..." Τότε η γάτα συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να του είχε πει από την αρχή τους φόβους της. Τώρα ήταν αναπόφευκτο να τον πληγώσει. Λίγο αργότερα, ο σκύλος αποχώρησε με δάκρυα να κυλάνε, να διαπερνούν τα μουστάκια και να ποτίζουν τις τριχούλες στα μουσουδάκια του μη μπορώντας να βγάλει από τη σκέψη του τα σκληρά της λόγια... Του είπε ότι δεν υπάρχει τίποτα ουσιαστικό μεταξύ τους, ότι ποτέ δεν ήταν ερωτευμένοι πραγματικά ο ένας με τον άλλον και πως με λίγα λόγια, απλά εκμεταλλεύτηκαν τη διαφορετικότητα για να ζήσουν μια αυταπάτη, ένα όνειρο που δεν είχε βάση για να γίνει αληθινό. Αργά ή γρήγορα "εσύ θα γυρίσεις στις σκυλίτσες σου, όταν συνειδητοποιήσεις ότι εγώ είμαι μια ΓΑΤΑ, ότι δεν είμαι σαν εσένα!" του είπε και εκείνος έμεινε αποσβολωμένος να τη κοιτάει με τα μάτια γουρλωμένα, αλλά γεμάτα θυμό. Εκείνη γνώριζε ότι ίσως μετανιώσει, ίσως σκεφτεί ότι έπρεπε να είχε αφήσει τα πράγματα να κυλήσουν φυσικά και να ζήσει τον έρωτά της, αλλά όχι! Δεν μπορούσε να βασανίζεται. Ήταν δειλή. Τελικά τον αποχαιρέτησε τόσο φοβιτσιάρα που ήταν και προτίμησε να αναζητήσει την τύχη της στις γατογειτονιές και πάλι. Εύχεται να βρει ο σκύλος της μια καλή σκυλίτσα ν' αγαπήσει και να τον κάνει ευτυχισμένο, όπως εκείνη με τις γατίσιες εμμονές της δε μπόρεσε.

(tiggles & imbok2000 τα μέλη του flickr.com από όπου πήρα τις photos)

Λευκάδα - από παραλία "Κάστρο"

Φυλλομετρώντας μια ζωή
όχι ακόμα ολόκληρη,
μα λίγο μόνη,
διαπίστωσα πως είναι ίδια
μ'αυτή που είχα ονειρευτεί . . .

green love

Φωτοσυνθέτει η αγάπη

στη χλωροφύλλη της η ζήλεια παίρνει χρώμα
πράσινο -σκούρο-
λαμπερό...
Από το άγχος της ταΐζει
και με τη σπίθα καθημερινά φροντίζει
τα φύλλα, τα κοτσάνια
Πιες γαμώτο, κοίτα τον ήλιο !!!
για να ζήσεις
να μη χαθείς
απ'τον κήπο αυτό ποτέ