Η βαρετή καθημερινότητα, η ρουτίνα, η κούραση του έντονου ρυθμού ζωής στην πόλη ειδικά, με κάνει να αναρωτιέμαι αν οι φίλοι μου με συμπτώματα κατάθλιψης είναι τεμπέληδες ή αν εγώ είμαι ονειροπόλα και δε καταλαβαίνω γρι από τις αθλιότητες που συμβαίνουν γύρω... Ένας θαυμάσιος άνθρωπος μού είχε πει ότι έχω το σύνδρομο του μεσσία, και γι'αυτό δεν είναι δύσκολο να βρω νόημα σ'αυτά που κάνω. Δεν απαιτώ τίποτα παρόμοιο από τους φίλους μου, όμως δεν ασχολούνται ούτε καν με τους εαυτούς τους κι αυτό με ανησυχεί. Γιατί δε βρίσκουν ένα ενδιαφέρον στη ζωή τους και αφήνονται στο να βαριούνται; Γιατί μένουν κολλημένοι/ες στα ίδια και στα ίδια, αγκιστρωμένοι στο τίποτα; Και γκρινιάζουν κιόλας ότι η ζωή τούς αδικησε, η ζωή είναι πουτ***, η άτιμη, σκληρή, σκατένια ζωή ...
Δε διαφωνώ ότι μας προκαλεί, αλλά στεναχωριέμαι να βλέπω τους φίλους μου αδρανείς, μοιρλίζοντας και βουλιάζοντας στον καναπέ, μην έχοντας όρεξη για τίποτα.
Απ'την άλλη όμως, φαντάζομαι πως για τον καθένα μας χωριστά, η ζωή μας αποτελεί ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε, που μπορεί να γίνει κάτι σπουδαίο και σημαντικό. Είναι τα υλικά που δεν έχουμε ακόμα ανακατέψει και μαγειρέψει, μοιάζει με ένα κύμα δροσιάς σε μια ήδη κρύα μέρα... Τη σωστή στιγμή όμως, έστω και αργά! μπορούμε να τη γυρίσουμε ώστε να έχει ένα νόημα που δεν είχαμε ποτέ φανταστεί.
***
Αφιερώνω αυτό το πρόχειρα γραμμένο post σε κάποια που αγαπώ πολύ, καθώς και την απόφαση που -χωρίς να το γνωρίζει- με ενέπνευσε να πάρω.
9 comments:
Αν βρεις την απάντηση, σε παρακαλώ να την πεις και σε μένα. Βαρέθηκα να βλέπω τους φίλους κολλημένους στα ίδια και τα ίδια χωρίς προοπτική να ξεκολλήσουν.
Άμα είναι τόσο κολλημένοι,κι εσύ βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά,τράβα τους να ξεκολλήσουν.Εγώ αυτό κάνω,και μέχρι τώρα πάει πολύ καλά.Και χαίρομαι και εγω και αυτοί.Μπραβο κι για την απόφασή σου,αποδεικνύει ότι έμπρακτα θέλεις να βοηθήσεις ανθρώπους που έχουν ανάγκη.
Δε ΘΕΛΟΥΝ, δεν ειναι οτι δε μπορουν να κουνηθουν. Ματαια προσπαθω χρονια τωρα να τους βγαλω απο τη νυκτοβια ζωη κι αυτοι ματαια προσπαθουν να με κανουν να γινω νυχτεριδα.. Χιχι* Απλα νομιζω με το φως της μερας υπαρχουν πιο ενδιαφεροντα πραγματα να κανεις, ενω εκεινοι μουχλιαζουν συνηθως ολημερις για να αραξουν -και παλι- καπου το βραδυ.
PS: Please, μη μου λετε μπραβο, that is not the point - όπως λεει και η aniaris, μια κουραδα σ'αυτο τον κοσμο ειμαι κι εγω! :)
Δηλαδή τους παίρνεις τηλέφωνο, τους λες να βγείτε για καφέ και δεν μπορούν; Τους λες να βρουν λίγη ώρα, αλλά δεν μπορούν γιατί έχουν δουλειά όλη την μέρα και δεν ξεφεύγουν στο ελάχιστον από αυτήν για να δουν έναν φίλο; Και μένουν κολλημένοι στα ίδια και στα ίδια χωρίς καμία μορφή ρίσκου;
Μάλιστα...
Ε σε μερικούς συμβαίνει συχνά αυτό. Ακόμα και σε μας τους ίδιους!!! Άλλοι το έχουν ως τρόπο ζωής, άλλοι το κάνουν περιοδικά και άλλοι σπανίως. Ανάλογα και ποιόν έχεις απέναντι σου.
ισορροπια.
ουτε απολυτος εγωισμος, ουτε ζω για τους αλλους.
ισορροπια....
Δεν ζω για τους άλλους, καλέ μου suspect, αλλά ανησυχώ...
Παράλογε έτσι και χειρότερα. Δεν έχουν καν δουλειές. Τηλεόραση και ύπνο. Μαμ κακά και νάνι ένα πράγμα. Κι όταν πάω να τους βοηθήσω να βρουν ένα κίνητρο, ένα ενδιαφέρον, τίποτα δε τους αρέσει. Όλο το ίντερνετ και τα περιοδικά έχω σαρώσει να τους παρακινήσω να κουνηθούν λίγο, προσπαθώ να δω τι τους ενθουσιάζει έστω και λίγο, τι χόμπι θα ήθελαν να έχουν, αλλά μάταια. Άντε με το ζόρι να πάμε για καφέ κάπου διαφορετικά, μια φορά το μήνα. Και πολύ είναι, λένε.
Και το ωραίο; Λένε εμένα μούχλα..... :Ρ
πόσο όμορφο είναι να δίνεις και να μην περιμένεις πάντα να πάρεις ή να σε ικανοποιεί η ιδέα οτι βοηθάς κάποιον έστω και αν δεν τον δείς ποτέ έστω και αν δε ακούσεις ποτέ ευχαριστώ απο τον ίδιο;
Είδες; όταν δεν βγαίνεις έντεκα το βράδυ με 5 το πρωί, είσαι μούχλα.. Κι εγώ τα ίδια τραβάω :P Ρε παίδες, εγώ θέλω να έχει φως όταν είμαι έξω.. Το βράδυ είναι για το σπίτι :P
ΥΓ Μπράβο (θα σου πω κι ας μην το θες :P) για την κίνησή σου αυτήν... Ελπίζω κάποια στιγμή να πάρω κι εγώ την ίδια απόφαση...
grig* there lies the essence of life :)
deni* that's the spirit boy!!
Post a Comment