Ωχ!! Πιαστήκαμε στη....

Δεν ήξερα αν γίνεται και πως να εμφανίσω κατευθείαν αυτό το βίντεο κατευθείαν στο blog, οπότε σας παραπάμπω στο site του ΣΚΑΙ => http://www.skai.gr/master_avod.php?id=103422

Δε συμφωνώ με όλα όσα λέει ακριβώς, στην αρχή και ο τρόπος που τα λέει ο κο. Πάσχος μού φαινόταν αταίριαστος αλλά σε κάθε περίπτωση δεν απέχει και πολύ αυτό που περιγράφει με το πώς νιώθουμε οι συνομήλικοι φίλοι μου, οι έφηβοι μαθητές μου κι εγώ... Όταν βρίσκομαι με παλιούς συμμαθητές διαπιστώνω κάθε φορά το όδιο: μόλις τελειώσαμε τη σχολή αρκετοί, άλλοι κοντεύουν, και όλοι μα όλοι έχομυε την ίδια ανησυχία. Χωρίς να το εκφράζουμε καθαρά και ειλικρινά πάντα, έχουμε μια τάση φυγής (Αγγλία, Γαλλία, Αμερική...) και ζηλεύουμε όσους από τους 'παλιούς' κατάφεραν να φύγουν για σπουδές στο εξωτερικό. Όχι όπως το σκεφτόμασταν λίγα χρόνια πριν όμως, τότε που μας μάγευε το "εξωτικό" της υπόθεσης, η ανακάλυψη νέου πολιτισμού, γλώσσας, κόσμου, κλπ. - Τώρα κυριαρχεί η επιθυμία "να ξεφύγουμε". Από το σήμερα, το εδώ, όλα αυτά...
Μια θέση στο Δημόσιο μετά κόπων και βασάνων, ένα μέσο του μπαμπά, κανα-δυο διαμερίσματα που νοικιάζουμε και γινόμαστε λιγάκι εισοδηματίες, το λαχείο που είχαν κερδίσει τότε οι παππούδες, τα προσόντα μας -ξένες γλώσσες, πληροφορική, σεμινάρια, συνέδρια, κονέ με καθηγητές, υποτροφίες...- ΤΙ ακριβώς, τι από όλα αυτά βοηθάει; Τι μας εξασφαλίζει ποιοτική ζωή; Τι από όλα αυτά μας κάνει να αισθανόμαστε καλά με τους εαυτούς μας; Ότι δε ξεπέσαμε από τα ιδανικά μας; Ότι είμαστε ακόμα οι ίδιοι εκείνοι που ονειρευτήκαμε ένα δίκαιο κόσμο (έστω λίγο πιο δίκαιο), έναν κόσμο με έμπνευση (έστω λίγο περισσότερη έμπνευση) και τι ακριβώς είναι αυτό που μας δείχνει για τι αξίζει να ονειρευόμαστε; Να περιμένουμε; Να απαιτούμε; Να κυνηγάμε;

Πού να πάω;

Μια κολλητή άνεργη από τότε που τελείωσε τη σχολή της, πάνε 2-3 χρόνια, τη μια δεν έχει εμπειρία, είναι πολύ νέα, δεν έχει δουλέψει αρκετά για να έχει προϋπηρεσία, ε την άλλη θα της πουν ότι μεγάλωσε, και την εμπειρία δε τη μάζεψε κιόλας!! Η άλλη κολλητή τυχερότερη, με το που ορκίστηκε μπήκε σε δουλειά αμέσως, μέσω γνωστού της οικογένειάς της και με τρελές προοπτικές. Δε παίζει να τη διώξουν ποτέ. Η ξαδέρφη έφαγε τα νιάτα της σε ένα γραφείο, τώρα με την οικονομική κρίση της είπαν ότι θα γίνουν μειώσεις στους μισθούς, και αν συνεχιστεούν έτσι άσχημα τα πράγματα θα συγχωνευτεί η εταιρεία με άλλη μεγαλύτερη και θα τη διώξουν γιατί η θέση της καλύπτεται από άτομο της άλλης εταιρείας.

Τι να κρατήσω και τι να πετάξω;

Οι υπόλοιπες φίλες μου -άλλες επίτηδες άλλες όχι- καθυστερούν τη σχολή τους και δεν μπαίνουν στον κόπο να σκεφτούν τι θα γίνει μετά. Κάποιες ίσως να μην έχουν λόγο προβληματισμού, ίσως τις πάρει στη δουλειά του ένας γονιός, άλλες όμως ξέρω καλά ότι θα δυσκολευτούν, όπως εγώ, να βρουν μια άκρη.

Σε τι να πιστέψω;

Όχι άλλο κάρβουνο

Όπως και το περσινό καλοκαίρι με τις φωτιές... πιο πριν με τα τσουνάμι... πιο πριν με τους δίδυμους Πύργους... έτσι και τώρα νιώθω μουδιασμένη και τρέμω κυριολεκτικά, τα χέρια μου δε μπορούν να μείνουν ακίνητα, το κεφάλι μου γυρίζει, αισθάνομαι πως με έχει επηρεάσει όλο αυτό πολύ παραπάνω από όσο αντέχω.
Δε θέλω να βγω από το σπίτι μου. Όχι γιατί φοβάμαι, απλά δεν έχω διάθεση να κουνηθώ... Θέλω να ψάχνω στο ίντερνετ άρθρα και μαρτυρίες ανθρώπων που τα έζησαν αυτά από κοντά. Θέλω να δω φωτογραφίες του Αλέξη, να ξαναδιαβάσω ότι η Εθνική Βιβλιοθήκη κάηκε, να δω την οργή και των φίλων μου στο status τους στο Facebook... Δε το έχω χωνέψει ακόμα. Αλλά έχω δουλειές, υποχρεώσεις που με αναγκάζουν να βγω από το σπίτι. Δε θέλω να πάω, θέλω να μείνω εδώ, να θρηνήσω. Δεν είμαι έτοιμη να το αντιμετωπίσω όλο αυτό. Όμως πρέπει.

Χτες το βράδυ μετά το τελευταίο μου μάθημα πήγα σε ένα μεζεδοπωλείο που μάλλον ανήκε σ' ένα τοπ μόντελ, και την είδαμε στο διπλανό τραπέζει να μιλά στο κινητό της: "...για το κωλόπαιδο που έριξε τη μολότοφ στους αστυνομικούς... Ναι σου λέω... έχω άνθρωπο στην αστυνομία και μου το είπε..." Η μία φίλη μου, η δασκάλα, κι εκείνη τρομερά αναστατωμένη, δε μπορούσε να μη νευριάσει. Η γυναίκα εκείνη όμως, ήταν φανερά στον κόσμο της, δεν είχε νόημα να επέμβουμε, τι, να της αλλάζαμε γνώμη; Ήταν αργά για να φύγουμε, όμως δε νομίζω ότι θα ξαναπάμε σε αυτό το μαγαζί, ποτέ.
Συζητούσαμε για τους μαθητές μας, η φίλη μου έλεγε πως και τα 8χρονα που διδάσκει έχουν αναστατωθεί κι εκείνα, οι δικοί μου είναι πιο μεγάλοι, στην ηλικία του Αλέξη αρκετοί!! Θέλω να τους αγκαλιάσω γιατί τους λατρεύω σαν αδέρφια μου και λυπάμαι και αγχώνομαι αφού ξέρουν κι εκείνοι πως στη χώρα μας είναι όλα πιθανά... με την αρνητική έννοια. Ζουν σε μια χώρα όπου δεν μπορούν να μιλήσουν; Να διαμαρτυρηθούν; Να δείξουν τι πιστεύουν για τον τόπο τους; Γιατί θα φοβούνται μη τους πυροβολήσουν;;;;;

Ξέρω ότι είναι ακραίο αυτό, αλλά ειλικρινά δε θα είχα κανένα πρόβλημα αν αντί για τα καταστήματα, τα σπίτια και τα αυτοκίνητα αθώων ανθρώπων, οι αναρχικοί καίγανε τη Βουλή και τις βίλες των πολιτικών, τα αμάξια τους... Χτες έμαθα ότι έκαναν αύξηση 300 ευρώ στους Βουλευτές. Και στους συνταξιούχους 1 ευρώ. Χαχα, πότε τελειώνει η παράσταση; Θέλω να φύγω. Δε πειράζει που πλήρωσα εισιτήριο, το έργο δεν μ' αρέσει.

Οι φίλοι μου λένε καλύτερα να είχαμε Χούντα. Δε θα διέφερε και πολύ. Και δεν θα μας κλέβανε στο φούρνο όταν θα πηγαίναμε για ψωμί. Άραγε, και εκλογές να γίνουν, και τα πράγματα να αλλάξουν, είναι βέβαιο πως θα αλλάξουν προς το καλύτερο; Ίσως. Όπως στην Αμερική, πριν τις φετινές εκλογές, όλοι έλεγαν, "όποιος να' ναι! αρκεί να μην είναι πάλι ο Μπους"... Δε πάει πιο κάτω, δεν υπάρχει πιο κάτω όροφος στον πάτο που πιάσαμε, έτσι δεν είναι;

"Αν του πρέπουν του τάφου στολίδια στην ολόρθη του απάνω λαμπάδα με την άσβεστη φλόγα την ίδια την Ελλάδα" Κ. Παλαμάς_

my favourite song for 2008

Before I laid my eyes on you I didn't even think you existed;
now those buttons on your sweet little face have all gone away...
Memories surround me;
Socks and pillows cuddle me;
Where are you to find me? Who knows? - I've never known...

Το πολλαπλό σου είδωλο - Χειμερινοί Κολυμβητές

Street performer at Chania!

Χάθηκα που χάθηκα, ας σας δείξω έστω αναδρομικά μερικά
highlights του καλοκαιριού που πέρασε.... ;-)

Garfield, my love!

Καπνός..............

So tired waiting for you to talk about the things I want to hear, do the things I love to see, show the feeling I wish to live as well...

-Can you take me away from all the bad and guilty, ugly world we're livin' in?

-Do you want my smiles in your happiest of days or

is it unnecessary to have this emotion full of love and passion
flying in the air between you and me?

Βόλτα στην Πλάκα... 3 βδομάδες πριν

Κάποτε ερχόμουν τακτικά εδώ... Όταν φύγω από την Αθήνα/Ελλάδα θα μου λείψει αρκετά :)
Εδώ πέρα βρίσκω τα πάντα υπερβολικά θελκτικά στο μάτι και έχω την αίσθηση ότι παντού κρύβονται μυστικά. Νιώθω σαν στο σπίτι μου στην Πλάκα, όπως ποτέ δεν ένιωσα στο ηλίθιο προάστιο όπου ζω. Τώρα όμως είμαι σε θέση να παρατηρήσω το εξής. Τα σπάνια απογεύματα που περπατώ τα δρομάκια της Πλάκας, στην Αθήνα - την πόλη που με φιλοξενεί από τότε που γεννήθηκα, είναι πάντα γεμάτα σχήματα και μοτίβα, χρώματα, ήχους, μυρωδιές που νομίζω... δεν υπάρχουν πουθενά αλλού.
Ίσως τούτη η εντύπωσή μου να οφείλεται στις αμέτρητες φορές που η ψυχή μου, η ζωή μου γέμιζε από τη πρώτη μου αγάπη, όταν ερχόμασταν σ' αυτήν τη περιοχή που τώρα αποτελεί θησαυρό αναμνήσεων.

Σήμερα, εν έτει 2008, στις 30 του Μάη ο καιρός με αγγίζει δροσερός στη σκιά αλλά μες στην υγρασία κατά τ' άλλα, μου σπάει τα νεύρα. Παρόλα αυτά, έχοντας ξεφορτώσει τις ώρες μου από τις ασχολίες που πριν δεν επέτρεπαν στην ηρεμία της αγαπημένης μου εποχής να με πλησιάσει, αισθάνομαι έτοιμη να εκμηδενίσω όλα τα άσχημα που έχω ζήσει. Να σκοτώσω τα παράσιτα που έμεναν αγκιστρωμένα πάνω μου δυο χρόνια τώρα. Να ζήσω όπως πάντα ήθελα: απλά, αλλά μεγαλειωδώς ταυτόχρονα. Πώς γίνεται αυτό;
Θέλω να ελπίζω πως είναι πιο εύκολο απ' όσο ακούγεται...

"Μέσα στο δάσος ή πάνω στα βουνά ο άνθρωπος νιώθει νέος, τον επισκέπτονται σκέψεις για την ομορφιά, την αλήθεια, την μεγαλοπρέπεια, τον Θεό…. Μέσα στην άγρια φύση βρίσκω πάντα κάτι πολύτιμο και σπάνιο που δεν πρόκειται να βρω μέσα στις πολιτείες και χωριά".

Αυτά είναι λόγια του Ραλφ Γουάλντο Έμερσον, τον οποίο μελετήσαμε στη σχολή, και θεωρώ πως η φιλοσοφία και στάση ζωής του μού ταιριάζει πολύ. Δεν είμαι άνθρωπος της πόλης. Ναι, θέλω να έχω πολλούς φίλους και να βγαίνουμε κάθε τόσο και σε διαφορετικά μέρη, να εξερευνούμε όλα τα ερεθίσματα που μας προσφέρονται απλόχερα. Ναι, μ' αρέσει να οδηγώ το αυτοκινητάκι μου στην παραλιακή. Μ' αρέσουν τα ωραία εστιατόρια, τα περίεργα σούσι μπαρ ή τα μπάρμπεκιου και οι χαζοαμερικανιές-αλυσίδες με αστεία φορτωμένη διακόσμηση. Αλλά όλα αυτά τα "Μ' αρέσει" δε συγκρίνονται ούτε στο ελάχιστο με αυτά που νιώθω όταν έρχομαι σε επαφή με τη φύση. Τη θάλασσα. Το χώμα. Το πράσινο. Το γαλάζιο ουρανό με τα λευκά πουλιά να τον διασχίζουν. Με τίποτα.

"Αληθινός δείκτης του πολιτισμού δεν είναι το επίπεδο του πλούτου ή της μόρφωσης, το μέγεθος των πόλεων και ούτε η αφθονία των συγκομιδών, αλλά το ήθος των ανθρώπων που ανατρέφει η χώρα."

Γι' αυτό κάποια μέρα, αφού ανακαλύψω αυτά που προσδοκώ σε άλλες πόλεις -και στο εξωτερικό- είμαι σχεδόν πεπεισμένη ότι θα καταλήξω σε ένα όμορφο, παραθαλάσσιο μέρος με πολλά χρώματα, όχι νέον και βαμμένα όπως τα μοντέρνα κτήρια των πόλεων. Θα είναι παραδοσιακά όμορφα, αρχετυπικά! Οι άνθρωποι δε θα είναι απαραίτητα λεφτάδες ούτε θα έχουν τελειώσει το Πανεπιστήμιο, αλλά αυτά που θα συζητάμε θα είναι κι εκείνα απλά και όμορφα. Και γι' αυτό ακριβώς θα είναι μεγαλειώδη. Δε θα χρειάζονται περαιτέρω ανάλυση, επεξηγήσεις και διερμηνείες, όπως είναι τα λόγια των ανθρώπων που συναντώ στην Αθήνα.

"Το μόνο αληθινό δώρο είναι μία δόση από εσένα."

Που λέτε, την επομένη του πρόσφατου χωρισμού μου πήγα μια βόλτα στην Πλάκα, κι εκεί θυμήθηκα μερικές αυθεντικές κουβέντες που αντάλλαξα με τον πρώτο μου έρωτα, όταν διανύαμε αυτά τα στενά πολλές φορές τα καλοκαίρια όταν πηγαίναμε Λύκειο ακόμα, και στο πρώτο έτος της σχολής. Παρατηρούσαμε κάτι αστείες λεπτομέρειες σαν τη ταμπελίτσα στη διπλανή φωτογραφία και λέγαμε χαζομάρες που φυσικά τώρα δε θυμάμαι κατά λέξη. Όμως θυμάμαι τις πραγματικά σημαντικές εκφράσεις των συναισθημάτων μας, που αν σας τις έλεγα τώρα θα γελάγατε ένα μήνα. Δεν με πειράζει πάντως, αφού τέτοιες σκέψεις δεν είχα μοιραστεί με κανέναν σχεδόν πριν από κείνον, και σίγουρα με κανέναν έκτοτε. Γι' αυτό μάλλον δυσπιστώ απέναντι στις ανθρώπινες σχέσεις σήμερα. Πού να βρεις κάποιον να μοιραστείς τα πιο "χωμένα" σου μυστικά, την ουσία του εαυτού σου που φυλάγεται κάπου βαθιά μέσα σου και που μόνο εσύ γνωρίζεις;

Δεν είναι φόβος αυτό που τρέφω ως προς τους ανθρώπους, απλά αμφιβάλλω αν υπάρχουν πολλοί -και ιδιαίτερα στις πόλεις- που να καταλαβαίνουν αυτά που λέω. Που αισθάνονται όπως εγώ. Ή στο περίπου. Οι στόχοι όλων μοιάζουν προσανατολισμένοι τόσο μακριά από τους δικούς μου. Ποτέ δε συγκλίνω με κανέναν. Έχει όμως τόση σημασία τελικά; Δεν ξέρω...

"Τελικά, βρίσκουμε στη ζωή, μόνο αυτά που επενδύσαμε σ' αυτήν."

μόνη μου

Ν' ανέβουν ζητάνε όλοι, ν' ανέβουν όσο πιο ψηλά...
Πού να κοιτάξεις, δε σου λένε - στο στόχο σου ευθεία ή, σαν ταπεινός που είσαι, χαμηλά;
Μέσα από βλαστήμιες, φανταστικές απόπειρες αυτοκτονίας στην ουσία μεγαλώνω,
χωρίς τις δύσκολες ώρες πώς βίαια θα τραβούσα από το παρελθόν τον εαυτό μου;
Νόμισες ότι χρόνο λένε το γιατρό που νοιάζεται για το καλό μου.
Μα όχι, αρχίζει αλλού η ιστορία, δεν είναι μυστικό πως όσο προσπαθώ μόνη μου αναρρώνω...

Finding my way back to love (?)

Τρέχεις προς εμένα βιαστικός ...εξαφανίζεσαι για τόσο λίγο... με εκπλήσσεις με φανταστικά λουλούδια και χαμόγελο, φιλάς σαν ερωτευμένο παιδί -- φωνάζουνε τα μάτια σου πως είσαι σε καινούρια μέρη! *Ναι* έχεις περιέργεια, ν' ανακαλύψεις, να πεις αυτά που νιώθεις χωρίς φόβο και πάθος, να ζήσεις έντονα και γρήγορα γιατί δεν έχει νόημα η αναμονή, να αγαπήσεις και ν'αγαπηθείς. Είσαι κοντά - όχι εδώ ακόμα, αλλά πολύ κοντά. Γελάς, μιλάς για όλα, από τα ασήμαντα που όμως έχουν περισσότερο ενθουσιασμό όταν απευθύνονται σε μένα, μέχρι τα πιο σημαντικά, τα δικά σου απόκρυφα και μυστικά, τα προσωπικά. Είσαι δυνατός και χτίζεις θεμέλια για να βασίσεις αυτό που βιώνεις μαζί μου. Δεν διστάζεις να δείξεις, εκτίθεσαι γυμνός και εγώ σε δέχομαι όπως είσαι. Αλλά όχι. Κάπου κρυσταλλώθηκε το πράγμα. Μπα, ιδέα σου ήταν. Δεν ένιωσες τελικά --- γράψε λάθος.

Άντε τώρα να ξαναμυτίσω στην αγάπη.

KOOKS - Always where...

Εγκαινιάζοντας τη νέα μου φωτό!!

Μετά και από πρόσκληση της αγαπητής moukelis πρόσθεσα στο podcast στα αριστερά σας 2 τραγούδια που υμνούν το Σ' αγαπώ...
Το "Ακόμα σ'αγαπώ" του Μίλτου Πασχαλίδη μού θυμίζει έντονα μια παλιά μου αγάπη :) αλλά πέρα από αυτό είναι ένα ομολογουμένως πολύ ρομαντικό τραγούδι....... Το "Σ' αγαπώ" των ΠΥΞ ΛΑΞ είναι από τα αγαπημένα μου όλων των εποχών!! Και να μην είμαι ερωτευμένη όταν το ακούω γίνομαι! (για εκείνα τα λίγα λεπτά που κρατάει δλδ...) Φανταστείτε όταν είμαι ερωτευμένη τι γίνεται... !

Φωτογραφία τραβηγμένη με το κινητό μου.

Βγαίνοντας από το ασανσέρ σταμάτάμε με τη φίλη μου τη κουβέντα και στεκόμαστε χαζεύοντας τη "κούκλα" εδώ. Μετά τα σκαλάκια όπως φαντάζεστε υπήρχε πατάκι, εξώπορτα και πάλι πατάκι έξω από την πολυκατοικία.

Ανοιχτή η εξώπορτα, κόσμος πουθενά. Μια φωνή, μια φασαρία, τίποτα.

Στο γλυκό τριποδάκι ξεκουραζόταν αυτή η ομορφιά, που αν είχε τη τύχη να δει η άλλη Μεξικάνα φίλη που κάνει δυο χρόνια ηλεκτρική, θα είχε πάθει πλάκα! Με τη μούρη προς το ασανσέρ, μας αντίκρυσε κατευθείαν με ένα τρόπο επιβλητικό. Μόνο μουσικογνώστριες δε θα μπορούσα να μας αποκαλέσω, αλλά η κομψότητα του θεάματος ήταν μοναδική. Ίσως και το ότι δεν ακουγόταν απολύτως τίποτα στο χώρο να έκανε τη στιγμή πιο... ιερή.
Αφού έβγαλα τη φωτογραφία και βγήκαμε έξω είδαμε ένα αλαρμισμένο αυτοκίνητο με δυο παλικάρια να κουβαλάνε κούτες και βαλίτσες προσπαθώντας να τα στριμώξουν μέσα. Θα ερχόταν και η σειρά της "κούκλας"...
Η συνέχεια δική σας.

frozen image

Μια αδιόρατη θαμπάδα του νου με τραγούδια πνίγω
ξανασβήνω τον πόνο με βία που σ' εκμηδενίζει
και μια μέρα θα οδηγήσω σε μέρη που δεν έχω δει
για να ζήσω το φόβο της βεβαιότητας
ότι έκανα λάθος πάλι.

Γαβ!!

Γαβ γαβ !
Ήθελα να σας πω ότι η Nakupenda δε χάθηκε από προσώπου γης, απλά είναι στο τελευταίο έτος της σχολής της και πήζει στο διάβασμα! Δεν έχει χρόνο να βλέπει τηλεόραση (όπως εγώ! χιχι...) ούτε να γράφει στο blog.... Υπόσχεται με τη πρώτη ανάσα από τις υποχρεώσεις της να κάνει μια επίσκεψη σε όλους να πει ένα γειά! Προς το παρόν σάς δίνει πολλά *φιλιά* μέσω εμού. Ποιος θέλει πρώτος;

Λίζα.