Φωτογραφία τραβηγμένη με το κινητό μου.

Βγαίνοντας από το ασανσέρ σταμάτάμε με τη φίλη μου τη κουβέντα και στεκόμαστε χαζεύοντας τη "κούκλα" εδώ. Μετά τα σκαλάκια όπως φαντάζεστε υπήρχε πατάκι, εξώπορτα και πάλι πατάκι έξω από την πολυκατοικία.

Ανοιχτή η εξώπορτα, κόσμος πουθενά. Μια φωνή, μια φασαρία, τίποτα.

Στο γλυκό τριποδάκι ξεκουραζόταν αυτή η ομορφιά, που αν είχε τη τύχη να δει η άλλη Μεξικάνα φίλη που κάνει δυο χρόνια ηλεκτρική, θα είχε πάθει πλάκα! Με τη μούρη προς το ασανσέρ, μας αντίκρυσε κατευθείαν με ένα τρόπο επιβλητικό. Μόνο μουσικογνώστριες δε θα μπορούσα να μας αποκαλέσω, αλλά η κομψότητα του θεάματος ήταν μοναδική. Ίσως και το ότι δεν ακουγόταν απολύτως τίποτα στο χώρο να έκανε τη στιγμή πιο... ιερή.
Αφού έβγαλα τη φωτογραφία και βγήκαμε έξω είδαμε ένα αλαρμισμένο αυτοκίνητο με δυο παλικάρια να κουβαλάνε κούτες και βαλίτσες προσπαθώντας να τα στριμώξουν μέσα. Θα ερχόταν και η σειρά της "κούκλας"...
Η συνέχεια δική σας.