Ν' ανέβουν ζητάνε όλοι, ν' ανέβουν όσο πιο ψηλά...
Πού να κοιτάξεις, δε σου λένε - στο στόχο σου ευθεία ή, σαν ταπεινός που είσαι, χαμηλά;
Μέσα από βλαστήμιες, φανταστικές απόπειρες αυτοκτονίας στην ουσία μεγαλώνω,
χωρίς τις δύσκολες ώρες πώς βίαια θα τραβούσα από το παρελθόν τον εαυτό μου;
Νόμισες ότι χρόνο λένε το γιατρό που νοιάζεται για το καλό μου.
Μα όχι, αρχίζει αλλού η ιστορία, δεν είναι μυστικό πως όσο προσπαθώ μόνη μου αναρρώνω...
4 comments:
Ο χρόνος ασφαλώς και δεν είναι γιατρός, εσύ είσαι ο γιατρός του ευατού σου. Ο χρόνος το πολύ-πολύ να είναι ο φαρμακοποιός, που θα σου δώσει ίσως την πίστωση που χρειάζεσαι.
Ξέρεις, απλά ακούω συνεχώς "θα περάσει και αυτό" λες και όλα τα άλλα έχουν δύναμη να προχωρούν, αυτά που συμβαίνουν εννοώ, ποτέ εγώ. Δεν το πιστεύω όμως.
Αναφερόμενος στον τίτλο: Πάντα μόνοι μας πορευόμαστε. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής δε μας αφήνει περιθώρια για πραγματικές φιλίες, οπότε τους γύρω μας αναγκαστικά τους φθονούμε για ότι έχουν καταφέρει
Ο χρόνος δεν είναι γιατρός. Απλως φθείρει τις αναμνήσεις. Αν εμείς "βοηθήσουμε", τότε θα ξεχάσουμε ότι μας έχει πληγώσει. Αν, είτε με τη θέλησή μας είτε εκκούσια, τα κρατάμε ζωντανά στην μνήμη μας, θα συνεχίσουν να μας πληγώνουν για καιρό. Το σωστό είναι εμείς να προχωράμε, και να τα αφήνουμε πίσω :)
Θα συμφωνήσω ίσως με τα παραπάνω. Κράτα αυτά που αξίζει να κρατήσεις, τις όμορφες στιγμές καταστάσεις που σε έκαναν να νιώσεις ζωντανή και ξέχνα όλα τα υπόλοιπα. Εγώ αυτό κάνω και παραδόξως πιάνει..
Post a Comment