Wednesday 10 December 2008




Ωχ!! Πιαστήκαμε στη....












Δεν ήξερα αν γίνεται και πως να εμφανίσω κατευθείαν αυτό το βίντεο κατευθείαν στο blog, οπότε σας παραπάμπω στο site του ΣΚΑΙ => http://www.skai.gr/master_avod.php?id=103422

Δε συμφωνώ με όλα όσα λέει ακριβώς, στην αρχή και ο τρόπος που τα λέει ο κο. Πάσχος μού φαινόταν αταίριαστος αλλά σε κάθε περίπτωση δεν απέχει και πολύ αυτό που περιγράφει με το πώς νιώθουμε οι συνομήλικοι φίλοι μου, οι έφηβοι μαθητές μου κι εγώ... Όταν βρίσκομαι με παλιούς συμμαθητές διαπιστώνω κάθε φορά το όδιο: μόλις τελειώσαμε τη σχολή αρκετοί, άλλοι κοντεύουν, και όλοι μα όλοι έχομυε την ίδια ανησυχία. Χωρίς να το εκφράζουμε καθαρά και ειλικρινά πάντα, έχουμε μια τάση φυγής (Αγγλία, Γαλλία, Αμερική...) και ζηλεύουμε όσους από τους 'παλιούς' κατάφεραν να φύγουν για σπουδές στο εξωτερικό. Όχι όπως το σκεφτόμασταν λίγα χρόνια πριν όμως, τότε που μας μάγευε το "εξωτικό" της υπόθεσης, η ανακάλυψη νέου πολιτισμού, γλώσσας, κόσμου, κλπ. - Τώρα κυριαρχεί η επιθυμία "να ξεφύγουμε". Από το σήμερα, το εδώ, όλα αυτά...
Μια θέση στο Δημόσιο μετά κόπων και βασάνων, ένα μέσο του μπαμπά, κανα-δυο διαμερίσματα που νοικιάζουμε και γινόμαστε λιγάκι εισοδηματίες, το λαχείο που είχαν κερδίσει τότε οι παππούδες, τα προσόντα μας -ξένες γλώσσες, πληροφορική, σεμινάρια, συνέδρια, κονέ με καθηγητές, υποτροφίες...- ΤΙ ακριβώς, τι από όλα αυτά βοηθάει; Τι μας εξασφαλίζει ποιοτική ζωή; Τι από όλα αυτά μας κάνει να αισθανόμαστε καλά με τους εαυτούς μας; Ότι δε ξεπέσαμε από τα ιδανικά μας; Ότι είμαστε ακόμα οι ίδιοι εκείνοι που ονειρευτήκαμε ένα δίκαιο κόσμο (έστω λίγο πιο δίκαιο), έναν κόσμο με έμπνευση (έστω λίγο περισσότερη έμπνευση) και τι ακριβώς είναι αυτό που μας δείχνει για τι αξίζει να ονειρευόμαστε; Να περιμένουμε; Να απαιτούμε; Να κυνηγάμε;

Πού να πάω;

Μια κολλητή άνεργη από τότε που τελείωσε τη σχολή της, πάνε 2-3 χρόνια, τη μια δεν έχει εμπειρία, είναι πολύ νέα, δεν έχει δουλέψει αρκετά για να έχει προϋπηρεσία, ε την άλλη θα της πουν ότι μεγάλωσε, και την εμπειρία δε τη μάζεψε κιόλας!! Η άλλη κολλητή τυχερότερη, με το που ορκίστηκε μπήκε σε δουλειά αμέσως, μέσω γνωστού της οικογένειάς της και με τρελές προοπτικές. Δε παίζει να τη διώξουν ποτέ. Η ξαδέρφη έφαγε τα νιάτα της σε ένα γραφείο, τώρα με την οικονομική κρίση της είπαν ότι θα γίνουν μειώσεις στους μισθούς, και αν συνεχιστεούν έτσι άσχημα τα πράγματα θα συγχωνευτεί η εταιρεία με άλλη μεγαλύτερη και θα τη διώξουν γιατί η θέση της καλύπτεται από άτομο της άλλης εταιρείας.
Τι να κρατήσω και τι να πετάξω;

Οι υπόλοιπες φίλες μου -άλλες επίτηδες άλλες όχι- καθυστερούν τη σχολή τους και δεν μπαίνουν στον κόπο να σκεφτούν τι θα γίνει μετά. Κάποιες ίσως να μην έχουν λόγο προβληματισμού, ίσως τις πάρει στη δουλειά του ένας γονιός, άλλες όμως ξέρω καλά ότι θα δυσκολευτούν, όπως εγώ, να βρουν μια άκρη.

Σε τι να πιστέψω;

8 comments:

Caesar said...

Η χρονική περίοδο που διανύουμε τώρα σε όλο τον κόσμο δεν φαίνεται να είναι συνηθισμένη. Υπάρχει, παντού μια διαρκή ανακατάταξη που επηρεάζει ήδη μεγάλο αριθμό συνανθρώπων μας. Ανακοινώνονται συνεχώς αναδιαρθρώσεις σε πολλές μεγαλοεταιρείες οι οποίες περιλαμβάνουν περικοπές θέσεων εργασίας. Η συγκυρία προφανώς επηρεάζει και τη δική μας γωνιά που κανείς δεν γνωρίζει ακόμη πώς θα διαμορφωθεί η κατάσταση.

nakupenda said...

Είπα να μη τα γράψω κι εγώ τόσο επιστημονικά, ήξερα ότι θα με κάλυπτες! ;)
Άιντε να δούμε πού θα πάει η κατάσταση... never stop believing.

το φτυαράτσι said...

Αχ κουλά τα λες και συ... Εμείς στη σχολή λέμε θα τελειώσω εδώ και μετά θα πάω Αγγλία για μεταπτυχιακό και μετα θα μείνω εκεί για δουλειά!Γιατί άμα γυρίσω εδώ μόνο φραφείο θα πρεπει να ανοίξω γιατί δε θα βρήσκω δουλειά και θα παίρνω λίγα λεφτα...και...και..και..Άλλοι έρχονται εδώ για να βρουν εργασία και εμείς που είμαστε εδώ δε βρίσκουμε εργασία!Και στο κάτω κάτω πως να έχει κάποιος προϋπηρεσία αν δε του δώσει κανείς μια ευκαιρία ε?

Την κουλημέρα μου!!!

Anonymous said...

Είναι δύσκολοι οι καιροί. Κι ας μην έχει φτάσει η διεθνής οικονομική κρίση στην Ελλάδα, η Ελλάδα τα τελευταία πολλά χρόνια μαστίζεται από κρίση πληρωμών. Δε γουστάρει κανείς να πληρώνει. Η λύση, δυστυχώς, είναι είτε υπομονή, είτε εξωτερικό. Μπορεί κι εκεί, στην αρχή, να πληρώνουν άθλια, αλλά δεν έχουν τις παράλογες απαιτήσεις των Ελλήνων εργοδοτών, και έχεις μεγαλύτερες προοπτικές...

Όσον αφορά στην Ελλάδα, ένα απόσπασμα από το "της Ελλάδος τα παιδιά" από Ημίζ. Παρ'ότι χαβαλετζίδες, εδώ τα λένε όπως είναι...

"Δυστύχημα ή ευτύχημα, που ελπίδες για το μέλλον στηρίζω στο στοίχημα? Σπουδές, και μετά να σκουπίζω καμπινέ, και να κάνω το πτυχίο κλίνεξ καπιτονέ"

Βέβαια, το σημαντικό είναι, όπως είχε πει και ο Dr Martin Luther King, Jr.: "Πρέπει να δεχτούμε την πεπερασμένη απογοήτευση, αλλά δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε την ατελείωτη ελπίδα"

Την καλησπέρα μου Μαριάννα :)

nakupenda said...

Πράγματι η ελπίδα πεθαινει τελευταία.. Έχω μεγάλη περιέργεια για το μέλλον. Όχι απλα το δικό μου, γενικά... Θα προσπαθήσω να συμβάλλω στη διαμόρφωσή του θετικά :)
Δε θα εγκαταλείψω, δε θα φύγω τελικά το Σεπτέμβρη για Αγγλία όπως ήλπιζα... θα δώσω τη μάχη μου εδώ. Κι όποιος αντέξει ;)

par...alogos said...
This comment has been removed by the author.
an205 said...

Περαστικός ήμουν κι είπα να πω τα κάλαντα.....
Καλήν εσπέραν άρχοντες,
αν είναι ορισμός σας,
Χριστού τη Θεία γέννηση,
να πω στ' αρχοντικό σας.

Χριστός γεννάται σήμερον,
εν Βηθλεέμ τη πόλη,
οι ουρανοί αγάλλονται,
χαίρεται η φύσης όλη.

Εν τω σπηλαίω τίκτεται,
εν φάτνη των αλόγων,
ο βασιλεύς των ουρανών,
και ποιητής των όλων.

Πλήθος αγγέλων ψάλλουσι,
το Δόξα εν υψίστης,
και τούτο άξιον εστί,
η των ποιμένων πίστης.

Εκ της Περσίας έρχονται,
τρεις μάγοι με τα δώρα,
άστρο λαμπρό τους οδηγεί,
χωρίς να λείψει ώρα.

Φτάνοντας στην Ιερουσαλήμ,
με πόθο ερωτούσι,
πού εγεννήθει ο Χριστός,
να πάν να τον ευρώσι.

Χρόνια καλά με υγεία!

the BluElephant said...

άντε βρες και το ποντίκι τώρα!