"Ένας φτασμένος ακροβάτης/

που τον κοιτάζουμε/

από 'δω κάτω/

με δέος/

λίγο πριν προσγειωθεί κοντά μας/

μας ευγνομωνεί για το χειροκρότημα/

και/

με ένα μορφασμό/

ξαναγλιστρά πάλι πίσω".

"Σε ένα νησί/

απόμερα από όλη τη γεωγραφία/

ανάμεσα σε μονόκερους και βασιλίσκους/

οι τελευταίοι άγγελοι διαμένουν/

ανώτερα όντα/

που τους διέφυγε/

ότι το πνεύμα έχει πια σβήσει/

Ειλικρινά/

ξορκίζουν τις θλιμμένες θεατρικές μουσικές/

νεύοντάς μας να ακολουθήσουμε τα ίχνη τους/

να γίνουμε σεραφικοί/

να ανεβούμε σκάλες χωρίς σκαλοπάτια/

για να φτάσουμε έναν εγκαταλελειμμένο παράδεισο/

ένα θέατρο που το παράτησαν/

οι μηχανικοί του/

σε υπέρσκηνα/

χωρίς εξοπλισμό".

Μπρέντελ.