Saturday 23 December 2006

11-06-2006


11-06-2006

Περίπου μια βδομάδα πάει
που η σκέψη όλο τριγυρνάει
σε μέρη που ξεχωρίσανε
από άλλα που αφήσανε
μια πληγή μεγάλη
σε μένα, τη «γενναία αγκάλη»..

4 comments:

nakupenda said...

11-06-2006

Άλλο ένα ποίημα-ξέσπασμα χωρισμού.. Ούτε μια βδομάδα δεν είχε περάσει από τον μεγαλύτερο χωρισμό μου ως τώρα και ένιωθα αδικημένη, αν και δε μ’ ένοιαζε όσο πίστευα ότι θα με νοιάξει. Η «μεγάλη αγκάλη» αναφέρεται στο ότι ήμουν πέραν του δέοντος υπομονετική και γεμάτη κατανόηση, και παρόλα αυτά μου έμεινε μια ‘πληγή’…

Anonymous said...

Αν μερικοί βλέπουν τον χωρισμό ως το τέλος μίας σχέσης εγώ τον βλέπω ως την έναρξη της επόμενης!
Πάντα υπάρχει μία "μεγάλη αγκάλη" να μας περιμένει.. απλά συνήθως δε ξέρουμε από που θα μας έρθει!

Στοχαστης said...

Ναι πάντα υπάρχει το αύριο αλλά κάθε νύχτα είναι δύσκολη. Κάθε νύχτα σε τυλίγει το σκοτάδι κι όσο να ξέρεις οτι θα ξημερώσει δεν βοηθάει πάντα...

nakupenda said...

Έτσι κι αλλιώς, η ευτυχία δεν είναι ένας σταθμός που φτάνουμε, αλλά ο τρόπος που ταξιδεύουμε. Οπότε, αν μπορούμε να καταφέρουμε να μη μας επηρεάζουν τόσο τα άσχημα πράμγατα που συμβαίνουν στη ζωή μας, θα είναι όλα πολύ καλύτερα... Γιατί ευτυχία δεν είναι κάτι που βιώνεις, είναι κάτι που θυμάσαι.