΄Ηθελα, στο βάθος, να τραγουδήσω αλλιώς απ' ό,τι τραγουδάνε οι άλλοι- κι ας ήτανε και φάλτσα. Θέλω να πω ότι το βάρος της γοητείας έπεφτε στην παράβαση· που σιγά-σιγά, με τα χρόνια, είδα ότι ήταν πολύ περισσότερο μια πρόγευση της βαθύτερης αλήθειας, που κουβαλά μέσα της η νεότητα χωρίς να το γνωρίζει, παρά μια σκέτη αυθαιρεσία, ώστε να την κρίνεις με συγκατάβαση και να την προσπεράσεις. Και πως, το κάτω-κάτω, αν με είχε οδηγήσει στ' αμαρτήματα που απαρίθμησα, έφταιγε η απειρία μου η προσωπική και όχι, καθόλου, η ίδια η αρχή, που μ' έβαζε να δυσπιστώ σε καθετί το παραδεγμένο και συστηματικά να το αντιστρατεύομαι.
(Ο. Ελύτης, Ανοιχτά χαρτιά, Ίκαρος 1996, σ.3-5)
4 comments:
11-06-2006
Άλλο ένα ποίημα-ξέσπασμα χωρισμού.. Ούτε μια βδομάδα δεν είχε περάσει από τον μεγαλύτερο χωρισμό μου ως τώρα και ένιωθα αδικημένη, αν και δε μ’ ένοιαζε όσο πίστευα ότι θα με νοιάξει. Η «μεγάλη αγκάλη» αναφέρεται στο ότι ήμουν πέραν του δέοντος υπομονετική και γεμάτη κατανόηση, και παρόλα αυτά μου έμεινε μια ‘πληγή’…
Αν μερικοί βλέπουν τον χωρισμό ως το τέλος μίας σχέσης εγώ τον βλέπω ως την έναρξη της επόμενης!
Πάντα υπάρχει μία "μεγάλη αγκάλη" να μας περιμένει.. απλά συνήθως δε ξέρουμε από που θα μας έρθει!
Ναι πάντα υπάρχει το αύριο αλλά κάθε νύχτα είναι δύσκολη. Κάθε νύχτα σε τυλίγει το σκοτάδι κι όσο να ξέρεις οτι θα ξημερώσει δεν βοηθάει πάντα...
Έτσι κι αλλιώς, η ευτυχία δεν είναι ένας σταθμός που φτάνουμε, αλλά ο τρόπος που ταξιδεύουμε. Οπότε, αν μπορούμε να καταφέρουμε να μη μας επηρεάζουν τόσο τα άσχημα πράμγατα που συμβαίνουν στη ζωή μας, θα είναι όλα πολύ καλύτερα... Γιατί ευτυχία δεν είναι κάτι που βιώνεις, είναι κάτι που θυμάσαι.
Post a Comment