Αντέκρουσες τη θλίψη μου
με ανησυχία, όνειρα, αγωνία/
Δεν ήξερα, μα ήθελα
να μάθαινα για σένα/
Γιατρέ, χωρίς την άδειά σας,
ένα φλαμίνγκο χόρεψε για λίγο/
έστω στην καρδιά σας;
Monday, 15 January 2007
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
΄Ηθελα, στο βάθος, να τραγουδήσω αλλιώς απ' ό,τι τραγουδάνε οι άλλοι- κι ας ήτανε και φάλτσα. Θέλω να πω ότι το βάρος της γοητείας έπεφτε στην παράβαση· που σιγά-σιγά, με τα χρόνια, είδα ότι ήταν πολύ περισσότερο μια πρόγευση της βαθύτερης αλήθειας, που κουβαλά μέσα της η νεότητα χωρίς να το γνωρίζει, παρά μια σκέτη αυθαιρεσία, ώστε να την κρίνεις με συγκατάβαση και να την προσπεράσεις. Και πως, το κάτω-κάτω, αν με είχε οδηγήσει στ' αμαρτήματα που απαρίθμησα, έφταιγε η απειρία μου η προσωπική και όχι, καθόλου, η ίδια η αρχή, που μ' έβαζε να δυσπιστώ σε καθετί το παραδεγμένο και συστηματικά να το αντιστρατεύομαι.
(Ο. Ελύτης, Ανοιχτά χαρτιά, Ίκαρος 1996, σ.3-5)
No comments:
Post a Comment