Ααα.. γι'αυτό είναι οι φίλοι!

Το καλό με τους φίλους είναι ότι μπορείς να είσαι ο εαυτός σου... και συνεχίζουν να σ' αγαπάνε!!!!

Στάχτη

Κάθομαι να γράψω μια εργασία και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ από τον ήχο των αεροπλάνων που περνούν πέρα δώθε πάνω απ' το κεφάλι μας - το σπίτι κοντά στο κύμα που σκάει. Πηγαινοέρχονται προσπαθώντας να σβήσουν ότι μπορούν. Χαίρομαι που τα ακούω, ευτυχώς που υπάρχουν έστω αυτά...

Δεν είναι όμως μόνο ο ήχος τους τη στιγμή που περνούν που με αποσπά, αλλά και οι σκέψεις, οι φρικτοί συνειρμοί που κάνω αμέσως μετά και ξεφεύγω από το θέμα της εργασίας...

Η καρδιά μου χτυπά και με βαραίνει η αναπνοή μου.

Αρκετά ανέμελη και στην κοσμάρα μου στις διακοπές. Τώρα νιώθω το βάρος, το ΒΑΡΟΣ των ενοχών, των ευθυνών, δικών μου και των άλλων. Και πλησιάζουν οι πρώτες μου εκλογές...

***

(άλλο ένα αεροπλάνο πετά με τη κοιλιά του να κοιτά -υποτιμητικά- τη ταράτσα μου)

Διακοπές 2007 Vol.2

Για ξεκούραση και αναψυχή πήγα στο μικρό και ήσυχο Αγκίστρι, γι’ αυτό και πήρα μαζί τη κολλητή μου. Με την Ε. γνωριζόμαστε από πιτσιρίκια κι έτσι δεν υπήρχε η ανάγκη να μιλάμε κάθε ώρα και στιγμή για να ανακαλύψουμε η μία την άλλη, όπως συνέβη με τις πιο «φρέσκιες» φίλες μου στη Λευκάδα. Αυτό σημαίνει ότι αφιέρωσα πολύ χρόνο στο διάβασμα ενός βιβλίου που όλο έλεγα να ξεκινήσω και όλο το αμελούσα… και φυσικά στον ύπνο! Επίσης στη σιωπηλή απόλαυση νησιώτικων γεύσεων και στην παρατήρηση των ντόπιων και τουριστικών… αξιοθέατων!
Το μοτίβο αυτών των διακοπών ήταν η κατ’ επανάληψη εφαρμογή του νόμου της βαρύτητας! Μέσα σε 5 μέρες είδα πολλά πράγματα να διαγράφουν μια χαρούμενη πορεία από το χέρι μου, το τραπέζι, το κρεβάτι κλπ. στον αέεεερα και μετά με χάρη να προσγειώνονται στα πλακάκια. Μερικά ήταν:

1. το χειριστήρι για το «αρκουδίσιο» και κάπως έτσι διαλύθηκε (με την παράδοση του κλειδιού στη ξενοδόχο, χαιρετήσαμε κι όπου φύγει-φύγει!)
2. ένα μπουκαλάκι με νερό και περίεργα λευκά λουλούδια που είχαμε δει στην παραλία, δυο βήματα απ’ τη θάλασσα.
3. σετ με σκιές ματιών που διασκόρπισαν τη σκόνη τους δίπλα στο κρεβάτι μου και χρωμάτισαν το πάτωμα μωβ, ασημί και μπλε… Ευτυχώς αυτό συνέβη όταν η Ε. είχε νεύρα και τη φώναξα από το μπάνιο με την ατάκα που πάντα πιάνει: «Έλα να δεις κάτι!» και μόλις βγήκε κι είδε τις τρικολόρε πατούσες μου διπλώθηκε στο γέλιο!
Δυστυχώς δεν αρκέστηκα στη ρίψη –έστω και κατά λάθος!- αντικειμένων αλλά έπεσα ουκ ολίγες φορές και η ίδια… Για ν’ αποφύγουμε την πολυκοσμία στη παραλία αποσυρθήκαμε σε μια γωνίτσα όπου μόνο δυο φευγάτοι ελεύθεροι κατασκηνωτές και ένας ψαράς με καλάμι είχαν βρει την ησυχία τους…Οι αχινοί ήταν η ευχάριστη έκπληξη της ανακάλυψής μας και στην προσπάθειά μας να μπούμε στα βαθιά χωρίς να τους πατήσουμε πέφταμε συνέχεια! Έτσι μου θύμισα τις γιαγιάδες που φοράνε ειδικά πλαστικά παπούτσια με τρύπες για να μη γλιστράνε… Δεν ήταν όμως μόνο αυτή η ομοιότητά μου με τη τρίτη ηλικία! Τη τελευταία μέρα, με τη βαλίτσα στο ένα χέρι και το κλειδί στο άλλο, κατεβαίνω τη σκάλα (είχαμε και δωμάτιο σε όροφο, με θέα τη πισίνα, τρομάρα μας) αλλά… όχι ακριβώς! Το αποτέλεσμα των αεροακροβατικών μου –και της βαλίτσας- λόγω σαμποτάζ από τη καθαρίστρια που μόλις είχε σφουγγαρίσει, είναι ότι ακόμα και τώρα με πόνο κάθομαι στη καρέκλα του γραφείου μου…

Τι άλλο, τι άλλο… Α! Ένα κοσμοϊστορικό γεγονός συνέβη τη Δευτέρα 20-8: τραγούδησα δημοσίως. Ω ναι. Πήγαμε με την Ε. σε ένα μπαράκι και δε προλάβαμε να κάτσουμε, μας φέρνει η σερβιτόρα ένα κατάλογο όχι ποτών, αλλά τραγουδιών! Κι ένα χαρτάκι να γράψουμε λέει το όνομά μας και το τραγούδι που θέλουμε να πούμε. Πετύχαμε βραδιά καραόκε προφανώς… Μετά από μια σαγκρία ήμουν σε άψογη ψυχολογική κατάσταση να το κάνω κι αυτό..! Είπαμε το «Σ’ακολουθώ» κι εγώ είχα στο μυαλό μου δύο άντρες την ώρα που ερμήνευα (χμμ, τρόπος του λέγειν): τον Παπακωνσταντίνου κι ένα φλερτ… Πρώτο τραπέζι πίστα καθόταν μια παρέα μεθυσμένων μαντράχαλων και στο στίχο «…στο μαγικό σου το βυθό» έκαναν αναπαράσταση εκεί μπροστά μας στιγμές ξέφρενης κολύμβησης και κάτι που έμοιαζε με πνιγμό! Δε θύμωσα πολύ όμως που μας χάλασαν το τραγούδι γιατί στο τέλος έριξαν το πιο δυνατό χειροκρότημα με πολλά ΜΠΡΑΒΟΟΟΟ!!! Χαχα, ρεζίλι γίναμε πάλι αλλά τουλάχιστον είχε πλάκα :Ρ
Πήγαμε και στο μοναδικό club του νησιού τη βραδιά που θα είχε καλλιστεία αντρών! Φύγαμε όμως πριν ξεκινήσει το show… Την επομένη μάθαμε ότι διασκέδασε τα γυναικεία πλήθη χορευτής oriental και γενικά χάσαμε όλο το τζέρτζελο αλλά δε βαριέσαι. Αράξαμε δίπλα στη πισίνα του ξενοδοχείου με δυο space και χαζεύαμε τον ουρανό, παίζαμε UNO όπως όταν ήμασταν μικρές, λέγαμε αστεία και αναρωτιόμασταν αν αυτό εκεί πίσω από τη κίτρινη ξαπλώστρα είναι ποντίκι ή ξεχασμένο μπρατσάκι…
Όταν η αγαπητή Ε. φιλοτιμηθεί να μου στείλει με το @#$%^&*msn τις φωτογραφίες θα σας δείξω… ένα μονόφθαλμο γατί που τάισα κοκκινιστό αφού στράγγιξα τη σάλτσα, μια ακρίδα σε καλλιτεχνική πόζα (Στοχαστή για σένα), μια μύγα που δαγκώνει, μια υπέροχη παρατημένη βάρκα και ίσως λίγο μαλλί, λίγο φρύδι, λίγο αστράγαλο από μένα και την Ε.!

Stone Sour - Through Glass

Απ'το 2:03 μ'αρέσει περισσότερο... Τι έχω πάθει με τους ξανθούς τραγουδιστές; Μήπως έχω φετίχ και δεν το ξέρω; :Ρ

bb

Τα ξαναλέμε σε μια βδομάδα :)

Sign Language

Αυτό είναι το κανονικό video clip του τραγουδιού "Zombie" των Cranberries:


Ένα κλιπάκι που έφτιαξαν παιδιά για το "Beat it" του Michael Jackson:


Και εδώ 2 διαφημίσεις που χρησιμοποίησαν τη νοηματική...

Athens 2004

Ο zero2one με κάλεσε να πω τι μου έχουν αφήσει οι Ολυμπιακοί της Αθήνας … 3 χρόνια μετά.
Δε θα πω τι μου έχουν αφήσει σαν μάθημα, αλλά τι θυμάμαι πολύ έντονα από εκείνο το καλοκαίρι.

* Θυμάμαι όταν πέρασε η Ολυμπιακή φλόγα από τη περιοχή μου πήγα να τη δω και φωτογράφισα με το κινητό μου ένα σκυλάκι που η ιδιοκτήτριά του είχε ντύσει ασορτί με το δρομέα και κράταγε στο στόμα του μια μίνι ελληνική σημαία!
* Ευχαριστήθηκα το χειροκρότημα όταν μπήκαν στο στάδιο οι Ιρακινοί αθλητές.
* Δεν είμαι σίγουρη αν τα αδέσποτα σκυλάκια όντως πήγαν σε κάποια στέγη για να βρουν αργότερα ένα σπίτι –ή έστω να επιστρέψουν στους δρόμους- ή αν τα σκότωσαν.
* Σιχάθηκα τον ΕΛΛΗΝΑ για ακόμα μία φορά με αφορμή ένα περιστατικό: μπαίνω σε ταξί με το φίλο μου –ξανθός αυτός ξανθή κι εγώ- και το μόνο που του είπαμε ήταν η περιοχή μας. Δε μιλάμε για αρκετή ώρα και όταν κάτι είπα εγώ πετάγεται ο ταξιτζής και παραπονιέται «Ωχ! Έλληνες είστε παιδιά; Γαμώτο, σας πέρασα για Άγγλους, θα σας τα’ παιρνα χοντρά…».
* Περισσότερο λυπήθηκα που δε πήγα στους Παραολυμπιακούς.
* Δε μ’ άρεσαν οι μασκότ. Ωραία σαν ιδέα αλλά αυτό που είδα δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο.
* Τρελάθηκα από τη τελετή έναρξης, άντε και λήξης, αλλά όταν ξεκίνησε με εκείνη τη χολιγουντιανή υπερπαραγωγή πίστευα ότι θα το θυμάμαι μια ζωή σαν τότε. Τρία χρόνια ήταν αρκετά…
* Ναι, μετανιώνω που δε πήγα σε ούτε ένα άθλημα, αλλά όχι πολύ. Δε θα δικαιολογηθώ, παρόλο που εκείνο το καλοκαίρι ήμουν ιδιαίτερα busy. Ακόμα κι αν δε θα μ’ άρεσε ο αγώνας που θα έβλεπα, πιστεύω έπρεπε να είχα πάει έστω σε έναν.
* Είχα ξενερώσει με τους εθελοντές που βαριόντουσαν τη ζωή τους, έως μισούσαν αυτό που έκαναν - δε ξέρω πού βρήκε η τηλεόραση τόσους ενθουσιασμένους νέους, όσοι γνώρισα εγώ πάντως έλεγαν ένα ξεψυχισμένο, ψεύτικο ‘Ναι ωραία εμπειρία’ και πάντα συμπλήρωναν ‘Δε θα το ξανάκανα με καμία δύναμη’ …
* Ο Ολυμπιακός Ύμνος, ειδικά ο στίχος με το ‘πνεύμα του ωραίου του μεγάλου και του αληθινού’ δε μου φέρνει στο μυαλό το 2004 αλλά αυτό που φαντάζομαι από το 1896. Το 2004 είδα πάρα πολλούς Έλληνες να ξεσκίζονται στην προσπάθεια –και μαζί να ξεσκίζουν και την εικόνα της χώρας μας- να κλέψουν, να κοροϊδέψουν, να κερδίσουν. Κι από πάνω φυσικά, να ζητήσουν και τα ρέστα, σε τυχόν αμφισβήτηση του Αρχαίου Πνεύματος του Αθάνατου…
* Μακάρι να τα θυμόμουν διαφορετικά, μακάρι να τα είχα ζήσει διαφορετικά. Παντού το ίδιο σκηνικό, μια βιτρίνα σε αμέτρητες παραλλαγές.

***Δίνω τη σκυτάλη στο Στοχαστή, όπως πάντα, στο φτυαράτσι και στον byrona να πουν ό,τι θέλουν για τους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004.

...

Βράδυ, όχι πολύ αργά. Αρκετά.

Φυσάει τα μαλλιά μου ρεύμα που μεθάει…
Παραλύω, η μουσική με ταξιδεύει πιο κοντά σου 18 - 260 - 475 χιλιόμετρα…
Όταν σ’ αγαπάω τρέμω μα όταν μ’ αγαπάς εσύ παγώνω, δεν υπάρχει τίποτα άλλο -
πιο κρύα, πιο σκληρή από μια βαθιά χειμωνιάτικη σπηλιά.
Σταρένιο δέρμα τώρα…

Σε βλέπω μπροστά μου και χαμογελώ αμέσως όταν μου μιλάς
Δε θέλω άλλα λόγια να σου πω, ούτε τα συνηθισμένα
που λες ότι σ’ αρέσουν…
Μη το λες, δεν είναι αργά! όμως...
Είσαι τόσο μακριά που είναι αόρατα κι υπάρχουν άλλα,
δεν τα ξέρεις -

Βλέπω το χρώμα μου ν’ αλλάζει με το φως
του ήλιου
το ψεύτικο του δωματίου
το δικό σου
όλα σαν κάθε μέρα που περνάει, διαφορετικά.
Ίσως όνειρο, δεν υπάρχεις.
Ίσως απατεώνας κατά λάθος ή φάρσα παιδική.
Θα δεις τη γρατσουνιά…
Μόνο θύμισέ της να χρυσαφίσει μια τελευταία φορά πριν κι αυτή μου σβήσει …

Chelsea Dagger - The Fratellis

Χαλασμένο ασανσέρ

Στο ακίνητο κουτί

κάθησα κάτω μη τρομάξω

από τη σκοτεινιά

*

Έκλεισα τα γόνατα

στα μπράτσα μου

και προσπάθησα

να με αγκαλιάσω ολόκληρη

*

Μυρωδιές που δε θύμιζαν τίποτα

μηχανισμών και καλωδίων

λάδια και βρώμα

γόπες στον πάτο και σκουπίδια

χαρτιά τρόφιμα

*

Ένα βουητό

μες στο κεφάλι μου

μες στο κουτί

για πάντα

ατελείωτο

Διακοπές 2007 Vol.1

Δεύτερη φορά στη Λευκάδα, ίσως μου άρεσε περισσότερο από πέρσι. Άλλη παρέα, άλλο χωριό, άλλες παραλίες… Καινούριες γνωριμίες, πολύ γέλιο, ατάκες τρομερές (!!!) και απρόοπτα φυσικά.

Μοτίβο των ημερών αυτών η παλαβή της παρέας, που συνάμα είναι και η πιο λογική, να μας έχει λωλάνει με τον Κώστα Μπρικόλια [είδη για δώρα, είδη για τα πάντα!] => έναν ήχο για κινητά που έχω βάλει στο podcast για να δείτε τι εννοώ ΤΡΕΛΑ… Κάθε μέρα συχνά πυκνά η Ε. μας ‘τραγουδούσε’: «Σαμπό, σκαμπό, ποτήρια, φυσαλίδες, ελληνικόπτερα…! Ποντίκια, χελώωωνες, φοράαααδες μα και γάτες! Ουίσκι, ηρωίνη, κοκαΐνη… και για τους μικρούς μας φίλους: πλαστικά σκατά! μαλλιαρά ανδρείκελα, κουδουνίστρες, ποτήρια –ΟΧΙ το είπα…! Δέντρα, λουλούδια, παγκάκια, διαστημόοοοπλοια! Πατέ με μπακαλιάρο, πατέ με σκορδαλιά, πατέεε, πατέεεεεεε, ΠΑΤΕΕΕ! Ανταλλακτικά αυτοκινήτων, ανταλλακτικά πλοίων, ανταλλακτικά anyway!! Εξοπλισμός κουζίνας, εξοπλισμός μπάνιου, εξοπλισμόςςςς στρατού!...» και άλλα πολλά που –δυστυχώς- θυμόταν η Ε. και μας τα κατέβαζε σε άκυρες στιγμές!! Στο τέλος φυσικά μας το κόλλησε κι εμάς…
*Είμαστε στο ΚΤΕΛ, στο πιο άκυρο μποτιλιάρισμα του κόσμου -100 μέτρα πριν το κέντρο του νησιού, κολλάει το σύστημα και ακινητοποιούμαστε για αιώνες μετά από 5,5 ώρες ομαλής πορείας… Γκκρρρρρ!!! Βλαχοπούλου, Βουγιουκλάκη, Γερμανό, και στο τέλος τη δική μας παραλλαγή «Βγαίνει η ψαρούλα, βγαίνει η ψαρούλα του βαρκά! Από το περιγιάλι, ψαρούλα, ψαρούλα...» από το ράδιο του οδηγού (είχαμε και θέσεις 3- 4 πρώτο τραπέζι πίστα).
*Πρώτο βράδυ- νυχτερινή έξοδος: χαστουκάκια, μπουγελώματα και λοιπές ρομπιές από τις φίλες μου για να με ξυπνήσουν αφού με είχε πάρει ο ύπνος στο κλαμπ! Η μουσική χάλια, και για κακή μου τύχη ήταν έτσι και τις υπόλοιπες μέρες, με λαμπρή εξαίρεση το ‘Πόσο ακόμα’ που έβαλα στο podcast :) Ο κόσμος του νησιού ελεεινά τρέντυ, οι γκόμενες ξεκωλάκια του κερατά, οι λιγδοκάγκουρες κυκλοφορούσαν αβέρτα ενδιάμεσα στους –σαν εξωγήινους- αλλοδαπούς τουρίστες… Ψιλοσιχάθηκα τη ζωή μου στο κλαμπ. Η φίλη μου όμως είχε γνωστούς που σύχναζαν εκεί (ευτυχώς πιο νορμάλ) και πήγαμε άλλες 3-4 φορές…!@#$%^&*
*Στη κρουαζιέρα γύρω από τα Πριγκιποννήσια ο ξεναγός μας είχε την πιο αστεία φωνή που έχω ακούσει ποτέ!! Εντωμεταξύ είχε το όνομα του πρώην μου και το μάθαμε αφού ο καπετάνιος τον φώναζε επί ένα τέταρτο να μαζέψει την άγκυρα για να ξεκινήσουμε. Στο τέλος τον κράζει όλο το καραβάκι (πολύ το ‘φχαριστήθηκα!) και φύγαμε… «Ο Ωνάσης που λέτε είχε ξεκινήσει από το μηδέν. Πήγε για μπίζνα στην Αργεντίνα και γύρισε με πολλά φράγκα… Ας κάνουμε μια ξενάγηση όμως. Από δω βλέπουμε τη φάρμα του Ωνάση, το ορνιθοτροφείο, το χοιροστάσιο, το στάβλο… Εδώ βλέπουμε το σπίτι του Ωνάση, από κει τη ροζ βίλα της Χριστίνας, από δω τη ταβέρνα του Ωνάση, από κει τη ταβέρνα της Χριστίνας, από δω η παραλία όπου οι περίεργοι από σας ψάξατε από πριν να βρείτε τις γυμνές φωτογραφίες του Αριστοτέλη με τη Μαρία… Αυτό το μικρό νησάκι είναι του Λιβανού, που τα έχει με τη πρασινομάτα τη Στάη! Εδώ είναι ένα νησάκι που στοιχειώνει η αυτοκτονία ενός κοριτσιού 17 χρονώ που πήδηξε από το βράχο εξαιτίας μιας ερωτικής απαγαήτευσης…! Και τέλος, ταξιδεύουμε τόση ώρα μαζί και δε σας έχω πει για τη σημαντική προσωπικότητα που είναι εδώ στο πλοίο. Όσοι βλέπετε Πάνια θα ξέρετε τον κο. Τάδε που πήγε και τραγούδησε και έφυγε με 1000 ευρά! Τώρα θα ξαναπάει αλλά διπλός, για να διεκδικήσει με το ταίρι του τα 2000 ευρά! Ένα χειροκρότημα για τον κο. Τάδε!!!» *Το τελευταίο βράδυ 5 το πρωί έξω από το κλαμπ περιμένουμε τον προσωπικό μας σοφέρ και να’ σου ένας τυπάς με ‘γεια σου’ εμφάνιση (ατημέλητο μπούκλα μαλλί, άπλυτο με αράχνες, πρόχειρα ρούχα κι ένα λίκνισμα όλο χάρη) και μας ρωτάει πού να βγάλει τους φίλους του, πρώτη τους μέρα στο νησί… Τα τσιφτετέλια του κλαμπ ακούγονταν μέχρι έξω και ο τύπος ήταν φανερά απογοητευμένος από τη νυχτερινή ζωή της Λευκάδας… Πιάσαμε τη κουβέντα και μας είπε ότι είναι dj στο Βερολίνο και παίζει electro μουσική. Η φίλη μου που είναι απίστευτο σολφέζ μούτρο τον ρωτάει ΤΙ electro παίζει κι εκείνος είπε ‘porno’… Μείναμε λίγο άφωνες και μετά μιλήσανε με τη φίλη μου για τα δικά τους, περί μουσικής… Μας αποκάλυψε ότι έχει και δική του εκπομπή στο ίντερνετ όπου παίζει τέτοια μουσική 5-9 το πρωί…
*Μορφές που συνάντησε τα μάτι μου στο κλαμπ: 20something αεράτος γκόμενος με καπέλο τύπου αστυνόμου Σαΐνη/Σαράντη, πουκαμισιά λινή ανοιχτή μέχρι πάνω απ’ τον αφαλό ν’ ανεμίζει, ασημένια αλυσιδίτσα και βηματισμό-λίκνισμα για πασαρέλα. Ή μάλλον, επειδή έτυχε να τον δω και να μπαίνει στο μαγαζί, η θεαματική του είσοδος συνοδεύτηκε από μια ουάου χορευτική φιγούρα σίγουρα εμπνευσμένη από το Grease… Σύντομα είχα την ατυχία να δω για κλάσμα του δευτερολέπτου τη σκηνή όπου το παλικάρι (…) είχε βάλει το χέρι του μέσα από το παντελόνι ΜΕΣΑ από το λευκό του σώβρακο, σα να αυτοχουφτωνόταν. Τι έκανε μετά με το χέρι στον κώλο δε ξέρω, κοίταξα αλλού γιατί δεν άντεξα και πολύ. Επίσης, 20something τύπισσα περί των 200 κιλών με ασφυκτικά –για κείνη και για μένα- κολλητό σι-θρού μπλουζάκι που άφηνε ακάλυπτο τον αφαλό και τη γύρω περιοχή, κοντή φούστα-ζώνη, βάψιμο για καρναβάλι Πάτρας και πάνω, μη πω και Βραζιλίας, και το καλύτερο από όλα το ύφος της. Ναι αυτό το βλέμμα δε θα το ξεχάσω ποτέ. Ήρθε και της ανήκε το μαγαζί με τη μία. Όλοι και όλα. Οι τοίχοι, τα τραπέζια, τα σκαμπό, τα ποτά, το μπαρ, ο μπάρμαν (κουκλί ομολογουμένως!) οι θαμώνες… Η Βασίλισσα της Νύχτας αυτοπροσώπως.

*Ένα βράδυ πήγαμε σε ένα κοντινό χωριό για φαγητό και γυρίσαμε νωρίτερα από ότι συνήθως και πήρε μια τσικουδιά η Κρητικιά, ένα κρασί η Λευκαδίτισσα κι ένα...γάλα εγώ, κάτσαμε στην αυλή τυλιγμένες με μια κουβέρτα και μιλούσαμε μέχρι το πρωί. Όπως θα 'λεγε ένας φίλος μου "Αυτά είναι." *Μορφή που συνάντησα εκτός κλαμπ, κοινώς, φυσιολογικός άνθρωπος: σε ένα καφετεριομπάρ σε μια παραλία που τιμήσαμε με τη παρουσία μας πήγαμε να πάρουμε δυο καφέδες στο χέρι και όσο περιμέναμε το παιδί να τους ετοιμάσει προσέξαμε ότι ήταν διαφορετικός από τους υπόλοιπους ντόπιους του νησιού. Τραγόμουσο, κεφάλι γουλί, μακό μπλούζα και σορτς. Μίλησε λίγα ιταλικά με ένα τουρίστα και μας ήρθε κεφάτος. Η Ε. τον ρώτησε «Συγγνώμη κιόλας, αλλά επειδή σε βλέπω νορμάλ άνθρωπο, πες μου κάτι. Τι έχει το νερό σας και είναι όλοι έτσι εδώ; Έχουμε να δούμε άνθρωπο σαν εσένα από την Αθήνα!» «Αα, λέει αυτός, αναφέρεσαι στο φαινόμενο…τρέντυ!» «ΝΑΙ!!» λέμε εμείς! «Τι να σου πω… Κάτι το νερό, κάτι ο αέρας, δε ξέρω πώς να το εξηγήσω. Αν θες πάντως να δεις ανθρώπους, να πας στο cookie και στο coconut στο πάνω όροφο καμιά φορά βρίσκεις ΜΟΥΣΙΚΗ και ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Αν προτιμήσεις τα άλλα μαγαζιά με τα φώτα και τα τζέρτζελα, είσαι άξια της μοίρας σου.» Το ίδιο κιόλας βράδυ πήγαμε και στα 2 αυτά μέρη και όντως ήρθαμε λίγο στα ίσα μας. Ακούσαμε τζαζ, λάτιν, ροκ, ήπιαμε τη μπύρα μας ωραία και καλά, μιλήσαμε με δυο παιδιά που γνωρίσαμε εκεί και όλα όμορφα. Στα άλλα βλακομπάρ-κλαμπ πάθαινα συχνά αυτό που οι φίλες μου λένε «σύνδεση με Κάιρο» αλλά στην πραγματικότητα παρατηρώ τον κόσμο γύρω… Τους κλασικούς κάγκουρες με το ουίσκι και το τσιγάρο που κοιτάνε λιγουρεμένα όλα τα θηλυκά της πιάτσας και τις χαζογκόμενες να κουνιούνται στο σκαμπό τους (και καλά, χορεύουν επιτόπου) λες και τους έχει μπει… τεσπα. Οι μεν κάγκουρες σκέφτονται «Τώρα εσύ με θες, το βλέπω, το νιώθω, μου κουνιέσαι στη θέση σου και θες να σου ορμήξω παλιο@#!$%&^*@, Τώρα τώρα θα δεις, θα έρθω και θα σε πάω στις τουαλέτες κι εκεί...» και φυσικά δε κάνουν τίποτα, κάθονται με τους μπάκουρες κολλητούς τους και τα μπεκροπίνουν μέχρι να τους διώξουν από το μαγαζί. Οι δε γκόμενες τρελαίνονται από ηδονή στη φαντασίωση ότι όλοι οι άντρες στο χώρο κόβουν φλέβα για τη πάρτη τους ενώ διατηρούν το κρυφό καημό να τους ζητήσει κάποιος το τηλέφωνό τους, για να του αρνηθούν αμέσως μετά προφασιζόμενες ότι δε δίνουν έτσι αβέρτα το νούμερό τους σε αγνώστους, κι αυτό μόνο και μόνο για να ζηλέψει ο άλλος γκόμενος δίπλα με τον οποίο τελικά φασώνονται στη τουαλέτα. Ουφ! Ανάσα. Αυτά παρατηρώ και σε συνδυασμό με τη μπλοκαρισμένη επικοινωνία λόγω ντεσιμπέλ, την απαίσια μουσική, τα καψίματα στα μπράτσα από την αδέξια καπνίστρια φίλη μου (μια φορά της πήρα το τσιγάρο από το χέρι και το έσβησα επιτόπου) και τις άθλιες μορφές που κυκλοφορούν σε απόσταση αναπνοής και τρίβονται πάνω μου γιατί δε χωράνε να περάσουν… ε όχι, δεν είμαι party animal.
*Καθόμαστε στο κλαμπ έξω σε τραπεζάκι δίπλα στη πισίνα, να ηρεμήσει το κεφάλι μας και έρχεται ένας που ήτανε λίγο λιάρδα από τη παρέα μιας που μας κατσικώθηκε, κάθεται πάνω της και μας ρωτάει μία μία όνομα και από πού είμαστε. Όταν φτάνει στην Ε. που έχει και ιδιαίτερο όνομα της λέει «Εσύ με δουλεύεις τώρα. –Όχι δε σε δουλεύω. Έτσι με λένε. –Καλά. Και από πού είσαι; -Από τον Άρη. –Αλήθεια; -Ναι. –Και πώς είναι εκεί; -Αα γαμάτα! Πώς είναι εδώ; Καμία σχέση. –Δηλαδή; -Κάφροι. –Α εσύ με ειρωνεύεσαι. Δεν έχεις τρόπους. Πάω να κατουρήσω.» και σηκώθηκε κι έφυγε… Αυτόν, το «Γήινο» όπως τον λέγαμε μετά, τον πετύχαμε στο ροκ μπαρ –το ωραίο- και μάθαμε ότι σπουδάζει Ιατρική. Ήταν λιγότερο ντίρλα τότε.
*Λέξεις και φράσεις που έμαθα: από τη κρητικιά φίλη μου το ‘ώφου Γιώργη’ με ιδιαίτερη έμφαση στο ‘ω’. Μια τοπική λέξη ‘αμπονόρα’ ή ‘μπονόρα’ που θα πει ‘από νωρίς’ και ‘ξεκωλωτός’ δηλαδή γρήγορος, σούμπιτος. *Ένα ανέκδοτο-αληθινό περιστατικό: παίρνουν τηλέφωνο ένα παππού από τη Κρήτη να του κάνουν φάρσα: (σημείωση: το δήμαρχο του χωριού τον λένε Καφενεδάκη) «-Έλα παππού! –Ναι ποιος είναι; -Παππού άκου με καλά. Μάζεψε τα πράγματά σου, τη κυρα-Μαρία, τα σκυλιά και φύγετε αμέσως από το χωριό! Έρχεται τσουνάμι!! –Ίντ’ έρχεται μωρέ; -Τσουνάμι παππού! –Ίντ’ είν’ τούτο πάλι; -Σεισμός είναι παππού, με επίκεντρο το σπίτι σου! Πες και στο Καφενεδάτση να κλείσει τον καφενέ και να φύγετε όλοι από το χωριό!!!!»

Summertime in Greece

Μέσα σε ελάχιστες μέρες κανόνισα 2 φορές διακοπές για τον Αύγουστο :)))

Και ήμουν σίγουρη πως δε θα πάω πουθενά φέτος... Ελπίζω να βγάλω καμιά ωραία φωτογραφία με τη μηχανή της φίλης μου να σας δείξω! Άντε καιρός να αποτάξω την εκνευριστική μιζέρια και τη κούρασή μου. Δύσκολη χρονιά έρχεται από Σεπτέμβρη φουριόζα, με 2 εξεταστικές, κάθε μέρα δουλειά από το μεσημέρι ως τη μαύρη νύχτα, μαθήματα το πρωί (i'll try-i promise) κι ένα μπόιφρεντ - θα δείξει. Κι όλα αυτά ενώ θα ετοιμάζομαι ψυχολογικά και... πιο πρακτικά για το ταξίδι της ζωής μου (ευελπιστώ).

Πάντα ο Αύγουστος έμοιαζε πιο μεγάλος μήνας από τους άλλους 11. Σαν να μπορούσα να χωρέσω τα πάντα εκεί μέσα. Όσα δε πρόλαβα να κάνω το φθινόπωρο, το χειμώνα, όσα βαριόμουν να ξεκινήσω την άνοιξη και όσα απέφευγα στην αρχή του καλοκαιριού... Ο περσινός Αύγουστος ήταν όντως γεμάτος από εμπειρίες, γνωριμίες, γέλια, ζωή. Ήταν υπέροχος. Ο φετινός ξεκινάει με βιβλία στο γραφείο αδιάβαστα, αναπάντητες κλήσεις στο κινητό και άλλες εξερχόμενες αλλά μη απαντημένες... Επίσης ξεκινάει με μπόλικη γκρίνια και απόγνωση. Με έμπνευση συμπιεσμένη και τρέλα στα μυαλά. Με δίπλωμα οδήγησης αλλά χωρίς λεφτά για ενοικίαση. Με τη περσινή παρέα, ίσως και καλύτερη, στα ίδια και όχι μέρη.

***

(ένα τελευταίο φιλί πριν φύγω)

Μουσκεύω το χώμα, βρόχινη η φωνή

δίχως σημάδια να μετρώ όσο αναπνέω

Μια λέξη σου σήμερα αρκεί

για όσα είπα, ονειρεύομαι και κλαίω

*

Τσιγάρο κομμένο, άτιμη σκέψη πού γυρνάς

μα αυτά δεν ήθελες να δεις και φταίω

Πως να το κάνουμε είμαι μπελάς

για όσα είπα, ονειρεύομαι και κλαίω

*

Ρυάκι η υπέροχη ζωή χωρίς εσένα
κι όμως τα μάτια σου υπομένω, περιμένω
Δεν άφησε η βροχή άλλο σύννεφο πέρα από ένα
για όσα είπα, ονειρεύομαι και κλαίω

*

Λυπάμαι τη σίγουρη στιγμή αν έρθει
γιατί θα φύγω από δω και μαζί σου ας υποφέρω
Σταλιές τα λόγια στον αέρα φέρνουν μέθη
για όσα είπα, ονειρεύομαι και κλαίω

*

Αρρύθμιστος ο έρωτας στο πώς ψήνει τη καρδιά
στο φούρνο της κολάσεως θέλει ‘βοήθεια’ να λέω
Κι ο Διάβολος ήξερε να μιλάει μια βραδιά
για όσα είπα, ονειρεύομαι και κλαίω

***

(και για γλυκανάλατο κλείσιμο)

Τρέντυ Λίτσα

Δυο λόγια της συμμαθήτριάς μου της Λίτσας στον θεολόγο μού έχουν μείνει στο μυαλό και δε λέω να τα χωνέψω. Τώρα θυμήθηκα και τη συζήτηση που ακολούθησε με αφορμή τη Λίτσα… Είχε πει ο θεολόγος ότι μετά το γάμο ό,τι και να συμβεί στον ένα από τους δύο συντρόφους, από άποψη υγείας ή αλλαγής επιφανειακής (πχ. εξωτερική εμφάνιση) ο άλλος αν τον αγαπάει πρέπει να υπομένει τα πάντα. Κάπως το ‘φερε η κουβέντα και πήγε στο σεξ η συζήτηση, δηλαδή αν ο σύζυγος μείνει παράλυτος, η σύζυγος δεν είναι λογικό να τον απατήσει; Ανάγκες θα έχει κι εκείνη! Ο θεολόγος δεν ήξερε τι να πει, τα ‘χασε παπάς άνθρωπος, και λέει τότε τη γνώμη της μια άλλη συμμαθήτριά μου: παντρεύεσαι τον άνθρωπό σου, την αγάπη σου για μια ζωή, και όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο έχεις υποχρέωση να του συμπαρασταθείς και όχι να κάνεις χειρότερα τα πράγματα! Και να τι είπε η (όχι και τόσο τρέντυ) Λίτσα… «Δεν υπάρχει περίπτωση, αν κάτι γίνει και ο άντρας μου δε θα μπορεί πια να με ικανοποιεί, θα τον χωρίσω αμέσως! Δε γίνεται να θυσιάσω αυτό το κομμάτι της ζωής μου για μια άτυχη στιγμή του άλλου!!» και μένουν όλοι στην τάξη άφωνοι… Ο δε παπάς είχε ανοίξει ένα λαγούμι και είχε κρυφτεί μέσα από τη σύγχυση και τη ντροπή του!

Μήνες αργότερα βρέθηκα με τη μεγαλύτερη ως τότε αγάπη μου στο αρχαίο κάστρο της Πάτρας και μιλούσαμε… Θυμηθήκαμε αυτή τη κουβέντα της Λίτσας και με ρώτησε τι θα έκανα αν πάθαινε ένα ατύχημα και αυτομάτως η σεξουαλική μας ζωή εξαφανιζόταν παντελώς. Προσπαθούσε να μου εκμαιεύσει μια απάντηση επικεντρωμένη στα δικά μου συναισθήματα, το γύριζε γύρω από το πώς θα ένιωθα σαν σύντροφος ενός σακάτη που δε μπορεί να κάνει σεξ πρώτα απ’ όλα! Θα ντρεπόμουν, θα τον λυπόμουν αλλά δε θα μου πήγαινε η καρδιά να τον αφήσω ωστόσο θα ικανοποιούσα τις ανάγκες μου αλλού…; Δεν άκουσα τις ερωτήσεις του εκείνη τη στιγμή. Τώρα, τόσο καιρό μετά, τις θυμήθηκα. Τότε και μόνο που μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα του ως παράλυτου/ακρωτηριασμένου… κλπ το μόνο που ένιωσα ήταν μια βαθιά αγάπη και η ανάγκη να του σταθώ, να του συμπαρασταθώ αιώνια, να τον βοηθήσω να το ξεπεράσει και να αισθανθεί εκείνος καλύτερα, όχι εγώ. Εκείνος υποτίθεται έπαθε το ατύχημα για παράδειγμα, εκείνου η ζωή άλλαξε 180 μοίρες. Εμένα η μόνη μου λύπη ίσως ήταν που δε θα ξαναέκανα έρωτα μαζί του, όχι γενικώς. Αλλά το θέμα θα ήταν πάντα και μόνο εκείνος και το πόσο τον αγαπούσα.

Από τότε προσέχω πού και σε ποιους λέω «Σ’ αγαπώ». Όσο ερωτευμένη κι αν νιώθω, θέλει χρόνο αυτή η κουβέντα. Είναι περίπλοκη, εύκολο να την πεις, σε ξεγελάει πολλές φορές και ενίοτε σε πληγώνει κιόλας. Δεν είναι απλά ένα γλυκό, όμορφο ρομαντικό συναίσθημα. Όπως λέει το τραγούδι «η αγάπη δεν είναι μοναχά ένα βλέμμα, θέλει όλο το αίμα, δεν είναι μόνο ένα ΜΕΙΝΕ»… Με την ευρεία έννοια ίσως να μη μπορείς να χαρακτηρίσεις αλλιώς αυτό που αισθάνεσαι, να θες να το συμπυκνώσεις, να μη γράφεις πια ποιήματα και να μη κάνεις άπειρα κοπλιμέντα, να μη κοιτάς στα μάτια μόνο σαν υπνωτισμένος, να μη μπορείς να φιλήσεις, να θες ΚΑΤΙ να πεις. Το καταλαβαίνω και το ζω κι εγώ… Δε συγκρατείσαι, δε το ελέγχεις γιατι δε ΘΕΣ να το ελέγξεις! Παρασύρεσαι κι αφήνεσαι κι είναι ωραίο... Είμαι ευκολόπιστη κι εγώ γαμώτο, αλλά όταν λέω το σ’ αγαπώ θέλω να εννοώ αυτό που προσπάθησα να εξηγήσω προηγουμένως. Για μένα είναι η ανιδιοτελής και αφοσιωμένη αγάπη, το απόλυτο δόσιμο του εαυτού σου, της ψυχής σου. Όσο κι αν αλλάξουν τα πράγματα, από οποιαδήποτε άποψη, όσο άσχημος στραβός κουτσός κι ανάποδος αν γίνει, όσο κι αν ‘καεί’ από τη καθημερινότητα και τα βάσανα, όσο φοβητσιάρης κι αν είναι στην αρχή, να είσαι εκεί. Τότε νιώθω πιο θεά από τους θεούς. Μεγάλο χάρισμα να μπορείς να βλέπεις έτσι τον άλλον. Και η μεγαλύτερη ευτυχία να μην το αισθάνεσαι μόνο εσύ… Δεν είναι κι εύκολο.