Βράδυ, όχι πολύ αργά. Αρκετά.Φυσάει τα μαλλιά μου ρεύμα που μεθάει…
Παραλύω, η μουσική με ταξιδεύει πιο κοντά σου 18 - 260 - 475 χιλιόμετρα…
Όταν σ’ αγαπάω τρέμω μα όταν μ’ αγαπάς εσύ παγώνω, δεν υπάρχει τίποτα άλλο -
πιο κρύα, πιο σκληρή από μια βαθιά χειμωνιάτικη σπηλιά.
Σταρένιο δέρμα τώρα…
Σε βλέπω μπροστά μου και χαμογελώ αμέσως όταν μου μιλάς
Δε θέλω άλλα λόγια να σου πω, ούτε τα συνηθισμένα
που λες ότι σ’ αρέσουν…
Μη το λες, δεν είναι αργά! όμως...
Είσαι τόσο μακριά που είναι αόρατα κι υπάρχουν άλλα,
δεν τα ξέρεις -
Βλέπω το χρώμα μου ν’ αλλάζει με το φως
του ήλιου
το ψεύτικο του δωματίου
το δικό σου
όλα σαν κάθε μέρα που περνάει, διαφορετικά.
Ίσως όνειρο, δεν υπάρχεις.
Ίσως απατεώνας κατά λάθος ή φάρσα παιδική.
Θα δεις τη γρατσουνιά…
Μόνο θύμισέ της να χρυσαφίσει μια τελευταία φορά πριν κι αυτή μου σβήσει …
4 comments:
απόσταση...αυτή είναι η αφορμή για το τέλος;
Αχ όχι γιατί το έγραψες τώρα αυτό;Είμαι στην ίδια ακριβώς φάση!Χώρισα εξαιτίας της απόστασης!Με άγγιξε πολύ το post σου!Tην κουλησπέρα μου!
Δεν χώρισα. Δεν ξεκίνησα. Αγαπάω μια σκιά... Σε λίγο καιρό θα σας πω.
Πάντως όχι, η απόσταση δεν είναι αρκετή για να μην αγαπάς, αλλά αν είναι τόσο μεγάλη πια, τότε η αγάπη δεν είναι αρκετή.
Post a Comment