Τρέντυ Λίτσα

Δυο λόγια της συμμαθήτριάς μου της Λίτσας στον θεολόγο μού έχουν μείνει στο μυαλό και δε λέω να τα χωνέψω. Τώρα θυμήθηκα και τη συζήτηση που ακολούθησε με αφορμή τη Λίτσα… Είχε πει ο θεολόγος ότι μετά το γάμο ό,τι και να συμβεί στον ένα από τους δύο συντρόφους, από άποψη υγείας ή αλλαγής επιφανειακής (πχ. εξωτερική εμφάνιση) ο άλλος αν τον αγαπάει πρέπει να υπομένει τα πάντα. Κάπως το ‘φερε η κουβέντα και πήγε στο σεξ η συζήτηση, δηλαδή αν ο σύζυγος μείνει παράλυτος, η σύζυγος δεν είναι λογικό να τον απατήσει; Ανάγκες θα έχει κι εκείνη! Ο θεολόγος δεν ήξερε τι να πει, τα ‘χασε παπάς άνθρωπος, και λέει τότε τη γνώμη της μια άλλη συμμαθήτριά μου: παντρεύεσαι τον άνθρωπό σου, την αγάπη σου για μια ζωή, και όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο έχεις υποχρέωση να του συμπαρασταθείς και όχι να κάνεις χειρότερα τα πράγματα! Και να τι είπε η (όχι και τόσο τρέντυ) Λίτσα… «Δεν υπάρχει περίπτωση, αν κάτι γίνει και ο άντρας μου δε θα μπορεί πια να με ικανοποιεί, θα τον χωρίσω αμέσως! Δε γίνεται να θυσιάσω αυτό το κομμάτι της ζωής μου για μια άτυχη στιγμή του άλλου!!» και μένουν όλοι στην τάξη άφωνοι… Ο δε παπάς είχε ανοίξει ένα λαγούμι και είχε κρυφτεί μέσα από τη σύγχυση και τη ντροπή του!

Μήνες αργότερα βρέθηκα με τη μεγαλύτερη ως τότε αγάπη μου στο αρχαίο κάστρο της Πάτρας και μιλούσαμε… Θυμηθήκαμε αυτή τη κουβέντα της Λίτσας και με ρώτησε τι θα έκανα αν πάθαινε ένα ατύχημα και αυτομάτως η σεξουαλική μας ζωή εξαφανιζόταν παντελώς. Προσπαθούσε να μου εκμαιεύσει μια απάντηση επικεντρωμένη στα δικά μου συναισθήματα, το γύριζε γύρω από το πώς θα ένιωθα σαν σύντροφος ενός σακάτη που δε μπορεί να κάνει σεξ πρώτα απ’ όλα! Θα ντρεπόμουν, θα τον λυπόμουν αλλά δε θα μου πήγαινε η καρδιά να τον αφήσω ωστόσο θα ικανοποιούσα τις ανάγκες μου αλλού…; Δεν άκουσα τις ερωτήσεις του εκείνη τη στιγμή. Τώρα, τόσο καιρό μετά, τις θυμήθηκα. Τότε και μόνο που μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα του ως παράλυτου/ακρωτηριασμένου… κλπ το μόνο που ένιωσα ήταν μια βαθιά αγάπη και η ανάγκη να του σταθώ, να του συμπαρασταθώ αιώνια, να τον βοηθήσω να το ξεπεράσει και να αισθανθεί εκείνος καλύτερα, όχι εγώ. Εκείνος υποτίθεται έπαθε το ατύχημα για παράδειγμα, εκείνου η ζωή άλλαξε 180 μοίρες. Εμένα η μόνη μου λύπη ίσως ήταν που δε θα ξαναέκανα έρωτα μαζί του, όχι γενικώς. Αλλά το θέμα θα ήταν πάντα και μόνο εκείνος και το πόσο τον αγαπούσα.

Από τότε προσέχω πού και σε ποιους λέω «Σ’ αγαπώ». Όσο ερωτευμένη κι αν νιώθω, θέλει χρόνο αυτή η κουβέντα. Είναι περίπλοκη, εύκολο να την πεις, σε ξεγελάει πολλές φορές και ενίοτε σε πληγώνει κιόλας. Δεν είναι απλά ένα γλυκό, όμορφο ρομαντικό συναίσθημα. Όπως λέει το τραγούδι «η αγάπη δεν είναι μοναχά ένα βλέμμα, θέλει όλο το αίμα, δεν είναι μόνο ένα ΜΕΙΝΕ»… Με την ευρεία έννοια ίσως να μη μπορείς να χαρακτηρίσεις αλλιώς αυτό που αισθάνεσαι, να θες να το συμπυκνώσεις, να μη γράφεις πια ποιήματα και να μη κάνεις άπειρα κοπλιμέντα, να μη κοιτάς στα μάτια μόνο σαν υπνωτισμένος, να μη μπορείς να φιλήσεις, να θες ΚΑΤΙ να πεις. Το καταλαβαίνω και το ζω κι εγώ… Δε συγκρατείσαι, δε το ελέγχεις γιατι δε ΘΕΣ να το ελέγξεις! Παρασύρεσαι κι αφήνεσαι κι είναι ωραίο... Είμαι ευκολόπιστη κι εγώ γαμώτο, αλλά όταν λέω το σ’ αγαπώ θέλω να εννοώ αυτό που προσπάθησα να εξηγήσω προηγουμένως. Για μένα είναι η ανιδιοτελής και αφοσιωμένη αγάπη, το απόλυτο δόσιμο του εαυτού σου, της ψυχής σου. Όσο κι αν αλλάξουν τα πράγματα, από οποιαδήποτε άποψη, όσο άσχημος στραβός κουτσός κι ανάποδος αν γίνει, όσο κι αν ‘καεί’ από τη καθημερινότητα και τα βάσανα, όσο φοβητσιάρης κι αν είναι στην αρχή, να είσαι εκεί. Τότε νιώθω πιο θεά από τους θεούς. Μεγάλο χάρισμα να μπορείς να βλέπεις έτσι τον άλλον. Και η μεγαλύτερη ευτυχία να μην το αισθάνεσαι μόνο εσύ… Δεν είναι κι εύκολο.