Κατρακυλούν απόψε σαν πετραδάκια από το λόφο......οι μνήμες για πράγματα παλιά.
Φτερά σκορπίζουν καθώς τρέχουν γρήγορα...
...κι η σκιά τους πίσω δε τις προφταίνει πάντα.
...τι να θελες να πεις, πριν φύγω;
Αν ήξερες το δρόμο για το σπήλαιο της λήθης...
...χρειάζομαι αυτό που είχα ξεχάσει κάποτε εκεί.
Αχ, να μπορούσες να μου πεις τη διαδρομή...
...να πάω να το βρω, ίσως τότε θυμηθώ ξανά
πώς είναι ν' αγαπάς.
8 comments:
Το ν'αγαπάς δεν το ξεχνάς. Μπορεί να το χάσεις αλλά σαν το βρεις θα είναι πάλι οικείο, δικό σου.
Την καλησπέρα μου (μετά από πολύ καιρό)
Μου αρέσει πάρα πολύ η εικόνα της γαλανομάτας κοπέλας!
Μια καλησπέρα κι από μένα :-)
κ εγώ θέλω να θυμηθώ ξανά..κάποια μέρα
byrona!! Καλώς τον :)
Ίσως δεν ξεχνάς ακριβώς, απλά παριστάνεις ότι ξέχασες, για να μην πληγωθείς...
Σοφία!! Στο κατω μέρος της σελίδας έχω link "Rafael Gallardo" :D
pittermilk!! ααχ..
γρήγορα θα θυμηθείς ξανά...
εγώ που δεν ξέρω αν θέλω να θυμηθώ ή τέλος πάντων να το βρω (κατά την εκδοχή του Βύρωνα), είμαι καλά γιατρέ;
Φοίνιξ
Τσάκισαν του έρωτα τα κέρινα φτερά
Στον γκρίζο και τραχύ βράχο της προδοσίας
Και σαν τον Ίκαρο στο κενό γκρεμίστηκα
Τυφλωμένος από του ήλιου τις ακτίνες
Κόρες της θλίψης και του πόνου οι σκέψεις μου
Τα εσώψυχα μου σαν όρνεα ξεσκίζουν
Μες' της απελπισίας το βαθύ έρεβος
Χαμένος, ψάχνω ίχνος ελπίδας και φωτός
Πηγή αστείρευτη δακρύων η ψυχή μου
Να σβήσουν τη φλόγα που με λιώνει δεν μπορούν
Άλικο το χρώμα της ανοιχτής πληγής μου
Αμβλύς, παλλόμενος ο πόνος κυριαρχεί
Στης λήθης τον Καιάδα τις μνήμες πετάω
Αρκετά υπόμενα αδιαμαρτύρητα,
Καρτερικά τη θλίψη, τον πόνο, το δάκρυ
Τώρα πέφτουν οι βαριές κουρτίνες της θλίψης
Μια μαρμαρυγή η πρώτη ένδείξη φωτός
Να ορθοποδήσω προσπαθώ, τρικλίζοντας
Τρομαγμένος νεοσσός στα πρώτα βήματα
Ξέροντας πως σύντομα θα ξαναπετάξω.
Η αγάπη είσαι σαν το ποδήλατο.. ποτέ δεν τη ξεχνάς...
Μπορεί να πέσεις από πάνω, μπορεί όμως να "κρατηθεις" και από τον συνεπιβάτη σου...
χχ
Post a Comment