Alex & Lucy

Alex met her in the dark
and she was so beautiful/
Alex didn’t know then
her kiss would leave him a mark/
Alex wanted to be the one
who’d win her ambiguous heart/
He didn’t want to leave her/
He didn’t want to go…

But Lucy isn’t just an ordinary girl/
Lucy has a secret weapon in her purse
and if she ever tries to use it/
We’ll all say to Alex:
“Please forget her, lad” .

Από ένα σελιδοδείκτη...

Στα γυμνά ακροδάχτυλα/

κλαίει και ραγίζει/

ο σκοτεινός των αστεριών καθρέφτης/

Στις κίτρινες τις πεθαμμένς θάλασσες του Νότου/

μες στα χρυσά τα μάτια/

μιας γοργόνας ξεχαστήκαν._

Μάνος Κράλης

Shall I begin to tell you my story?

Time will never be enough/

We'll need a carriage

we'll need a guide/

But let this not bother you

'cause here's something

very-very useful :

an image of yourself

running in my dreams

running and

jumping and

passing/

and

climbing and

swimming and

fighting

to reach the end.

There's me.

My hair uncombed/

the room summer cool/

your princess is ready to go.

Keeping inside my love/
Showing no smiles anymore/
Is to have you here with me…

Leading to nowhere new/
This is a fire that will go out/
No rainbows/
Or sun shines/
No melodies/
Just hope to love/
And love to live.

Only you. Only me.

Άδικη Καρδιά

Άδικη καρδιά

τόσα χρόνια χάλασα

ζωή σαν άγρια θάλασσα

τα σημάδια σου ξεπλένω...

Άδικη καρδιά

πόσες νύχτες έκλαψα

πόσες πικρές έθαψα

όμως πια δεν σε γυρεύω...

Κάποτε θα με θυμηθείς

όταν κι εσύ θα πληγωθείς

και θα θες απελπισμένα

δρόμο για να λυτρωθείς,

καρδιά μου...

Κάποτε θα με θυμηθείς

όταν κι εσύ θα πληγωθείς

και θα θες απελπισμένα

δρόμο για να λυτρωθείς,

μην φοβηθείς...

Άδικη καρδιά

πες μου τη σου έφταιξα

έπαιξα και έχασα

τα κομμάτια μου μαζεύω...

Κάποτε θα με θυμηθείς

όταν κι εσύ θα πληγωθείς

και θα θες απελπισμένα

δρόμο για να λυτρωθείς,

καρδιά μου...

Κάποτε θα με θυμηθείς

όταν κι εσύ θα πληγωθείς

και θα θες απελπισμένα

δρόμο για να λυτρωθείς,

μην φοβηθείς...

Μανόλης Λιδάκης

Everything in this world is for you/
So unless you wish to disappear/
Give me nothing but your heart cut in two…

I’m sure I can cure your pain, that’s why/
Without a single sign of my love/
You’ll finally confide in me, unconditionally…

Then we’ll love each other till the end/
Having no other trouble worrying us/
Apart from the uncountable ways of kissing and…

Please, don’t remind me of what I am not/
You wish I sang something else but/
This is all I know…

Take care wherever you go/
Never looking back/
In contempt of my hope…

Maybe some day we’ll meet again/
Without any promises or regrets/
So as to be together, in the end…

... ο Γιατρός

Αντέκρουσες τη θλίψη μου
με ανησυχία, όνειρα, αγωνία/
Δεν ήξερα, μα ήθελα
να μάθαινα για σένα/
Γιατρέ, χωρίς την άδειά σας,
ένα φλαμίνγκο χόρεψε για λίγο/
έστω στην καρδιά σας;

Τέχνη

Tέχνη Λειβαδίτης Tάσος

Έζησα τα πάθη σα μια φωτιά, τάδα ύστερα να μαραίνονται

και να σβήνουν,

και μ' όλο που ξέφευγα απόνα κίνδυνο, έκλαψα

γι' αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα. Δόθηκα στα πιο μεγάλα

ιδανικά, μετά τ' απαρνήθηκα,

και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα. Ένοιωσα

ντροπή μπροστά στους καλοντυμένους,

και θανάσιμη ενοχή για όλους τους ταπεινωμένους και τους

φτωχούς,

είδα τη νεότητα να φεύγει, να σαπίζουν τα δόντια,

θέλησα να σκοτωθώ, από δειλία ή ματαιοδοξία,

συχώρεσα εκείνους που με σύντριψαν, έγλυψα εκεί που

έφτυσα,έζησα την απάνθρωπη στιγμή, όταν ανακαλύπτεις, πλέον

αργά, ότι είσαι ένας άλλος

από κείνον που ονειρευόσουνα, ντρόπιασα τ' όνομά μου

για να μη μείνει ούτε κηλίδα εγωισμού απάνω μου ―

κι ήταν ο πιο φριχτός εγωισμός. Tις νύχτες έκλαψα,

συνθηκολόγησα τις μέρες, αδιάκοπη πάλη μ' αυτόν τον

δαίμονα μέσα μου

που τα ήθελε όλα, τούδωσα τις πιο γενναίες μου πράξεις,

τα πιο καθάρια μου όνειρα

και πείναγε, τούδωσα αμαρτίες βαρειές, τον πότισα αλκοόλ,

χρέη, εξευτελισμούς,και πείναγε. Bούλιαξα σε μικροζητήματα

φιλονίκησα για μιας σπιθαμής θέση, κατηγόρησα,

έκανα το χρέος μου από υπολογισμό, και την άλλη στιγμή,

χωρίς κανείς να μου το ζητήσει

έκοψα μικρά-μικρά κομάτια τον εαυτό μου και τον μοίρασα

στα σκυλιά.

Tώρα, κάθομαι μες στη νύχτα και σκέφτομαι, πως ίσως πια

μπορώ να γράψω

ένα στίχο, αληθινό.

(από την Ποίηση. Tόμος Πρώτος 1950-1966, Kέδρος 1985)

Διέξοδο

Διέξοδο Τίτος Πατρίκιος

Ήθελε να κερδίσει την ελευθερία της-

έτσι έλεγε τουλάχιστον,

γεμάτη περιφρόνηση γι' αυτό που ήταν ο κόσμος της

γεμάτη φόβο για ό,τι δεν ήταν κόσμος της.

Ένα διάστημα σχετίστηκε με καλλιτέχνες

κι αριστερούς διανοούμενους.

Έγκαιρα δέχτηκε πως η ελευθερία

εξαρτιόταν από οικονομικούς παράγοντες

(η ομορφιά της μόλις που άρχιζε να φθείρεται).

Παντρεύτηκε στην πρώτη σίγουρη ευκαιρία

και κάθε βράδυ, στο παγωμένο της κρεβάτι

βρίσκει πως η ζωή είναι παράλογη, εχθρική και σύντομη.

(από το Mαθητεία ξανά, Διάττων 1991)

Μονόγραμμα III

Μονόγραμμα III Ελύτης Oδυσσέας

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Eπειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Nα μπαίνω σαν Πανσέληνος
Aπό παντού, για το μικρό το πόδι σου μέσ' στ' αχανή
σεντόνια
Nα μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Aποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Mέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας
στοές
Yπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Aκουστά σ' έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τί" και το "έ"
Tριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό
πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Tο βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Tα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά
που μεγαλώνει
Tο γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Eπειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το
εξαργυρώνει:

Tόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Tόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Tριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Kαμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Tόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Mέσ' στους τέσσερεις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Nα φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Nα μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Eπειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Eίναι νωρίς ακόμη μέσ' στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Nα μιλώ για σένα και για μένα.


(από Tο μονόγραμμα, Ίκαρος 1972)