Διακοπές 2007 Vol.1

Δεύτερη φορά στη Λευκάδα, ίσως μου άρεσε περισσότερο από πέρσι. Άλλη παρέα, άλλο χωριό, άλλες παραλίες… Καινούριες γνωριμίες, πολύ γέλιο, ατάκες τρομερές (!!!) και απρόοπτα φυσικά.

Μοτίβο των ημερών αυτών η παλαβή της παρέας, που συνάμα είναι και η πιο λογική, να μας έχει λωλάνει με τον Κώστα Μπρικόλια [είδη για δώρα, είδη για τα πάντα!] => έναν ήχο για κινητά που έχω βάλει στο podcast για να δείτε τι εννοώ ΤΡΕΛΑ… Κάθε μέρα συχνά πυκνά η Ε. μας ‘τραγουδούσε’: «Σαμπό, σκαμπό, ποτήρια, φυσαλίδες, ελληνικόπτερα…! Ποντίκια, χελώωωνες, φοράαααδες μα και γάτες! Ουίσκι, ηρωίνη, κοκαΐνη… και για τους μικρούς μας φίλους: πλαστικά σκατά! μαλλιαρά ανδρείκελα, κουδουνίστρες, ποτήρια –ΟΧΙ το είπα…! Δέντρα, λουλούδια, παγκάκια, διαστημόοοοπλοια! Πατέ με μπακαλιάρο, πατέ με σκορδαλιά, πατέεε, πατέεεεεεε, ΠΑΤΕΕΕ! Ανταλλακτικά αυτοκινήτων, ανταλλακτικά πλοίων, ανταλλακτικά anyway!! Εξοπλισμός κουζίνας, εξοπλισμός μπάνιου, εξοπλισμόςςςς στρατού!...» και άλλα πολλά που –δυστυχώς- θυμόταν η Ε. και μας τα κατέβαζε σε άκυρες στιγμές!! Στο τέλος φυσικά μας το κόλλησε κι εμάς…
*Είμαστε στο ΚΤΕΛ, στο πιο άκυρο μποτιλιάρισμα του κόσμου -100 μέτρα πριν το κέντρο του νησιού, κολλάει το σύστημα και ακινητοποιούμαστε για αιώνες μετά από 5,5 ώρες ομαλής πορείας… Γκκρρρρρ!!! Βλαχοπούλου, Βουγιουκλάκη, Γερμανό, και στο τέλος τη δική μας παραλλαγή «Βγαίνει η ψαρούλα, βγαίνει η ψαρούλα του βαρκά! Από το περιγιάλι, ψαρούλα, ψαρούλα...» από το ράδιο του οδηγού (είχαμε και θέσεις 3- 4 πρώτο τραπέζι πίστα).
*Πρώτο βράδυ- νυχτερινή έξοδος: χαστουκάκια, μπουγελώματα και λοιπές ρομπιές από τις φίλες μου για να με ξυπνήσουν αφού με είχε πάρει ο ύπνος στο κλαμπ! Η μουσική χάλια, και για κακή μου τύχη ήταν έτσι και τις υπόλοιπες μέρες, με λαμπρή εξαίρεση το ‘Πόσο ακόμα’ που έβαλα στο podcast :) Ο κόσμος του νησιού ελεεινά τρέντυ, οι γκόμενες ξεκωλάκια του κερατά, οι λιγδοκάγκουρες κυκλοφορούσαν αβέρτα ενδιάμεσα στους –σαν εξωγήινους- αλλοδαπούς τουρίστες… Ψιλοσιχάθηκα τη ζωή μου στο κλαμπ. Η φίλη μου όμως είχε γνωστούς που σύχναζαν εκεί (ευτυχώς πιο νορμάλ) και πήγαμε άλλες 3-4 φορές…!@#$%^&*
*Στη κρουαζιέρα γύρω από τα Πριγκιποννήσια ο ξεναγός μας είχε την πιο αστεία φωνή που έχω ακούσει ποτέ!! Εντωμεταξύ είχε το όνομα του πρώην μου και το μάθαμε αφού ο καπετάνιος τον φώναζε επί ένα τέταρτο να μαζέψει την άγκυρα για να ξεκινήσουμε. Στο τέλος τον κράζει όλο το καραβάκι (πολύ το ‘φχαριστήθηκα!) και φύγαμε… «Ο Ωνάσης που λέτε είχε ξεκινήσει από το μηδέν. Πήγε για μπίζνα στην Αργεντίνα και γύρισε με πολλά φράγκα… Ας κάνουμε μια ξενάγηση όμως. Από δω βλέπουμε τη φάρμα του Ωνάση, το ορνιθοτροφείο, το χοιροστάσιο, το στάβλο… Εδώ βλέπουμε το σπίτι του Ωνάση, από κει τη ροζ βίλα της Χριστίνας, από δω τη ταβέρνα του Ωνάση, από κει τη ταβέρνα της Χριστίνας, από δω η παραλία όπου οι περίεργοι από σας ψάξατε από πριν να βρείτε τις γυμνές φωτογραφίες του Αριστοτέλη με τη Μαρία… Αυτό το μικρό νησάκι είναι του Λιβανού, που τα έχει με τη πρασινομάτα τη Στάη! Εδώ είναι ένα νησάκι που στοιχειώνει η αυτοκτονία ενός κοριτσιού 17 χρονώ που πήδηξε από το βράχο εξαιτίας μιας ερωτικής απαγαήτευσης…! Και τέλος, ταξιδεύουμε τόση ώρα μαζί και δε σας έχω πει για τη σημαντική προσωπικότητα που είναι εδώ στο πλοίο. Όσοι βλέπετε Πάνια θα ξέρετε τον κο. Τάδε που πήγε και τραγούδησε και έφυγε με 1000 ευρά! Τώρα θα ξαναπάει αλλά διπλός, για να διεκδικήσει με το ταίρι του τα 2000 ευρά! Ένα χειροκρότημα για τον κο. Τάδε!!!» *Το τελευταίο βράδυ 5 το πρωί έξω από το κλαμπ περιμένουμε τον προσωπικό μας σοφέρ και να’ σου ένας τυπάς με ‘γεια σου’ εμφάνιση (ατημέλητο μπούκλα μαλλί, άπλυτο με αράχνες, πρόχειρα ρούχα κι ένα λίκνισμα όλο χάρη) και μας ρωτάει πού να βγάλει τους φίλους του, πρώτη τους μέρα στο νησί… Τα τσιφτετέλια του κλαμπ ακούγονταν μέχρι έξω και ο τύπος ήταν φανερά απογοητευμένος από τη νυχτερινή ζωή της Λευκάδας… Πιάσαμε τη κουβέντα και μας είπε ότι είναι dj στο Βερολίνο και παίζει electro μουσική. Η φίλη μου που είναι απίστευτο σολφέζ μούτρο τον ρωτάει ΤΙ electro παίζει κι εκείνος είπε ‘porno’… Μείναμε λίγο άφωνες και μετά μιλήσανε με τη φίλη μου για τα δικά τους, περί μουσικής… Μας αποκάλυψε ότι έχει και δική του εκπομπή στο ίντερνετ όπου παίζει τέτοια μουσική 5-9 το πρωί…
*Μορφές που συνάντησε τα μάτι μου στο κλαμπ: 20something αεράτος γκόμενος με καπέλο τύπου αστυνόμου Σαΐνη/Σαράντη, πουκαμισιά λινή ανοιχτή μέχρι πάνω απ’ τον αφαλό ν’ ανεμίζει, ασημένια αλυσιδίτσα και βηματισμό-λίκνισμα για πασαρέλα. Ή μάλλον, επειδή έτυχε να τον δω και να μπαίνει στο μαγαζί, η θεαματική του είσοδος συνοδεύτηκε από μια ουάου χορευτική φιγούρα σίγουρα εμπνευσμένη από το Grease… Σύντομα είχα την ατυχία να δω για κλάσμα του δευτερολέπτου τη σκηνή όπου το παλικάρι (…) είχε βάλει το χέρι του μέσα από το παντελόνι ΜΕΣΑ από το λευκό του σώβρακο, σα να αυτοχουφτωνόταν. Τι έκανε μετά με το χέρι στον κώλο δε ξέρω, κοίταξα αλλού γιατί δεν άντεξα και πολύ. Επίσης, 20something τύπισσα περί των 200 κιλών με ασφυκτικά –για κείνη και για μένα- κολλητό σι-θρού μπλουζάκι που άφηνε ακάλυπτο τον αφαλό και τη γύρω περιοχή, κοντή φούστα-ζώνη, βάψιμο για καρναβάλι Πάτρας και πάνω, μη πω και Βραζιλίας, και το καλύτερο από όλα το ύφος της. Ναι αυτό το βλέμμα δε θα το ξεχάσω ποτέ. Ήρθε και της ανήκε το μαγαζί με τη μία. Όλοι και όλα. Οι τοίχοι, τα τραπέζια, τα σκαμπό, τα ποτά, το μπαρ, ο μπάρμαν (κουκλί ομολογουμένως!) οι θαμώνες… Η Βασίλισσα της Νύχτας αυτοπροσώπως.

*Ένα βράδυ πήγαμε σε ένα κοντινό χωριό για φαγητό και γυρίσαμε νωρίτερα από ότι συνήθως και πήρε μια τσικουδιά η Κρητικιά, ένα κρασί η Λευκαδίτισσα κι ένα...γάλα εγώ, κάτσαμε στην αυλή τυλιγμένες με μια κουβέρτα και μιλούσαμε μέχρι το πρωί. Όπως θα 'λεγε ένας φίλος μου "Αυτά είναι." *Μορφή που συνάντησα εκτός κλαμπ, κοινώς, φυσιολογικός άνθρωπος: σε ένα καφετεριομπάρ σε μια παραλία που τιμήσαμε με τη παρουσία μας πήγαμε να πάρουμε δυο καφέδες στο χέρι και όσο περιμέναμε το παιδί να τους ετοιμάσει προσέξαμε ότι ήταν διαφορετικός από τους υπόλοιπους ντόπιους του νησιού. Τραγόμουσο, κεφάλι γουλί, μακό μπλούζα και σορτς. Μίλησε λίγα ιταλικά με ένα τουρίστα και μας ήρθε κεφάτος. Η Ε. τον ρώτησε «Συγγνώμη κιόλας, αλλά επειδή σε βλέπω νορμάλ άνθρωπο, πες μου κάτι. Τι έχει το νερό σας και είναι όλοι έτσι εδώ; Έχουμε να δούμε άνθρωπο σαν εσένα από την Αθήνα!» «Αα, λέει αυτός, αναφέρεσαι στο φαινόμενο…τρέντυ!» «ΝΑΙ!!» λέμε εμείς! «Τι να σου πω… Κάτι το νερό, κάτι ο αέρας, δε ξέρω πώς να το εξηγήσω. Αν θες πάντως να δεις ανθρώπους, να πας στο cookie και στο coconut στο πάνω όροφο καμιά φορά βρίσκεις ΜΟΥΣΙΚΗ και ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Αν προτιμήσεις τα άλλα μαγαζιά με τα φώτα και τα τζέρτζελα, είσαι άξια της μοίρας σου.» Το ίδιο κιόλας βράδυ πήγαμε και στα 2 αυτά μέρη και όντως ήρθαμε λίγο στα ίσα μας. Ακούσαμε τζαζ, λάτιν, ροκ, ήπιαμε τη μπύρα μας ωραία και καλά, μιλήσαμε με δυο παιδιά που γνωρίσαμε εκεί και όλα όμορφα. Στα άλλα βλακομπάρ-κλαμπ πάθαινα συχνά αυτό που οι φίλες μου λένε «σύνδεση με Κάιρο» αλλά στην πραγματικότητα παρατηρώ τον κόσμο γύρω… Τους κλασικούς κάγκουρες με το ουίσκι και το τσιγάρο που κοιτάνε λιγουρεμένα όλα τα θηλυκά της πιάτσας και τις χαζογκόμενες να κουνιούνται στο σκαμπό τους (και καλά, χορεύουν επιτόπου) λες και τους έχει μπει… τεσπα. Οι μεν κάγκουρες σκέφτονται «Τώρα εσύ με θες, το βλέπω, το νιώθω, μου κουνιέσαι στη θέση σου και θες να σου ορμήξω παλιο@#!$%&^*@, Τώρα τώρα θα δεις, θα έρθω και θα σε πάω στις τουαλέτες κι εκεί...» και φυσικά δε κάνουν τίποτα, κάθονται με τους μπάκουρες κολλητούς τους και τα μπεκροπίνουν μέχρι να τους διώξουν από το μαγαζί. Οι δε γκόμενες τρελαίνονται από ηδονή στη φαντασίωση ότι όλοι οι άντρες στο χώρο κόβουν φλέβα για τη πάρτη τους ενώ διατηρούν το κρυφό καημό να τους ζητήσει κάποιος το τηλέφωνό τους, για να του αρνηθούν αμέσως μετά προφασιζόμενες ότι δε δίνουν έτσι αβέρτα το νούμερό τους σε αγνώστους, κι αυτό μόνο και μόνο για να ζηλέψει ο άλλος γκόμενος δίπλα με τον οποίο τελικά φασώνονται στη τουαλέτα. Ουφ! Ανάσα. Αυτά παρατηρώ και σε συνδυασμό με τη μπλοκαρισμένη επικοινωνία λόγω ντεσιμπέλ, την απαίσια μουσική, τα καψίματα στα μπράτσα από την αδέξια καπνίστρια φίλη μου (μια φορά της πήρα το τσιγάρο από το χέρι και το έσβησα επιτόπου) και τις άθλιες μορφές που κυκλοφορούν σε απόσταση αναπνοής και τρίβονται πάνω μου γιατί δε χωράνε να περάσουν… ε όχι, δεν είμαι party animal.
*Καθόμαστε στο κλαμπ έξω σε τραπεζάκι δίπλα στη πισίνα, να ηρεμήσει το κεφάλι μας και έρχεται ένας που ήτανε λίγο λιάρδα από τη παρέα μιας που μας κατσικώθηκε, κάθεται πάνω της και μας ρωτάει μία μία όνομα και από πού είμαστε. Όταν φτάνει στην Ε. που έχει και ιδιαίτερο όνομα της λέει «Εσύ με δουλεύεις τώρα. –Όχι δε σε δουλεύω. Έτσι με λένε. –Καλά. Και από πού είσαι; -Από τον Άρη. –Αλήθεια; -Ναι. –Και πώς είναι εκεί; -Αα γαμάτα! Πώς είναι εδώ; Καμία σχέση. –Δηλαδή; -Κάφροι. –Α εσύ με ειρωνεύεσαι. Δεν έχεις τρόπους. Πάω να κατουρήσω.» και σηκώθηκε κι έφυγε… Αυτόν, το «Γήινο» όπως τον λέγαμε μετά, τον πετύχαμε στο ροκ μπαρ –το ωραίο- και μάθαμε ότι σπουδάζει Ιατρική. Ήταν λιγότερο ντίρλα τότε.
*Λέξεις και φράσεις που έμαθα: από τη κρητικιά φίλη μου το ‘ώφου Γιώργη’ με ιδιαίτερη έμφαση στο ‘ω’. Μια τοπική λέξη ‘αμπονόρα’ ή ‘μπονόρα’ που θα πει ‘από νωρίς’ και ‘ξεκωλωτός’ δηλαδή γρήγορος, σούμπιτος. *Ένα ανέκδοτο-αληθινό περιστατικό: παίρνουν τηλέφωνο ένα παππού από τη Κρήτη να του κάνουν φάρσα: (σημείωση: το δήμαρχο του χωριού τον λένε Καφενεδάκη) «-Έλα παππού! –Ναι ποιος είναι; -Παππού άκου με καλά. Μάζεψε τα πράγματά σου, τη κυρα-Μαρία, τα σκυλιά και φύγετε αμέσως από το χωριό! Έρχεται τσουνάμι!! –Ίντ’ έρχεται μωρέ; -Τσουνάμι παππού! –Ίντ’ είν’ τούτο πάλι; -Σεισμός είναι παππού, με επίκεντρο το σπίτι σου! Πες και στο Καφενεδάτση να κλείσει τον καφενέ και να φύγετε όλοι από το χωριό!!!!»