Διακοπές 2007 Vol.2

Για ξεκούραση και αναψυχή πήγα στο μικρό και ήσυχο Αγκίστρι, γι’ αυτό και πήρα μαζί τη κολλητή μου. Με την Ε. γνωριζόμαστε από πιτσιρίκια κι έτσι δεν υπήρχε η ανάγκη να μιλάμε κάθε ώρα και στιγμή για να ανακαλύψουμε η μία την άλλη, όπως συνέβη με τις πιο «φρέσκιες» φίλες μου στη Λευκάδα. Αυτό σημαίνει ότι αφιέρωσα πολύ χρόνο στο διάβασμα ενός βιβλίου που όλο έλεγα να ξεκινήσω και όλο το αμελούσα… και φυσικά στον ύπνο! Επίσης στη σιωπηλή απόλαυση νησιώτικων γεύσεων και στην παρατήρηση των ντόπιων και τουριστικών… αξιοθέατων!
Το μοτίβο αυτών των διακοπών ήταν η κατ’ επανάληψη εφαρμογή του νόμου της βαρύτητας! Μέσα σε 5 μέρες είδα πολλά πράγματα να διαγράφουν μια χαρούμενη πορεία από το χέρι μου, το τραπέζι, το κρεβάτι κλπ. στον αέεεερα και μετά με χάρη να προσγειώνονται στα πλακάκια. Μερικά ήταν:

1. το χειριστήρι για το «αρκουδίσιο» και κάπως έτσι διαλύθηκε (με την παράδοση του κλειδιού στη ξενοδόχο, χαιρετήσαμε κι όπου φύγει-φύγει!)
2. ένα μπουκαλάκι με νερό και περίεργα λευκά λουλούδια που είχαμε δει στην παραλία, δυο βήματα απ’ τη θάλασσα.
3. σετ με σκιές ματιών που διασκόρπισαν τη σκόνη τους δίπλα στο κρεβάτι μου και χρωμάτισαν το πάτωμα μωβ, ασημί και μπλε… Ευτυχώς αυτό συνέβη όταν η Ε. είχε νεύρα και τη φώναξα από το μπάνιο με την ατάκα που πάντα πιάνει: «Έλα να δεις κάτι!» και μόλις βγήκε κι είδε τις τρικολόρε πατούσες μου διπλώθηκε στο γέλιο!
Δυστυχώς δεν αρκέστηκα στη ρίψη –έστω και κατά λάθος!- αντικειμένων αλλά έπεσα ουκ ολίγες φορές και η ίδια… Για ν’ αποφύγουμε την πολυκοσμία στη παραλία αποσυρθήκαμε σε μια γωνίτσα όπου μόνο δυο φευγάτοι ελεύθεροι κατασκηνωτές και ένας ψαράς με καλάμι είχαν βρει την ησυχία τους…Οι αχινοί ήταν η ευχάριστη έκπληξη της ανακάλυψής μας και στην προσπάθειά μας να μπούμε στα βαθιά χωρίς να τους πατήσουμε πέφταμε συνέχεια! Έτσι μου θύμισα τις γιαγιάδες που φοράνε ειδικά πλαστικά παπούτσια με τρύπες για να μη γλιστράνε… Δεν ήταν όμως μόνο αυτή η ομοιότητά μου με τη τρίτη ηλικία! Τη τελευταία μέρα, με τη βαλίτσα στο ένα χέρι και το κλειδί στο άλλο, κατεβαίνω τη σκάλα (είχαμε και δωμάτιο σε όροφο, με θέα τη πισίνα, τρομάρα μας) αλλά… όχι ακριβώς! Το αποτέλεσμα των αεροακροβατικών μου –και της βαλίτσας- λόγω σαμποτάζ από τη καθαρίστρια που μόλις είχε σφουγγαρίσει, είναι ότι ακόμα και τώρα με πόνο κάθομαι στη καρέκλα του γραφείου μου…

Τι άλλο, τι άλλο… Α! Ένα κοσμοϊστορικό γεγονός συνέβη τη Δευτέρα 20-8: τραγούδησα δημοσίως. Ω ναι. Πήγαμε με την Ε. σε ένα μπαράκι και δε προλάβαμε να κάτσουμε, μας φέρνει η σερβιτόρα ένα κατάλογο όχι ποτών, αλλά τραγουδιών! Κι ένα χαρτάκι να γράψουμε λέει το όνομά μας και το τραγούδι που θέλουμε να πούμε. Πετύχαμε βραδιά καραόκε προφανώς… Μετά από μια σαγκρία ήμουν σε άψογη ψυχολογική κατάσταση να το κάνω κι αυτό..! Είπαμε το «Σ’ακολουθώ» κι εγώ είχα στο μυαλό μου δύο άντρες την ώρα που ερμήνευα (χμμ, τρόπος του λέγειν): τον Παπακωνσταντίνου κι ένα φλερτ… Πρώτο τραπέζι πίστα καθόταν μια παρέα μεθυσμένων μαντράχαλων και στο στίχο «…στο μαγικό σου το βυθό» έκαναν αναπαράσταση εκεί μπροστά μας στιγμές ξέφρενης κολύμβησης και κάτι που έμοιαζε με πνιγμό! Δε θύμωσα πολύ όμως που μας χάλασαν το τραγούδι γιατί στο τέλος έριξαν το πιο δυνατό χειροκρότημα με πολλά ΜΠΡΑΒΟΟΟΟ!!! Χαχα, ρεζίλι γίναμε πάλι αλλά τουλάχιστον είχε πλάκα :Ρ
Πήγαμε και στο μοναδικό club του νησιού τη βραδιά που θα είχε καλλιστεία αντρών! Φύγαμε όμως πριν ξεκινήσει το show… Την επομένη μάθαμε ότι διασκέδασε τα γυναικεία πλήθη χορευτής oriental και γενικά χάσαμε όλο το τζέρτζελο αλλά δε βαριέσαι. Αράξαμε δίπλα στη πισίνα του ξενοδοχείου με δυο space και χαζεύαμε τον ουρανό, παίζαμε UNO όπως όταν ήμασταν μικρές, λέγαμε αστεία και αναρωτιόμασταν αν αυτό εκεί πίσω από τη κίτρινη ξαπλώστρα είναι ποντίκι ή ξεχασμένο μπρατσάκι…
Όταν η αγαπητή Ε. φιλοτιμηθεί να μου στείλει με το @#$%^&*msn τις φωτογραφίες θα σας δείξω… ένα μονόφθαλμο γατί που τάισα κοκκινιστό αφού στράγγιξα τη σάλτσα, μια ακρίδα σε καλλιτεχνική πόζα (Στοχαστή για σένα), μια μύγα που δαγκώνει, μια υπέροχη παρατημένη βάρκα και ίσως λίγο μαλλί, λίγο φρύδι, λίγο αστράγαλο από μένα και την Ε.!