Ο zero2one με κάλεσε να πω τι μου έχουν αφήσει οι Ολυμπιακοί της Αθήνας … 3 χρόνια μετά.
Δε θα πω τι μου έχουν αφήσει σαν μάθημα, αλλά τι θυμάμαι πολύ έντονα από εκείνο το καλοκαίρι.
* Θυμάμαι όταν πέρασε η Ολυμπιακή φλόγα από τη περιοχή μου πήγα να τη δω και φωτογράφισα με το κινητό μου ένα σκυλάκι που η ιδιοκτήτριά του είχε ντύσει ασορτί με το δρομέα και κράταγε στο στόμα του μια μίνι ελληνική σημαία!
* Ευχαριστήθηκα το χειροκρότημα όταν μπήκαν στο στάδιο οι Ιρακινοί αθλητές.
* Δεν είμαι σίγουρη αν τα αδέσποτα σκυλάκια όντως πήγαν σε κάποια στέγη για να βρουν αργότερα ένα σπίτι –ή έστω να επιστρέψουν στους δρόμους- ή αν τα σκότωσαν.
* Σιχάθηκα τον ΕΛΛΗΝΑ για ακόμα μία φορά με αφορμή ένα περιστατικό: μπαίνω σε ταξί με το φίλο μου –ξανθός αυτός ξανθή κι εγώ- και το μόνο που του είπαμε ήταν η περιοχή μας. Δε μιλάμε για αρκετή ώρα και όταν κάτι είπα εγώ πετάγεται ο ταξιτζής και παραπονιέται «Ωχ! Έλληνες είστε παιδιά; Γαμώτο, σας πέρασα για Άγγλους, θα σας τα’ παιρνα χοντρά…».
* Περισσότερο λυπήθηκα που δε πήγα στους Παραολυμπιακούς.
* Δε μ’ άρεσαν οι μασκότ. Ωραία σαν ιδέα αλλά αυτό που είδα δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο.
* Τρελάθηκα από τη τελετή έναρξης, άντε και λήξης, αλλά όταν ξεκίνησε με εκείνη τη χολιγουντιανή υπερπαραγωγή πίστευα ότι θα το θυμάμαι μια ζωή σαν τότε. Τρία χρόνια ήταν αρκετά…
* Ναι, μετανιώνω που δε πήγα σε ούτε ένα άθλημα, αλλά όχι πολύ. Δε θα δικαιολογηθώ, παρόλο που εκείνο το καλοκαίρι ήμουν ιδιαίτερα busy. Ακόμα κι αν δε θα μ’ άρεσε ο αγώνας που θα έβλεπα, πιστεύω έπρεπε να είχα πάει έστω σε έναν.
* Είχα ξενερώσει με τους εθελοντές που βαριόντουσαν τη ζωή τους, έως μισούσαν αυτό που έκαναν - δε ξέρω πού βρήκε η τηλεόραση τόσους ενθουσιασμένους νέους, όσοι γνώρισα εγώ πάντως έλεγαν ένα ξεψυχισμένο, ψεύτικο ‘Ναι ωραία εμπειρία’ και πάντα συμπλήρωναν ‘Δε θα το ξανάκανα με καμία δύναμη’ …
* Ο Ολυμπιακός Ύμνος, ειδικά ο στίχος με το ‘πνεύμα του ωραίου του μεγάλου και του αληθινού’ δε μου φέρνει στο μυαλό το 2004 αλλά αυτό που φαντάζομαι από το 1896. Το 2004 είδα πάρα πολλούς Έλληνες να ξεσκίζονται στην προσπάθεια –και μαζί να ξεσκίζουν και την εικόνα της χώρας μας- να κλέψουν, να κοροϊδέψουν, να κερδίσουν. Κι από πάνω φυσικά, να ζητήσουν και τα ρέστα, σε τυχόν αμφισβήτηση του Αρχαίου Πνεύματος του Αθάνατου…
* Μακάρι να τα θυμόμουν διαφορετικά, μακάρι να τα είχα ζήσει διαφορετικά. Παντού το ίδιο σκηνικό, μια βιτρίνα σε αμέτρητες παραλλαγές.
Δε θα πω τι μου έχουν αφήσει σαν μάθημα, αλλά τι θυμάμαι πολύ έντονα από εκείνο το καλοκαίρι.
* Θυμάμαι όταν πέρασε η Ολυμπιακή φλόγα από τη περιοχή μου πήγα να τη δω και φωτογράφισα με το κινητό μου ένα σκυλάκι που η ιδιοκτήτριά του είχε ντύσει ασορτί με το δρομέα και κράταγε στο στόμα του μια μίνι ελληνική σημαία!
* Ευχαριστήθηκα το χειροκρότημα όταν μπήκαν στο στάδιο οι Ιρακινοί αθλητές.
* Δεν είμαι σίγουρη αν τα αδέσποτα σκυλάκια όντως πήγαν σε κάποια στέγη για να βρουν αργότερα ένα σπίτι –ή έστω να επιστρέψουν στους δρόμους- ή αν τα σκότωσαν.
* Σιχάθηκα τον ΕΛΛΗΝΑ για ακόμα μία φορά με αφορμή ένα περιστατικό: μπαίνω σε ταξί με το φίλο μου –ξανθός αυτός ξανθή κι εγώ- και το μόνο που του είπαμε ήταν η περιοχή μας. Δε μιλάμε για αρκετή ώρα και όταν κάτι είπα εγώ πετάγεται ο ταξιτζής και παραπονιέται «Ωχ! Έλληνες είστε παιδιά; Γαμώτο, σας πέρασα για Άγγλους, θα σας τα’ παιρνα χοντρά…».
* Περισσότερο λυπήθηκα που δε πήγα στους Παραολυμπιακούς.
* Δε μ’ άρεσαν οι μασκότ. Ωραία σαν ιδέα αλλά αυτό που είδα δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο.
* Τρελάθηκα από τη τελετή έναρξης, άντε και λήξης, αλλά όταν ξεκίνησε με εκείνη τη χολιγουντιανή υπερπαραγωγή πίστευα ότι θα το θυμάμαι μια ζωή σαν τότε. Τρία χρόνια ήταν αρκετά…
* Ναι, μετανιώνω που δε πήγα σε ούτε ένα άθλημα, αλλά όχι πολύ. Δε θα δικαιολογηθώ, παρόλο που εκείνο το καλοκαίρι ήμουν ιδιαίτερα busy. Ακόμα κι αν δε θα μ’ άρεσε ο αγώνας που θα έβλεπα, πιστεύω έπρεπε να είχα πάει έστω σε έναν.
* Είχα ξενερώσει με τους εθελοντές που βαριόντουσαν τη ζωή τους, έως μισούσαν αυτό που έκαναν - δε ξέρω πού βρήκε η τηλεόραση τόσους ενθουσιασμένους νέους, όσοι γνώρισα εγώ πάντως έλεγαν ένα ξεψυχισμένο, ψεύτικο ‘Ναι ωραία εμπειρία’ και πάντα συμπλήρωναν ‘Δε θα το ξανάκανα με καμία δύναμη’ …
* Ο Ολυμπιακός Ύμνος, ειδικά ο στίχος με το ‘πνεύμα του ωραίου του μεγάλου και του αληθινού’ δε μου φέρνει στο μυαλό το 2004 αλλά αυτό που φαντάζομαι από το 1896. Το 2004 είδα πάρα πολλούς Έλληνες να ξεσκίζονται στην προσπάθεια –και μαζί να ξεσκίζουν και την εικόνα της χώρας μας- να κλέψουν, να κοροϊδέψουν, να κερδίσουν. Κι από πάνω φυσικά, να ζητήσουν και τα ρέστα, σε τυχόν αμφισβήτηση του Αρχαίου Πνεύματος του Αθάνατου…
* Μακάρι να τα θυμόμουν διαφορετικά, μακάρι να τα είχα ζήσει διαφορετικά. Παντού το ίδιο σκηνικό, μια βιτρίνα σε αμέτρητες παραλλαγές.
***Δίνω τη σκυτάλη στο Στοχαστή, όπως πάντα, στο φτυαράτσι και στον byrona να πουν ό,τι θέλουν για τους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004.
4 comments:
Ευχαριστώ nacupenda για την σκυτάλη,έχω να γράψω αρκετά μιας και παρακολούθησα αρκετά αθλήματα και στους Ολυμπιακούς και στους Παραολυμπιακούς αγώνες!
Πολύ ωραίο ποστ. Λέω να γράψω κι εγώ κάτι σχετικό... ή μήπως να το αφήσω για του χρόνου που θα είναι πιο επίκαιρο?
εγώ πάντως naku μου έχω μια εντελώς διαφορετική άποψη και αίσθηση για τους ολυμπιακούς. τους έζησα πολύ διαφορετικά μάλλον. Μπορώ να πω πάντως πως ακόμη και τώρα όταν τους περιγράφω ή σκέφτομαι κάποια πράγματα ανατριχιάζω.
Μου άρεσε πολύ το κείμενό σου και σιχάθηκα τον ταξιτζή.
Του χρόνου θα νιώσουμε άσχημα πιστεύω... Αγχώνομαι και μόνο στην ιδέα της σύγκρισης! Οι Άγγλοι, όμως, έχω την ελπίδα ότι θα μας κάνουν να γελάσουμε λίγο... [όχι?]
Post a Comment