Ταξίδι με τον παιδικό μου φίλο Ν. στην Κίνα… Βγαίνοντας απ’ το αεροδρόμιο (ή σταθμό τρένου; δε μπορώ να ξεχωρίσω) ο Ν. είχε τη μορφή του «ψηλού» εκ των 2 κακών απ’ το «Παρά Πέντε». Βλέποντας το τοπίο μπροστά μας, την επαρχιακή Κίνα με τα κλασικά ταξί-καρότσια και τη φτώχια σε όλο της το μεγαλείο, σκουπίδια στο δρόμο λες και μόλις είχε τελειώσει μια λαϊκή αγορά, το μάτι μου πέφτει σε ένα νεαρό, με τη γνωστή ξανθή κόμη, αλλά με (πρωτοφανή!) κουρελιασμένα ρούχα –κλασικά πράσινα όμως…- ξυπόλητο και με στραβά πόδια, ταλαιπωρημένα, να… πουλάει χαρτομάντιλα. Ήταν εκείνος!! Ο ...!!!!! Κάπως, κάποια στιγμή -δε θυμάμαι λεπτομέρειες- τον πήρα μαζί και τον τάισα, τον πότισα, τον έπλυνα.. Μιλήσαμε(όχι πολύ), ένιωσα όσο πιο άσχημα θα μπορούσα να νιώσω για την κατάστασή του, σαν να πέθαινε μια αγάπη μπροστά στα μάτια μου, κι ας νόμιζα πως είχε τελειώσει από καιρό, αναστήθηκε για να πεθάνει –ξανά- μπροστά μου κ να με βασανίσει! Κάναμε έρωτα, μετά ήρθαν οι Κινεζικές Αρχές και τον πήραν μακριά, τον κλείσανε σε κάτι σαν φυλακή, ίδρυμα… που έμοιαζε με μοναστήρι. Το σκηνικό, λιβάδι από τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» με αυτό το εντυπωσιακό κάστρο, ωραιότατο. Ύστερα γύρισα Ελλάδα, και μια μέρα την ώρα που έκανα ντους χτύπησε το κινητό, μετά είδα την κλήση και το νούμερο είχε ατελείωτα ψηφία - η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν «Κίνα!». Τελικά δεν ήταν αυτός, αλλά ένα άλλο άκυρο νούμερο μιας φίλης. Δε μπορώ να πω, ήταν μια απογοήτευση στην αρχή, και μια ανησυχία για το πού βρίσκεται και πώς είναι, αλλά μετά σκέφτηκα «Αυτό έχει τελειώσει. Πάει πια.» και εδώ ξύπνησα.
10 comments:
Ενδιαφέρον όνειρο.
Τι σημαίνει;
Υποπτεύομαι πως δείχνει αυτό που δε τολμώ να παραδεχτώ (ανάμεσα σε πολλά άλλα) στον ίδιο μου τον εαυτό. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το τιποτένιο άτομο, ο "...", έχει πέσει στα μάτια μου πάρα πολύ -εξ'ου και η εικόνα εξαθλίωσης, ως "αγοράκι με τα σπίρτα", ή μάλλον με τα χαρτομάντιλα. Το ότι τον περιμάζεψα όμως, τον τάισα κ τον φρόντισα, φαντάζομαι σημαίνει ότι ακόμα νοιάζομαι γι'αυτόν. Με λίγα λόγια, πρσπαθώ να ισορροπήσω δύο αντιφατικά συναισθήματα, το μίσος κ την αγάπη, να βρω τι θα κρατήσω απ'τα δύο, γιατί κ τα δύο μαζί δε μ'αφήνουν να προχωρήσω. Αυτά εν ολίγοις, και παρακαλώ να έχω την τιμή για μια απάντηση με ταυτότητα την επόμενη φορά. Φιλιά ;-)
Το μίσος είναι από τα συναισθήματα τα επώδυνα και τα αντιπαραγωγικά.
Νε-ς-πα?
Μαι μπιεν-συρ. Αυτό ισχύει με μένα. Αν και έχω ακούσει ότι το παθιασμένο μίσος μπορεί να δώσει νόημα και σκοπό σε μια άδεια ζωή. Ευτυχώς, η κατάστασή μου δεν είναι τόσο "βαρειά".
Θέλω να πιστεύω πως είναι αλήθεια αυτό που είπε ο MARTIN LUTHER KING JR:
"Το σκοτάδι δε μπορεί να καταπολεμήσει το σκοτάδι. Μόνο το φως μπορεί να το κάνει αυτό. Το μίσος δε μπορεί να καταπολεμήσει το μίσος. Μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει αυτό."
>έχω ακούσει ότι το παθιασμένο
>μίσος μπορεί να δώσει νόημα και
>σκοπό σε μια άδεια ζωή
δεν ξέρω.
Σίγουρα όμως μια παθιασμένη ζωή μπορεί να αφαιρέσει κάθε νόημα και σκοπό από οποιοδήποτε μίσος ;-)
ΥΓ: είσαι σίγουρη ότι το χρειάζεσαι το moderation; δεν είναι ψιλοάχαρο; εξάλλου, έχεις πάντα τη δυνατότητα να σβήνεις κάτι που για οποιονδήποτε σε ενοχλεί. Τι θα 'λεγες να 'κανες wild release στο blog σου;
Να σου πω την αλήθεια, δεν ξέρω αν όντως μισώ... Πάντα πίστευα ότι το μίσος απουσιάζει από τη γκάμα των συναισθημάτων μου. Ότι μπορώ να νιώσω *οτιδήποτε* άλλο, χαρά, λύπη, ζήλεια, απογοήτευση, οργή, αλλά όχι αυτό το καταστροφικό πράγμα.
(Πρέπει να ξανακάνουμε μια άλλα κουβέντα σαν τη Κυριακάτικη μου φαίνεται!)
ΥΓ: Κι εμένα μ'ενοχλούσε το moderation αλλά δεν έβρισκα πώς να το αλλάξω -δικαιολογίες, για άλλη μια φορά. Τώρα το έφτιαξα ;-)
τεστ-1-2-1-2-τεστ-τεστ
τώρα μάλιστα, καλορίζικο το απελευθερωμένο σου blog :-))
Much better, really... ;-)
Post a Comment