Monday, 19 February 2007


Είναι καλύτερο ν' αγαπάς έναν άνθρωπο που δεν αξίζει την αγάπη σου απ' το να μισείς κάποιον που αξίζει το μίσος σου;;



Ή μήπως να επιβάλλεις στον εαυτό σου την αδιαφορία;

16 comments:

γιωργος said...

Αυτό το δίλλημα δεν είναι δίκοπο μαχαίρι αλλά μινωικός πέλεκυς. Πάντως αν με ανάγκαζαν αν διαλέξω ανάμεσα στα δύο γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα χάσω το κεφάλι μου θα διάλεγα το πρώτο.

nakupenda said...

Είναι το πιο ανώδυνο λες;

γιωργος said...

Δε νομίζω πως είναι θέμα οδύνης...
Παραθέτω ένα ποίημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ
"Στον τοίχο μου κρέμεται ένα γιαπωνέζικο γλυπτό. Μάσκα ξύλινη ενός κακού δαίμονα, βαμμένη με χρυσό. Με συμπάθεια κοιτώ Τις φουσκωμένες αρτηρίες που δείχνουν Πόσο κοπιαστικό είναι να είσαι κακός"

nakupenda said...

Και δεν είναι κουραστικό να αγαπάς έναν άνθρωπο σκάρτο, που σε έχει βλάψει;
Ξέρω είναι μεγάλη κουβέντα να λες ότι κάποιος δεν αξίζει, είναι πιο βαριά σαν έννοια αν την πιστεύεις κιόλας, αλλά μου φαίνεται σκέτη αυτοκαταστροφή να επενδύεις τα συναισθήματα και την ψυχή σου σε κάποιον που δε σε αντιμετωπίζει ούτε στο ελάχιστο όπως εσύ.
Χωρίς αυτά να με κάνουν να τεινω προς την άλλη επιλογή... ;-))

hracker said...

ok, μπορεί να ακούγεται κάπως, αλλά πιστεύω ότι ούτε άνθρωπος που δεν αξίζει την αγάπη σου υπάρχει, αλλά ούτε και άνθρωπος που να αξίζει το μίσος σου υπάρχει.

> μου φαίνεται σκέτη
> αυτοκαταστροφή να επενδύεις
> τα συναισθήματα και την ψυχή
> σου σε κάποιον που δε

πολύ πιθανό να είναι αυτοκαταστροφική αυτή η επένδυση :-{

Στο συναισθηματικό χρηματιστήριο υπάρχουν μόνον χαμένοι, αφού τα συναισθήματα δεν είναι προς επένδυση αλλά προς βίωση!

hracker said...

αλήθεια όμως, όταν "επενδύεις" την ψυχή σου, τι pay-back περιμένεις;

Caesar said...

Εχω την εντύπωση ότι & η αγάπη & το μίσος αφορούν τον ίδιο αποδέκτη, το ίδιο πρόσωπο !
Σαν ένα νόμισμα με τις δύο όψεις...

Anonymous said...

Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που αξίζουν ή δεν αξίζουν είτε την αγάπη είτε το μίσος!
Το θέμα είναι να καταλαβαίνουμε ποιοι αξίζουν την αδιαφορία μας!!

nakupenda said...

@hracker: ίσως είναι λίγο άστοχη η λέξη "επενδύω" εδώ, γι'αυτό την επαναδιατυπώνω τη φράση "μου φαίνεται σκέτη αυτοκαταστροφή να βιώνεις τα συναισθήματα σου εμπνεόμενα από κάποιον ...".
Δεν είμαι ακόμα σίγουρη για αυτό που υποννοείς, αν και κάτι υποπτεύομαι, αλλά δεν πιστεύω πως περιμένω pay-back στην αγάπη ούτε στο μίσος. Η όλη διαδικασία είναι εσωτερική, αφορά μόνο αυτόν που νιώθει, στο χέρι του είναι αν θα πελαγώσει κ θα αυτοκαταστραφεί, ή αν θα προχωρήσει, άσχετα από την όποια ανταποκριση που θα δεχτεί.

@ceasar: Ακριβώς! Δίκοπο μαχαίρι, μινωικός πέλεκυς, νόμισμα με δύο όψεις.. You name it.

@arxitempela: Εσύ θα έκανες καλή κουβέντα με τον hracker, I think... ;-)

nakupenda said...

Με όλα αυτά έχω χάσει λίγο τη μπάλα και τελικά δεν ξέρω αν υπάρχουν ή όχι άνθρωποι που αξίζουν ή δεν αξίζουν κάποια συγκεκριμένα συναισθήματα. Μάλλον ο hracker είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος (το πιστεύω) και αρκετά ιδεολόγος. :-))
Εγώ ξέρω πάντως τι νιώθω μερικές φορές. Έχω λατρέψει το διάβολο κι έχω φτάσει στα πρόθυρα φόνου για χάρη του... Ακόμα όμως δεν έχω καταλήξει ποιο από τα δύο ήταν χειρότερο σαν εμπειρία, γιατί καλό δεν ήταν σίγουρα..

George said...

Η κοινή συνισταμένη αυτών που λές είναι η αγάπη. Ότι κάνεις αν το κάνεις με αγάπη είναι όμορφο και αρεστό. Ακόμα και το να μην μισείς κάποιον που θα άξιζε το μίσος, μόνο αγάπη δείχνει.

Στοχαστης said...

Η λέξη κλειδί ειναι "αξίζει". Αν κάποιος δεν αξιζει την αγάπη μας τότε είναι άδικο να συνεχίζουμε να του/της τη δίνουμε. Αν κάποιος αξίζει το μίσος μας, όσο βαριά λέξη κι έννοια αν είναι, καλό είναι να του δείχνουμε έστω κάτι ανάλογο. Η αδιαφορία ειναι απλά ανοχή σε μια συνεχιζόμενη κατάσταση και συνενοχή και όσα δεινά ακολουθήσουν.
Όμορφο πράγμα η αγάπη αλλά γι'αυτό το λόγο δεν πρεπει να σπαταλιέται. Το μίσος, όσο άσχημο συναίσθημα κι αν ειναι, καμια φορά ειναι απλά η ανάγκη εκτόνωσης άσχημων συναισθημάτων και γι'αυτο το λόγο πρεπει να εξωτερικεύονται.

nakupenda said...

Είναι πολύ εύκολο να λες ότι κάποιος αξίζει το μίσος σου. Δε θες να τον βλέπεις, σου γυρνάνε τ' άντερα στη σκέψη του, με λίγα λόγια... τον απεχθάνεσαι, τον μισείς!! Εγώ έτσι ορίζω το μίσος. Δεν έχω ευχηθεί ποτέ να πάθει κάποιος κακό, γιατί αυτό για μένα είναι απλά κακία και αδυναμία στην ψυχή, όχι μίσος. Παρόλα αυτά, έχω δεχτεί ένα συνδυασμό κακίας κ μίσους... για μένα κ τον περίγυρό μου αδικαιολόγητο. Γι'αυτό δε νομίζω αν πρέπει να εκφράζουμε τόσο υπερβολικά πια τα άσχημα συναισθήματά μας, Στοχαστή μου. Είναι εξίσου άδικο με το να αγαπάμε παράφορα τον εχθρό μας. Ας μπορούμε όμως να συγχωρούμε....

Στοχαστης said...

Γενικά τα άκρα δεν ειναι πάντα ό,τι πιο χρήσιμο και ώριμο. Όσο κακό ειναι να μισείς μέχρι καταστροφής κάποιον άλλο, τόσο κακό ειναι να αγαπάς μέχρι αυτοθυσίας κάποιον, ειδικά αν δεν το αξίζει.
Η εκτόνωση, όπως και η εκδίκηση, ειναι ανθρώπινα συναισθήματα και ανάγκες. Ειναι καλό για την ψυχολογία μας νομίζω να εξωτερικεύουμε τα αισθήματα μας προκειμένου να επέρχεται μια ψυχολογική μας κάθαρση. Δεν ειναι σωφρων να τα κράτάμε όλα μέσα μας, κάποια στιγμή όλα αυτά τα απωθημένα θα στραφούν εναντίον μας και θα καταλήξουμε να κάνουμε κακό στον εαυτό μας. Η ειλικρίνεια έγκειται στο να δείχνουμε στον απέναντι μας τα αισθήματα μας, όποια κι αν ειναι αυτά, θετικά και αρνητικά όπως και να κάνουμε κάτι για αυτά. Δεν μπορούμε να είμαστε ευχάριστοι σε όλους, όσο κι αν στεναχωρεί ενίοτε αυτό.

Caesar said...

Εν συντομία, είναι μάλλον καλύτερο ν'αγαπάς από το να μισείς;-)

japanorange said...

Κατι με απασχολει ομως...Υπαρχει πραγματικα μισος ή μαθαινουμε να μισουμε?Για την αγαπη δεν νομιζω να τιθεται τετοιο θεμα,αλλα και παλι παιζεται.Σκεφτομαι ενα κοσμο χωρις μισος και μου φαινεται ομορφος,αλλα και ανουσιος.Σκεφτομαι ενα κοσμο χωρις αγαπη και μου φαινεται ασχημος,αλλα και ειλικρινης.