Σ'αγαπώ

Ένα μεσημέρι του Ιούλη

Ένα μεσημέρι του Ιούλη

μες στα μάτια ενός ζευγαριού

είδα κάτι που είχε ξεφύγει

απ' τους νόμους του κοπαδιού

Δεν είχανε στο βλέμμα το ύφος αυτό

το κυνηγημένο ή το αρπαχτικό

Κι αναρωτιέμαι συχνά αν στ' αλήθεια το ξέραν κι οι δυο

ότι την ίδια στιγμή απ' τα δίχτυα του κόσμου είχαν βγει...
Έμοιαζε θαρρείς με ζαρκάδι

μες στο φόρεμά της το γκρι

κι εκείνος λίγα στάχυα πιο πέρα

τυφλωμένος σαν προσευχή

Μίλαγαν μια άγνωστη γλώσσα καθώς

τα λόγια δεν είχαν πια βάρος στο φως

Κι αναρωτιέμαι συχνά αν στ' αλήθεια το ξέραν κι οι δυο

ότι την ίδια στιγμή απ' τα δίχτυα του κόσμου είχαν βγει...

Το ίδιο βράδυ σ' ένα ξωκκλήσι

που έσπειρε στα βράχυα ο νοτιάς

Αυτά που προσκυνάς κατά τύχη

και που μόλις βγεις τα ξεχνάς

Τους είδα να τυλίγονται σ' ένα φιλί

ώσπου τους πήρε μια σιωπή αλμυρή

Κι αναρωτιέμαι συχνά αν στ' αλήθεια το ξέραν κι οι δυο

ότι την ίδια στιγμή απ' τα δίχτυα του κόσμου είχαν βγει.....

(Χ.Θηβαίος)

The Lion Queen

Interview

The ladies men admire, I've heard,

Would shudder at a wicked word.

Their candle gives a single light;

They do not keep awake till three,

Nor read erotic poetry.

They never sanction the impure,

Nor recognise an overture.

They shrink from powders and from paints...

So far, I have had no complaints.

(by Dorothy Parker)

Δε παλεύεται χωρίς παιχνίδι

Το νέο παιχνίδι των bloggers έχει ως εξής και την πάσα μου έκανε το γλυκό κουλοφτυαράτσι:
Σχολιάζουμε:
1. Μια φράση ενός διάσημου προσώπου που διάλεξε ο blogger που μας έκανε πάσα.
2. Μια φράση διάσημου προσώπου που διαλέγουμε εμείς.
3. Μια φράση που εμπνεύστηκε ο blogger που μας προσκάλεσε.
4. Μια δική μας φράση.

1. Τίποτα δεν κοστίζει πιο ακριβά από το τσάμπα - Μαλβίνα

Σε πολλές περιπτώσεις ό, τι πληρώνεις παίρνεις. Επομένως αν πάει αναλογικά με τη ποιότητα η τιμή, το τσάμπα σου ‘κοστίζει’ σε ποιότητα. Και αυτό δε μπορεί να είναι καλό ούτε για σένα ούτε για την αγορά ούτε για κανέναν. Επίσης, οι τσαμπατζήδες είναι ό, τι χειρότερο κυκλοφορεί γιατί τσιγκουνεύονται να προσφέρουν κάτι καλό, αν μη τι άλλο, στους εαυτούς τους. Για να πάρεις φίλε, πρέπει να δώσεις. Εντάξει, θες να μη σε πιάνουν κορόιδο. Αλλά αν δε συνεισφέρεις κι εσύ κάπως, το σύστημα θα σε πουλήσει και μετά θα γκρινιάζεις και θα βρίζεις. Καλό το for free καμιά φορά, αλλά όχι πάντα γιατί στο τέλος θα τη πατήσεις πολύ πιο άσχημα απ’ ό, τι αν είχες πληρώσει. Τέλος, όσον αφορά τα τσάμπα αισθήματα… άλλη απατεωνιά κι εκεί. Είπαμε. Ό, τι δίνεις παίρνεις. Αν τη βγάζεις με light αισθήματα και ειδύλλια του κώλου που λέει κ η Ευσταθία -sorry Μούσε!- είναι βέβαιο πως κάποια μέρα θα σου στοιχίσει πολύ πολύ ακριβά… Θα νιώσεις μοναξιά, κενός… Εκτός αν το’χεις πάρει απόφαση να είσαι τσαμπατζής και τσίπης στη καρδιά κι όπου σε βγάλει...!
Τώρα, η Μαλβίνα ίσως να μη σκέφτηκε τίποτα από αυτά που μόλις αράδιασα, αλλά εγώ όταν ακούω ΤΣΑΜΠΑ αυτούς τους συνειρμούς κάνω…

2. Ένας καλλιτέχνης πρέπει να ξέρει τα πάντα για τον έρωτα και να μάθει να ζει χωρίς αυτόν - Άννα Πάβλοβα
Ο έρωτας ως γνωστόν μπορεί να κάνει 2 καταστροφικά πράγματα στον άνθρωπο –τα άλλα που ίσως γνωρίζετε είναι φυσικά επακόλουθα… Το 1ο είναι: να σε κάνει να μοιάζεις με μαστουρωμένο πόκεμον με ένα χαμόγελο απ’ το ένα αυτί ως το άλλο! (Τζίμη σε λογοκλέβω!χαχα!!) Και το 2ο είναι: να σου φέρει τον ουρανό καπέλο και αντί για αστεράκια να βλέπεις ραγισμένες καρδούλες χοροπηδηχτές να κάνουν κύκλους γύρω απ’ το κεφάλι σου! Τα βασικά όμως αυτά δε φτάνουν για να είσαι καλλιτέχνης. Οφείλεις να κάνεις το λιγότερο 568457658725638479571295670560964513 διατριβές πάνω στο θέμα για να μπορείς να δημιουργήσεις. Αν στερέψει ο καλλιτέχνης από έρωτα τι κάνει;;; Τον αναπαράγει με δικούς του τρόπους μιας κι έχει (εξ)ασκηθεί τόσο στην αγάπη ώστε φτάνει σ’ ένα σημείο που δεν έχει διαφορά πλέον…

3.Τα λεφτά έρχονται και παρέρχονται - Φτυαράτσι

Συμφωνώ όσο δε πάει. Κάπως έτσι δεν ήταν κι ένα τραγούδι των Ημισκουμπρίων; Μόνο που δεν έλεγε λεφτά…ε? ;)
Για πότε δούλεψα σα το σκύλο -όχι το δικό μου γιατί είναι μέγας τεμπέλης- και πότε έμεινα με άδειες τσέπες… ούτε που κατάλαβα! Δε φταίει κανείς όμως, εγώ φταίω που δε κάνω καλή διαχείριση των οικονομικών μου και να γιατί δε θα πάω διακοπές φέτος :(

4. Δε μπορείς να συμπαθήσεις ή να μισήσεις κάποιον αν δε τον γνωρίσεις – Nakupenda
Πολλές φορές ακούω από φίλους μου ‘Α αυτό μεγάλο καθίκι’, ρωτάω ‘Τον ξέρεις;’ και η απάντηση ‘Μια φορά τον έχω δει. Είχα βγει με τους @@@, &&&, *** και %%% και σε κάποια φάση έρχεται κι αυτός… ο μλκς!!!’ Δε καταλαβαίνω. Πραγματικά. Άντε και δε σου γεμίζει το μάτι με τη πρώτη. Και με τη δεύτερη ακόμα. Αλλά όταν μιλάμε για μια παρέα που άνθρωποι έρχονται, φεύγουν και επανέρχονται και ξαναφεύγουν μου φαίνεται πολύ απόλυτο και χαζό να κρίνεις έτσι κάποιον από μια φορά που τον είδες. Οκ, είμαι λίγο ειρηνοποιός αλλά πέρα από αυτό υποτίθεται ότι δε συμπαθείς ένα άτομο επειδή του έχεις δώσει ευκαιρίες να έρθετε κοντά και να γνωριστείτε και καταλήγεις πως σου τη σπάνε οι απόψεις του, το ύφος του όταν μιλάει και οι χαρακτήρες σας είναι εντελώς αντίθετοι. Ε όχι όμως ‘Δε τον χωνεύω γιατί κάθεται σαν ξυλάγγουρο!’ … Πολύ αυστηροί έχουμε γίνει χωρίς λόγο. Βιαστικοί και αφελείς. Λες κι είμαστε όλοι τέλειοι και σούπερ συμπαθητικοί –με την πρώτη ματιά- και δε χρειάζεται κι εμείς να ανακαλύψουμε τους άλλους. Με λίγα λόγια, πιστεύω ότι σχεδόν όλοι έχουμε πολλή ομορφιά κρυμμένη μέσα μας αρκεί να κάνουν και οι άλλοι τον κόπο να τη ψάξουν και να μη περιμένουν να τους τη σερβίρουμε με το καλημέρα σας. Αυτά.

Δε ξέρω ποιοι είστε διακοπές ή ποιοι γουστάρετε να παίξετε, γι'αυτό προτείνω κάποιον που ξέρω πως δε θα μου αρνηθεί και κάποιον που ξέρω πως θα αρνηθεί...

Στοχαστή και axenbax το παιχνίδι στα χέρια σας.

Walking on the CLOUDS above....

Περπατώ στα σύννεφα και

χοροπηδώ στους ατμοσφαιρικούς ατμούς

ανάμεσα

σε μικρά και μεγάλα πούπουλα!

Ανάλαφρα βήματα προσεκτικά

αργές κινήσεις για να μη νιώσει το σύννεφο

το σώμα μου πάνω του.

Όμως παρασέρνομαι κι αφήνομαι να τρέξω

γιατί το αγαπώ, ναι το αγαπώ το σύννεφο αυτό!

Και τσουπ! παραπατώ και πέφτω στο κενόοοοοοοοοοοο.....!

"ψι-ψι-ψι..."

Σαν σε γατόνι ντροπαλό απευθύνομαι και ζητώ από την έμπνευσή μου να εμφανιστεί... Κάπου κρύφτηκε, ίσως χώθηκε πίσω από τη κούρασή μου, ανάμεσα στους έρωτες και τις απογοητεύσεις μου... Θα τη βρω όμως πού θα πάει. Με ή χωρίς μούσο, με ή χωρίς υλικό, κάτι θα φτιάξω αυτό το καλοκαίρι............

ΟΥΦ!

Εδώ και μήνες το λογοτεχνικό μου χέρι έχει νεκρωθεί. Τώρα που κοιμήθηκα τόσο λίγο, ζαλισμένη γέρνω στο τραπέζι και το ίδιο αυτό νεκρωμένο χέρι γράφει απαλά ωραία καμπυλωτά σημάδια...

Η ύπαρξή μου απ' άκρη σ' άκρη ένα ερωτηματικό. Αποσιωπητικά... Σπάνια τελεία. Σε στιγμές παραζάλης χειρότερες από την τωρινή, ένα κόμμα. Κατά βάθος μικρό θαυμαστικό, αλλά κι αυτό κάπως κουρασμένο.

Θέλω, κυκλοφορώ, είμαι, τραγουδώ, φαίνομαι, ελπίζω, ζω, φρονώ, παίζω, τρέχω, απελπίζομαι, φεύγω. Ρήματα που ξεχνώ να βάλω στα γραπτά μου ή άλλες φορές τα υπερβάλλω. Τόσα χρόνια γράφω και διαβάζω και ποτέ δε θα μ' αισθανθούν σαν αληθινή ποιήτρια, γιατί δεν είμαι.

Λέξεις που έψαξα στο λεξικό:

brothel: μπορντέλο

malapropism: χρησιμοποίηση λόγιων λέξεων από ημιμαθείς με γελοίο τρόπο λόγω συγχύσεως

friar: καλόγερος μοναχικού τάγματος

dowry: προίκα

chaste: απλός, αγνός

His tongue was framed to music,

And his hand was armed with skill,

His face was the mould of beauty,

And his heart the throne of will.

Μικρότητες??

θλίψη => θυμός => αγανάκτηση => αδυναμία => τύψεις => απόγνωση => . . .

*Θρυμματισμένα και άσχημα τα φύλλα πέφτουν κάτω κι ας είναι καλοκαίρι, νιώθω τη τσουγκράνα να με γδέρνει για να σκουπίσει τα φύλλα που τίναξα με το δικό μου χέρι. Τα τσαλάκωσα, τα έσφιξα, τα έριξα με δύναμη στο δρόμο. Μα είναι ελαφριά και στους κύκλους μέχρι να ξαπλώσουν πεθαμένα, μ' ακούμπησαν και μ' έκαψαν στα πόδια και στον ώμο. Τότε φώναξα και έβρισα και χτύπησα τον τοίχο, μόνο που η κακούργα μνήμη δε τρόμαξε μαζί μου. Αντίθετα γελάει και κοροϊδεύει τη κατάντια μου, λες κι εκείνη δε φταίει για όσα μου συμβαίνουν. Γιατί αν ήθελε θα με είχε προειδοποιήσει, τόσο καλά αν θυμόταν και να πει πως "αυτά θα ξαναγίνουν". Τέλος πάντων δεν ξέρω τι να κάνω, με καμμένα πόδια κι ο ώμος μου σακατεμένος, ποιος θα μου μιλήσει και ποιος θα περπατήσει πλάι μου; Ελπίζω να βρεθεί ένα φως γιατί είμαι και τυφλός, δεν βλέπω τίποτα απολύτως να βρίσκεται για μαξιλάρι μου.

... => φως στο βάθος => υποψία=> ελπίδα => ρίσκο => βουτιά => ευτυχία=> ...

by Dorothy Parker

Experience

Some men break your heart in two,

Some men frawn and flatter,

Some men never look at you;

And that cleans up the matter.

**********************************

A Very Short Song

Once, when I was young and true,

Someone left me sad -

Broke my brittle heart in two;

And that is very bad.

Love is for unlucky folk,

Love is but a curse.

Once there was a heart I broke;

And that, I think, is worse.

Τελευταίο μέρος της σειράς αυτοτελών επεισοδίων "Ραντεβού Νο..."

Άλλα περιστατικά που έρχονται και φεύγουν μ’ ένα φλας…

υποστόρυ Νο.1*Βγαίνοντας από το μετρό σκαλώνει το πόδι του στο κενό ανάμεσα στο βαγόνι και την αποβάθρα και σωριάζεται φαρδύς πλατύς χαμέ!

υποστόρυ Νο.2*Έφερε κι ένα φίλο του και εντέλει περισσότερο τα βρήκα με το φίλο του παρά με εκείνον!

υποστόρυ Νο.3*Μετά από αρκετά ραντεβού ανακοινώνει με επίσημο ύφος ότι κάτι θέλει να μου πει. Άντε πες το του λέω. Καταλαβαίνεις… Όχι δε καταλαβαίνω, πες μου. Έλα, (κοκκινίζει) ξέρεις τι εννοώ… Όχι δε ξέρω, θα μου πεις; Ε, να… ξέρεις… (κρατάει την ανάσα του) … μου αρέσεις! (ΟΥΦ! ανάσανε) – αυτός ο διάλογος θα είχε πολύ γούστο αν είχε ειπωθεί στο Δημοτικό… μιλάμε όμως για περσινά γεγονότα…

Εδώ τελειώνουν οι αποκαλυπτικές εμπειρίες μου από τον κόσμο των ραντεβού… Όπως είδατε δεν ήταν ακριβώς αποτυχημένα, όπως είχα –κακώς- προεξοφλήσει. Περισσότερο, ναυαγισμένα, ή στιγματισμένα θα έλεγα! Μερικά κατέληξαν σε σχέση, μερικά όχι… Όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, τίποτα δεν είναι εγγύηση σε ένα ραντεβού –ούτε μια κοτσάνα/γκάφα/ατύχημα ούτε ένα ονειρικό φιλί!

Ραντεβού Νο.4

“Καλά ρε, σου ζήτησε ο … να βγείτε (τι άντρας Θεέ μου!) κι εσύ μωρή βλαμμένη είπες όχι;; Τι να σου πω…
Για πες… τι έγινε τη τελευταία φορά;”

Είναι να μου κάνει ο άλλος το *κλικ* βρε παιδί μου - αν δε γίνει αυτό, όσο καλός, χρυσός, έξυπνος, αστείος, ευγενικός κι ωραίος να’ ναι, δε μπορώ να κάνω τίποτα παραπάνω απ’ το να είμαι ευγενική. Δεν είναι θέμα δικής του αντίδρασης και αντιμετώπισης, ακόμα και τρελό φτύσιμο να μου ρίξει, δε θα ψαρώσω απλά γιατί δεν μου «είπε» τίποτα το ιδιαίτερο η γνωριμία μαζί του.
Μια φορά έκανα το τραγικό λάθος να βγω και να ξαναβγώ και να ξαναματαβγώ με κάποιον που ήταν αμαρτία –κατά τα λεγόμενα των φίλων μου- να με κοιτάξει και να μη του δώσω σημασία. Έλα όμως που ό,τι έγινε το σκυλομετάνιωσα, γιατί χαράμισα πολύ χρόνο για κάποιον (όχι ότι δε το άξιζε) με τον οποίο δεν ήθελα σχέση, ενώ ήθελα γενικώς. Δεν με ενέπνεε για συναισθηματισμούς. Καλοκαίρι ήταν, η καρδιά μου ελεύθερη για νέες περιπέτειες κι εκείνος δε πέρασε εντελώς απαρατήρητος... Όμως δεν ήμουν ερωτευμένη μαζί του ούτε στο ελάχιστο και παράλληλα δε μου πέρναγαν απαρατήρητοι και πολλοί άλλοι... Οπότε το θέμα ήταν καθαρά να δεθώ μαζί του, να βρω κάποιο ενδιαφέρον στο ενδεχόμενο να είμαι η κοπέλα του, πράγμα που δεν έγινε στις τόσες φορές που βγήκαμε. As simple as that.

Ραντεβού Νο.3

Το εν λόγω παλικάρι κλήθηκε από τη μαμά πατρίδα εδώ και καιρό. Τελευταία φορά τον είδα πριν μισό χρόνο περίπου και μου στέλνει μηνύματα κατά διαστήματα «Θέλω να γυρίσω να σε δω… μίρι μίρι… και σ’ έχω επιθυμήσει… μίρι μίρι… μου’ χεις λείψει... (καλά, μόνο Μαζωνάκη ακούει αυτός στο στρατόπεδο;)» Άντε λέω, να βγούμε, καλό παιδί ήταν απ’ ότι θυμάμαι :-)

Πάμε σε μια τρέντυ καφετέρια σ’ ένα προάστιο της Αθήνας που δεν ήξερα ότι υπάρχει.

Να σου τα –κρύα- αστεία και τα επακόλουθα –πικρά- γέλια, να σου και οι κλασικές ιστορίες απ’ το στρατό, οι αναλυτικές αναφορές σε παιδιά, σκυλιά, γατιά, όοοολο το οικογενειακό δέντρο, τα παιδικά χρόνια με μαλλί της γριάς και λούνα παρκ, ώσπου! φτάνουμε στο τώρα, «πώς πάει η δουλειά;» «Α, μια χαρά.» Και να σου το θάψιμο του διευθυντή, η περιγραφή των εργασιακών καθηκόντων με το Νι και με το Σίγμα, το πώς κατάφερε να βρει τέτοια καλή δουλειά και ΧΩΡΙΣ μέσο!! Μετά κατέληξε στο πώς πίνει τον καφέ, πόση κανέλα του αρέσει στο παστίτσιο και τι χρώμα κάλτσες πάνε με τα ρούχα του.

Δεν είναι ότι μίλαγε πολύ, δεν είναι ότι μίλαγε μόνο για τον εαυτό του κι ότι δε ρώτησε απολύτως τίποτα για μένα, παρά μόνο αν ξέρω να μαγειρεύω (όχι ρε! και ούτε θα μάθω για σένα!!)… Ούτε είναι το ότι είμαστε η μέρα με τη νύχτα, οπότε ίσως καλά έκανε και αποκαλύφθηκε έτσι για να το χωνέψω τώρα που είναι νωρίς, αλλά δεν άφησε να πλανηθεί κανένα αστεράκι ερωτικής διάθεσης στην ατμόσφαιρα, όλα ήταν πεζά και τετριμμένα και ξέρετε πόσο ρομαντική είμαι…*
Σαν να βγήκα με το φιλαράκι μου… Μόνο που δε με σκούντηξε πειραχτικά στον ώμο «Γειάαααα σου ρε Εύα με τα ωραία σου!» οπότε κι εγώ απαντούσα κάπως … έτσι:

«Ναι όντως είναι ωραία στο Χαλκούτσι το καλοκαίρι, όχι εγώ δεν έχω σόι εκεί, ναι δυο τσιγάρα δρόμος απ’ την Αθήνα, α! και το rockwave δυο βήματα. Ποιο rockwave…; Τίποτα μωρέ, κάτι φρικιά στήνουν μια σκηνή και κωλοχτυπιούνται, μπα, δεν είναι για σένα αυτά, εσύ θες κάτι πιο κουλτουριάρικο.»
«Μα κι εγώ εκτιμώ ένα καλό σπιτικό μουσακά. Η μάνα μου τον φτιάχνει τέλειο - μάλλον όμως θα παντρευτώ σεφ για να γλιτώσω από τον κόπο…!»
«Α λυπάμαι, καραόκε μόνο σαν ακροατήριο. Εκτός αν θες να σου κρατάω το μικρόφωνο.»
«Φυσικά και πάει άσπρο φανελάκι με γαλάζιο πουκάμισο, αν κι εμένα μου θυμίζει σερβιτόρο, εξαρτάται πώς θα το συνοδέψεις όμως, μη βάλεις και μαύρο μοκασίνι ε; λουστρίνι κιόλας;…»

Γενικά έχω μια τάση προς την ειρωνεία, όταν αρχίζω να εκνευρίζομαι λιγάκι. Άλλοι λένε ότι είναι φλε(γ)ματικό βρετανικό χιούμορ, άλλοι ότι είμαι αλλού γι’ αλλού, άλλοι δε παίρνουν καν πρέφα ότι γίνομαι σαρκαστική… Ουφ! Η ευγένεια με μάρανε. Γιατί το να κοροϊδεύω –χαριτωμένα πάντα- όταν ο άλλος μου λέει βλακείες το κάνω για να μη του τα χώσω άγρια και γίνουμε από δυο χωριά... Τώρα θα μου πεις… υπάρχει περίπτωση να είμαστε κι απ’ το ίδιο;

Ραντεβού Νο.2

Ξέχασα να γράψω για το προηγούμενο κειμενάκι, να το διαβάσετε πολύ-πολύ γρήγορα, για να μπείτε στο πνεύμα... όπως κι αυτό εδώ, με ρυθμό! ;)




Τηλεφωνώ με αγωνία
και μια σούπερ δικαιολογία
ρωτάω αν θες να βγούμε
λες «μα πώς μπορούμε»
λεω «απλά κι ωραία»
… «τότε εντάξει, με παρέα;»
λέω «όχι βέβαια, οι δυο μας»
λες «καλά κι ο εγωισμός μας;»

Βγαίνουμε έξω και κάνει κρύο
σ’ έχω στήσει στο σημείο
πρέπει να πέρασε μισάωρο
με βλέπεις έρχομαι και πάω εγώ
να χαιρετήσω
μα δε θες να σου μιλήσω
«εντάξει, έκανα βλακεία»
… «πάμε τώρα κι ασ’ τ’ αστεία»

Καθόμαστε λοιπόν στο τραπεζάκι
στήνομαι ωραία, σωστό κουκλάκι
περνούν οι ώρες και βαριέσαι
μα δε θες να πεις «άι χέσε»
εκνευρίζομαι γιατί το δέχτηκες
ναι ρε, φταις που καταδέχτηκες
να βγεις με μένα ενώ σε θέλω
κι εσύ το παίζεις ΠωΠω τι καπέλο!

Αλλά δε πειράζει, και ξέρεις το γιατί;
αύριο θα κάνω μιζανπλί!
τότε θα ζηλέψεις και θα σκάσεις
θα τρέξεις να προλάβεις
γιατί είστε χαζοί οι άντρες
δε ξέρετε ότι τάζετε παπάδες
ύστερα σκόνη αφήνετε ξοπίσω
τρέχετε μετά το λεωφορείο!@#$%^&*

Όμως έτσι για την ιστορία
φυσικά παρέμεινα κυρία
έτρεξες εντέλει να με βρεις
σε συγχώρεσα λόγω τιμής
και δε θα σ’ άφηνα να νιώσεις έτσι
αν εσύ δεν είχες πιστέψει
ότι για πάντα θα είμαστε μαζί
καμαρώνοντάς σε στο ρόλο του Ναζί

Ραντεβού Νο.1

*τα κείμενα που θα ακολουθήσουν ίσως δεν είναι όπως τα περιμένατε, αλλά σίγουρα αυτά που περιγράφουν είναι όπως τα έζησα εγώ* :)

tzoutzou το τραγουδάκι για σένα κ την aaouts!

Βροντά, χτυπά δυνατά η καρδιά μου κι εγώ χορεύω καθώς ετοιμάζομαι με τραγούδια που σε τρελαίνουν, δεν ξέρω τι λέω ούτε τι θα κάνω. Απλά θα περάσουμε καλά, με τον έρωτα, τη φευγαλέα αγάπη μου… Φεύγω, τρέχω γρήγορα, μπαίνω στο λεωφορείο, χορεύω κι εκεί, γλυκοκοιτάω τον ωραίο οδηγό, στροβιλίζομαι πριν κατέβω και μ’ ένα σάλτο πηδάω στο κενό και απομακρύνομαι! Μα εσύ δε με ξέρεις, δε με βλέπεις καθαρά και ποιος σου είπε ότι πειράζει, με αυτή την αυθόρμητη γραφή θα δεις ότι όλα είναι μια χαρά* Τριγυρνάω, χορεύω ρυθμικά, έρχομαι να σε βρω, για να μου πεις πως έχεις δώσει αλλού τη ψυχή σου! Και δε σταματώ, συνεχίζω το τραγούδι πάλι ζωντανά, τίποτα δε θα με λυπήσει, με μια σβούρα στρίβω στη γωνία και χοροπηδώντας σ'εγκαταλείπω. . .

Orgy

Κρύο, καιρός για δύο - Ζέστη, καιρός για τρίο!


...ή τέσσαρο, πέντο, έξο....!!!!!!!!!!!!!!






Δεν είναι ωραίες οι τσιρίδες του;;




(δεν είναι τίποτα, με χτύπησε η εξεταστική λίγο παραπάνω! σε λίγες μέρες θα συνέλθω I promise)

--κρύβομαι κάπου ανάμεσα στα σεντόνια--

Μμμμμμμμμμμμμμμμμ..................... Πόσο μ' αρέσει το χουζούρεμα!!!

Σεληνιασμένη φοιτήτρια σε αναζήτηση τροχιάς

Τις μέρες του Μεγάλου Καύσωνα τον Ιούνιο την έβγαζα με μοναδική τροφή παγωτό και καρπούζι. "Ξεχνούσα" να βάλω το αντιηλιακό μου (...μπα, απλά δε μ' άρεσε η λιπαρή υφή του!) και έτρεχα σαν τη τρελή από σπίτι σε σπίτι συμφοιτήτριας για μια @#$%^&*εργασία...! Τελικά βγήκε μια χαρά, πήραμε κ το βαθμούλη μας! ;)

Στη συνέχεια ξεκίνησε και η εξεταστικήηηηη... Επειδή δεν είμαι της φιλοσοφίας "Να τα περάσω κι ας είναι και με 5", βάζω ρήτρες, ιστορίες κλπ, και ελπίζω να μη πάθω απανωτά εγκεφαλικά σε 2-3 βδομάδες που θα βγουν τ' αποτελέσματα. We'll see.......

Βγήκα δυο τρελά αποτυχημένα ραντεβού αλλά κέρδισα εν δυνάμει καλούς φίλους :)

(πωωω... μου ήρθε η τρομερή ιδέα μόλις τώρα να ανεβάσω κάποια στιγμή post με περιστατικά από τα πιο άθλια ραντεβού! θα πέσει πολύ γέλιο...)

I'm running out of love. . .

Τι να πω

«Σκύψε μες στο βιβλίο σου, μη ζητάς προβλήματα, ρωτήματα, όλα να τα καταλάβεις μόνο τη καρδιά σου να ρωτάς μη παύεις» by Παλαμάς

My Guitar

Λατρεύω την ωραία μουσική με κιθάρα...

Όταν ήμουν μικρή ο πατέρας μου ήθελε να μάθω αλλά τότε έτρωγα τα νύχια μου (ξέρω, μπλιαχ!) και δεν ήθελα. Θα μπορούσα να παίξω με πενάκι θα μου πείτε, αλλά και πάλι, προτιμούσα να μάθω κάτι άλλο. Όχι πιάνο, πολύ συνηθισμένο. Ίσως φλάουτο ή βιολί. Είχα δει και τη Βανέσα Μέι κάποτε και ενθουσιάστηκα, είπα "Σαν κι αυτή θέλω να γίνω!" αλλά στη συνέχεια έθεσα άλλες προτεραιότητες στη ζωή μου - να μάθω ιταλικά, να έρθω πιο "κοντά" με το Γιωργάκη, να φτιάξω ένα γιγάντιο χάρτη με τις χώρες και τις πόλεις που θέλω να επισκεφτώ, να αποφασίσω αν θα γίνω ζωγράφος ή κτηνίατρος, να γνωρίσω καλύτερα τους φίλους μου, να πειραματιστώ με τα αθλήματα, να εξερευνήσω μέρη που αγαπούσα κλπ. Τελικά αρκέστηκα στη φλογέρα που μάθαμε στο σχολείο. Τώρα μετανιώνω που δεν είχα πάρει πιο ζεστά το θέμα της μουσικής μου παιδείας, όμως αν ήταν να παραμερίσω κάτι από τα προαναφερθέντα για να μάθω βιολί, καλύτερα που είμαι μουσικά αμόρφωτη.

Βέβαια.... ποτέ δεν είναι αργά!

...vamos surfar

Τις προάλλες πήγα σ' ένα latin μπαράκι κάπου πάνω απ'την Ηλιούπολη. Η Αθήνα πιάτο μπροστά μου με έκανε να μη δώσω την απαιτούμενη προσοχή στη παρέα μου...

Η μουσική με ταξίδεψε σε μέρη που δεν έχω επισκεφτεί, σε τροπικές παραλίες και beach bars όχι σαν τα ελληνικά αλλά... περισσότερο κουβανέζικα! Το ροδακινί παρεό ν' ανεμίζει και το δροσερό κοκτέιλ καρπούζι με τις χρωματιστές ομπρελίτσες...

Ο λατίνος χορευτής μαυρισμένος με χυτά μαλλιά φορώντας μόνο το μαγιό του κι ένα φανελάκι (ή χωρίς!) κατευθύνεται στο μπαρ για ένα μοχίτο ... βλέπω το tribal τατουάζ στην πλάτη του και αναρωτιέμαι αν η σανίδα του surf εκεί είναι δική του... Φυσικά και είναι!

Την παίρνει, την ανεβάζει πάνω απ' το κεφάλι του και τρέχει για τη θάλασσα... Κοίτα κάτι κύματα!

Μια μπάντα με κιθάρες και τύμπανα μικρά παίζει ένα ρυθμό πολύ αισθησιακό, θαρρείς πως είναι βράδυ... μα είναι...

Ο λατίνος χορευτής με πιάνει απ'τη μέση και με στριφογυρίζει, κουνιέται η μέση μου σε οχτάρια, δεξιά αριστερά, κοντά του και μακριά...! Έχει πλάκα να χορεύεις λάτιν! It's so sexy...

Πώς γίνονται οι νόμοι στην Αμερική

Α στα κομμάτια, μια χαρά ξεκίνησε η εξεταστική. Πρώτο μάθημα σήμερα και με ΕΛΑΧΙΣΤΟ διάβασμα -για τα δικά μου δεδομένα- να μη το παινευτώ ....αλλά έσκισα πάλι!!




Δεν υπάρχει λόγος να μένω μακριά από το ιντερνετικό μου σπίτι λοιπόν!

...

I’m coming up on infra-red,

there is no running that can hide you

cause I can see in the dark

...

Black Hole Sun

Ανακαλύπτοντας το δρόμο σου ξανά....