Ραντεβού Νο.4

“Καλά ρε, σου ζήτησε ο … να βγείτε (τι άντρας Θεέ μου!) κι εσύ μωρή βλαμμένη είπες όχι;; Τι να σου πω…
Για πες… τι έγινε τη τελευταία φορά;”

Είναι να μου κάνει ο άλλος το *κλικ* βρε παιδί μου - αν δε γίνει αυτό, όσο καλός, χρυσός, έξυπνος, αστείος, ευγενικός κι ωραίος να’ ναι, δε μπορώ να κάνω τίποτα παραπάνω απ’ το να είμαι ευγενική. Δεν είναι θέμα δικής του αντίδρασης και αντιμετώπισης, ακόμα και τρελό φτύσιμο να μου ρίξει, δε θα ψαρώσω απλά γιατί δεν μου «είπε» τίποτα το ιδιαίτερο η γνωριμία μαζί του.
Μια φορά έκανα το τραγικό λάθος να βγω και να ξαναβγώ και να ξαναματαβγώ με κάποιον που ήταν αμαρτία –κατά τα λεγόμενα των φίλων μου- να με κοιτάξει και να μη του δώσω σημασία. Έλα όμως που ό,τι έγινε το σκυλομετάνιωσα, γιατί χαράμισα πολύ χρόνο για κάποιον (όχι ότι δε το άξιζε) με τον οποίο δεν ήθελα σχέση, ενώ ήθελα γενικώς. Δεν με ενέπνεε για συναισθηματισμούς. Καλοκαίρι ήταν, η καρδιά μου ελεύθερη για νέες περιπέτειες κι εκείνος δε πέρασε εντελώς απαρατήρητος... Όμως δεν ήμουν ερωτευμένη μαζί του ούτε στο ελάχιστο και παράλληλα δε μου πέρναγαν απαρατήρητοι και πολλοί άλλοι... Οπότε το θέμα ήταν καθαρά να δεθώ μαζί του, να βρω κάποιο ενδιαφέρον στο ενδεχόμενο να είμαι η κοπέλα του, πράγμα που δεν έγινε στις τόσες φορές που βγήκαμε. As simple as that.