Ραντεβού Νο.2

Ξέχασα να γράψω για το προηγούμενο κειμενάκι, να το διαβάσετε πολύ-πολύ γρήγορα, για να μπείτε στο πνεύμα... όπως κι αυτό εδώ, με ρυθμό! ;)




Τηλεφωνώ με αγωνία
και μια σούπερ δικαιολογία
ρωτάω αν θες να βγούμε
λες «μα πώς μπορούμε»
λεω «απλά κι ωραία»
… «τότε εντάξει, με παρέα;»
λέω «όχι βέβαια, οι δυο μας»
λες «καλά κι ο εγωισμός μας;»

Βγαίνουμε έξω και κάνει κρύο
σ’ έχω στήσει στο σημείο
πρέπει να πέρασε μισάωρο
με βλέπεις έρχομαι και πάω εγώ
να χαιρετήσω
μα δε θες να σου μιλήσω
«εντάξει, έκανα βλακεία»
… «πάμε τώρα κι ασ’ τ’ αστεία»

Καθόμαστε λοιπόν στο τραπεζάκι
στήνομαι ωραία, σωστό κουκλάκι
περνούν οι ώρες και βαριέσαι
μα δε θες να πεις «άι χέσε»
εκνευρίζομαι γιατί το δέχτηκες
ναι ρε, φταις που καταδέχτηκες
να βγεις με μένα ενώ σε θέλω
κι εσύ το παίζεις ΠωΠω τι καπέλο!

Αλλά δε πειράζει, και ξέρεις το γιατί;
αύριο θα κάνω μιζανπλί!
τότε θα ζηλέψεις και θα σκάσεις
θα τρέξεις να προλάβεις
γιατί είστε χαζοί οι άντρες
δε ξέρετε ότι τάζετε παπάδες
ύστερα σκόνη αφήνετε ξοπίσω
τρέχετε μετά το λεωφορείο!@#$%^&*

Όμως έτσι για την ιστορία
φυσικά παρέμεινα κυρία
έτρεξες εντέλει να με βρεις
σε συγχώρεσα λόγω τιμής
και δε θα σ’ άφηνα να νιώσεις έτσι
αν εσύ δεν είχες πιστέψει
ότι για πάντα θα είμαστε μαζί
καμαρώνοντάς σε στο ρόλο του Ναζί