Ραντεβού Νο.3

Το εν λόγω παλικάρι κλήθηκε από τη μαμά πατρίδα εδώ και καιρό. Τελευταία φορά τον είδα πριν μισό χρόνο περίπου και μου στέλνει μηνύματα κατά διαστήματα «Θέλω να γυρίσω να σε δω… μίρι μίρι… και σ’ έχω επιθυμήσει… μίρι μίρι… μου’ χεις λείψει... (καλά, μόνο Μαζωνάκη ακούει αυτός στο στρατόπεδο;)» Άντε λέω, να βγούμε, καλό παιδί ήταν απ’ ότι θυμάμαι :-)

Πάμε σε μια τρέντυ καφετέρια σ’ ένα προάστιο της Αθήνας που δεν ήξερα ότι υπάρχει.

Να σου τα –κρύα- αστεία και τα επακόλουθα –πικρά- γέλια, να σου και οι κλασικές ιστορίες απ’ το στρατό, οι αναλυτικές αναφορές σε παιδιά, σκυλιά, γατιά, όοοολο το οικογενειακό δέντρο, τα παιδικά χρόνια με μαλλί της γριάς και λούνα παρκ, ώσπου! φτάνουμε στο τώρα, «πώς πάει η δουλειά;» «Α, μια χαρά.» Και να σου το θάψιμο του διευθυντή, η περιγραφή των εργασιακών καθηκόντων με το Νι και με το Σίγμα, το πώς κατάφερε να βρει τέτοια καλή δουλειά και ΧΩΡΙΣ μέσο!! Μετά κατέληξε στο πώς πίνει τον καφέ, πόση κανέλα του αρέσει στο παστίτσιο και τι χρώμα κάλτσες πάνε με τα ρούχα του.

Δεν είναι ότι μίλαγε πολύ, δεν είναι ότι μίλαγε μόνο για τον εαυτό του κι ότι δε ρώτησε απολύτως τίποτα για μένα, παρά μόνο αν ξέρω να μαγειρεύω (όχι ρε! και ούτε θα μάθω για σένα!!)… Ούτε είναι το ότι είμαστε η μέρα με τη νύχτα, οπότε ίσως καλά έκανε και αποκαλύφθηκε έτσι για να το χωνέψω τώρα που είναι νωρίς, αλλά δεν άφησε να πλανηθεί κανένα αστεράκι ερωτικής διάθεσης στην ατμόσφαιρα, όλα ήταν πεζά και τετριμμένα και ξέρετε πόσο ρομαντική είμαι…*
Σαν να βγήκα με το φιλαράκι μου… Μόνο που δε με σκούντηξε πειραχτικά στον ώμο «Γειάαααα σου ρε Εύα με τα ωραία σου!» οπότε κι εγώ απαντούσα κάπως … έτσι:

«Ναι όντως είναι ωραία στο Χαλκούτσι το καλοκαίρι, όχι εγώ δεν έχω σόι εκεί, ναι δυο τσιγάρα δρόμος απ’ την Αθήνα, α! και το rockwave δυο βήματα. Ποιο rockwave…; Τίποτα μωρέ, κάτι φρικιά στήνουν μια σκηνή και κωλοχτυπιούνται, μπα, δεν είναι για σένα αυτά, εσύ θες κάτι πιο κουλτουριάρικο.»
«Μα κι εγώ εκτιμώ ένα καλό σπιτικό μουσακά. Η μάνα μου τον φτιάχνει τέλειο - μάλλον όμως θα παντρευτώ σεφ για να γλιτώσω από τον κόπο…!»
«Α λυπάμαι, καραόκε μόνο σαν ακροατήριο. Εκτός αν θες να σου κρατάω το μικρόφωνο.»
«Φυσικά και πάει άσπρο φανελάκι με γαλάζιο πουκάμισο, αν κι εμένα μου θυμίζει σερβιτόρο, εξαρτάται πώς θα το συνοδέψεις όμως, μη βάλεις και μαύρο μοκασίνι ε; λουστρίνι κιόλας;…»

Γενικά έχω μια τάση προς την ειρωνεία, όταν αρχίζω να εκνευρίζομαι λιγάκι. Άλλοι λένε ότι είναι φλε(γ)ματικό βρετανικό χιούμορ, άλλοι ότι είμαι αλλού γι’ αλλού, άλλοι δε παίρνουν καν πρέφα ότι γίνομαι σαρκαστική… Ουφ! Η ευγένεια με μάρανε. Γιατί το να κοροϊδεύω –χαριτωμένα πάντα- όταν ο άλλος μου λέει βλακείες το κάνω για να μη του τα χώσω άγρια και γίνουμε από δυο χωριά... Τώρα θα μου πεις… υπάρχει περίπτωση να είμαστε κι απ’ το ίδιο;